Ακόμα περιμένει η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας την επιχορήγηση που είχε ζητήσει από τη Γενική Γραμματεία Ισότητας για το «εγχειρίδιό» της που φιλοξενούσε σπαρακτικές φωτογραφίες, αλλά και συγκλονιστικά στοιχεία για το σφαγιασμό γυναικών και παιδιών στο Ιράκ (και πιο πριν στην Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν, τη Γιουγκοσλαβία...). Οι οικονομικές υπηρεσίες αρνήθηκαν την επιχορήγηση, με το άλλοθι ότι η έκδοση δεν αφορά... γυναικείο θέμα. Αλλά μήπως δε βρέθηκαν πλήθος γυναίκες θαμμένες στα ερείπια των σπιτιών τους ή σε αγορές αγκαλιά με τα παιδιά τους; Δεν είναι αυτές που τα μεγαλώνουν με το υστέρημα και το αίμα της καρδιάς τους; Δεν είναι αυτές που τα παραστέκονται στο κρεβάτι του πόνου και πρώτες αυτές τα αντικρίζουν ακρωτηριασμένα ή τα παρακολουθούν να σβήνουν αβοήθητα; Οι μητέρες δεν είναι αυτές που το σύστημα θεωρεί υπεύθυνες για το μεγάλωμα των παιδιών και δεν τους παρέχει καμιά βοήθεια γιατί έτσι το συμφέρει; Πώς μπορούν να δουλέψουν οι γυναίκες έξω από το σπίτι τους σε καιρό πολέμου, όταν έχουν μικρά παιδιά να προστατέψουν; Και ποιο κράτος ακούει το κλάμα της γυναίκας που έχασε το βρέφος της από μια «άψυχη» βόμβα;

Το να υπήρχε στο εγχειρίδιο δίπλα στη λέξη «παιδιά» η λέξη «γυναίκες» ποια η ουσιαστική διαφορά; 'Η μήπως ο τύπος -και όχι η ουσία- είναι αυτό που ενδιαφέρει τους αρμόδιους;