Το σύνθημα του Συνεδρίου, Λαϊκή Συμμαχία ο λαός στην εξουσία, ο σοσιαλισμός αναγκαίος και επίκαιρος. Είναι το απαύγασμα των ντοκουμέντων, είναι η πλήρης αντιστοιχία των επιδιώξεων του Κόμματός μας.

Θέλω να σταθώ στη συμμαχία, όπως προσδιορίζεται ως αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική εργατών - αυτοαπασχολούμενων - φτωχομεσαίων αγροτών. Πρωτίστως, συμφωνώ με το ξεκαθάρισμα που γίνεται σχετικά με τη συμμετοχή του ΚΚΕ σε αστική κυβέρνηση και την κοινή κάθοδο σε εκλογές ή συνεργασία με κόμματα που έχουν δημιουργηθεί από στελέχη που έφυγαν από το δικό μας Κόμμα. Προφανώς στο κίνημα με εργαζόμενους και άλλα λαϊκά στρώματα μπορούμε να συναντηθούμε στους αγώνες υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων με κατεύθυνση τη λαϊκή εξουσία. Σήμερα στην ύπαιθρο - στα χωριά δεν υπάρχουν μόνο αγρότες και σε πολλές περιπτώσεις οι καθαροί αγρότες είναι μειοψηφία έναντι άλλων επαγγελματιών και ανέργων.

Σε λίγα χωριά υπάρχουν δραστήριοι αγροτικοί σύλλογοι, που με τη σωστή καθοδήγηση μπορούν να συσπειρώσουν όλο το χωριό για όλα τα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία.

Αν δε ζωντανέψουμε τους συλλόγους θα έχουμε μια ΠΑΣΥ χωρίς πόδια, δε θα έχουμε τα εργαλεία από τη μεριά των αγροτών σε κάθε νομό, δηλαδή την ομοσπονδία ή τη δυνατή ΠΑΣΥ για να μπει στη συμμαχία.

Η Κοινή Αγροτική Πολιτική, η νέα καπιταλιστική διάρθρωση στον αγροτικό τομέα στη χώρα μας, μέσα στην καπιταλιστική οικονομική κρίση, σαρώνει κυριολεκτικά τη μικρομεσαία αγροτιά, διώχνει τη φτωχή αγροτιά από την παραγωγή.

Τα δεδομένα πλέον για την κατάταξη των αγροτών σε μεσαίους ή φτωχούς μεταβάλλονται από χρόνο σε χρόνο. Σε δυναμικές καλλιέργειες πριν από 7-8 χρόνια με 50 στρέμματα ζούσες άνετα. Σήμερα για να είσαι στην πρότερη κατάσταση πρέπει να καλλιεργείς από 200 στρέμματα και πάνω. Το 70% της γης είναι υποθηκευμένη στην ΑΤΕ - Πειραιώς με άμεσο τον κίνδυνο να κατασχεθούν. Οι δανειακές διευκολύνσεις πλέον είναι σε λίγους αγρότες και κτηνοτρόφους, με αποτέλεσμα εκατ. στρέμματα να μένουν χέρσα. Ειδικό βάρος πρέπει να πέσει στους μικρομεσαίους κτηνοτρόφους για την οργάνωσή τους σε συλλόγους για κοινή δράση με τους αγρότες και τη σφυρηλάτηση της ενότητας.

Το πιο ασφαλές κριτήριο σήμερα για την κατάταξη των αγροτοκτηνοτρόφων είναι αν γίνεται συσσώρευση κεφαλαίων από την αγροτική εκμετάλλευση, για να κάνουμε το διαχωρισμό μικρών και μεγάλων αγροτοκτηνοτρόφων.

Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις ανέδειξαν μια σειρά από δυνατότητες αλλά και προβλήματα που καλούμαστε ως Κόμμα να λύσουμε:

Απουσίαζαν από τις κινητοποιήσεις οι φτωχοί αγρότες, είτε γιατί είναι απογοητευμένοι ή γιατί κάνουν άλλες δουλειές.

Οι αγρότες που συμμετείχαν στα μπλόκα διεκδικούσαν να μείνουν στην ίδια κατάσταση, να μη φτωχύνουν.

Η οργάνωση του αγώνα ξεκίνησε από περιοχές που είναι ζωντανοί και δραστήριοι οι αγροτικοί σύλλογοι.

Οι αγρότες ανεξάρτητα τι ψήφισαν, έδειξαν μεγάλη εμπιστοσύνη στους κομμουνιστές αγρότες που ηγούνταν.

Ωρίμασε σε μεγάλο βαθμό η συνείδησή τους για την αντιαγροτική ΚΑΠ και για το ρόλο της ΕΕ.

Αποδέχτηκαν το ΠΑΜΕ και την ΠΑΣΥ, που μέχρι πέρσι τα ταύτιζαν με το ΚΚΕ και αντιδρούσαν.

Συνειδητοποίησαν περισσότερο την ανάγκη κοινής δράσης, συμμαχίας αγροτών, εργατών και άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Κατάλαβαν την ανάγκη οργάνωσης και ζωντανέματος των αγροτικών συλλόγων στα χωριά. Μέσα σε 15 μέρες μετά τη λήξη του μπλόκου στη Νίκαια, 25 σύλλογοι στην Καρδίτσα έκαναν εκλογές και πήραν μέρος στις εκλογές της Ομοσπονδίας Καρδίτσας, κάτι που είχε να γίνει εδώ και 15 χρόνια.

Είναι πρόσφορο σήμερα το έδαφος σε όλη τη χώρα να προχωρήσουμε στην ανασύνταξη του αγροτικού κινήματος σε αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Είναι ώριμα σήμερα τα πράγματα να συμβάλλουμε στη δημιουργία της λαϊκής συμμαχίας με αναβαθμισμένο αγροτικό κίνημα.

Οι Θέσεις της ΚΕ που ψηφίστηκαν με μεγάλη πλειοψηφία στέκονται με συνέπεια στις επεξεργασίες και πρωτοβουλίες του Κόμματός μας όλο το προηγούμενο διάστημα και απαντάνε στο βασικό ερώτημα που είναι το ζήτημα της εξουσίας. Γι' αυτό και το Κόμμα μας δέχεται στοχευμένη επίθεση στη στρατηγική και τακτική του.

Επίθεση που εστιάζεται ότι το ΚΚΕ απομονώνεται από τις μάζες, δεν παλεύει για το σήμερα και δεν μπορεί να δώσει άμεσες λύσεις, ενώ ο κόσμος αυτό απαιτεί, παραπέμπει τα πάντα στο Σοσιαλισμό και αυτός με τη σειρά του με την πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ παραπέμπεται στη δευτέρα παρουσία. Επίθεση που στοχεύει στο χτύπημα της Λαϊκής Συμμαχίας που το χαρακτήρα της πολύ πιο ολοκληρωμένα βάζουν και διασαφηνίζουν οι Θέσεις, καθώς και στην άρνηση του ΚΚΕ για συμμετοχή σε κυβέρνηση στα πλαίσια του αστικού συστήματος.

Δεν υπάρχει αγώνας μικρός ή μεγαλύτερος, δεν υπάρχει ζήτημα που να αφορά τα λαϊκά στρώματα που το ΚΚΕ να μην είναι στην πρώτη γραμμή της πάλης για την επίλυσή του, για την οργάνωση της λαϊκής αντίστασης και την ανάδειξη των αιτιών και υπεύθυνων.

Υπάρχει πλούσια εμπειρία από τη δράση μας στο κίνημα το προηγούμενο διάστημα που επιβάλλεται να την αξιοποιήσουμε όχι μόνο για να εξάγουμε συμπεράσματα αλλά πατώντας σε αυτή την πείρα να βελτιώσουμε την παρέμβασή μας στις μάζες, τον προσανατολισμό οργάνων και ΚΟΒ, να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί στην προβολή και εκλαΐκευση της πολιτικής πρότασής μας.

Η φτωχή και ένα τμήμα της μεσαίας αγροτιάς που τα επόμενα χρόνια θα γίνει και αυτό φτωχό, αποτελούν αντικειμενικά άμεσο σύμμαχο της εργατικής τάξης, χρειάζεται με την παρέμβασή μας να πείθουμε αυτό το τμήμα για να αποτελέσει βασική δύναμη της Λαϊκής Συμμαχίας.

Πρόσφατα αναπτύχθηκαν μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα από τις οποίες μπορούμε να εξάγουμε πολύτιμα συμπεράσματα. Ο καθοριστικός παράγοντας που τους ανάγκασε να βγουν στο δρόμο είναι τα οξυμένα προβλήματα επιβίωσης που με τη νέα ΚΑΠ και τα μνημόνια χειροτερεύουν, μεγάλο τμήμα τους θα ξεκληριστεί τα επόμενα χρόνια. Δεν ήταν εύκολο να γίνει η κινητοποίηση, απαιτήθηκε σκληρή και επίμονη προετοιμασία. Οι κομμουνιστές αγρότες πρωτοστάτησαν στην οργάνωση των κινητοποιήσεων, συνέβαλαν αποφασιστικά στη διαμόρφωση των αγωνιστικών διαθέσεων των μαζών απαντώντας στα ιδεολογήματα που πρόβαλαν οι άλλες δυνάμεις για τις δήθεν απαραίτητες θυσίες που πρέπει όλοι να κάνουμε για τη σωτηρία της χώρας, το μονόδρομο των αντιλαϊκών πολιτικών που βιώνουμε. Το πρώτο συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι δεν πρέπει να υποτασσόμαστε στις διαθέσεις των μαζών αλλά να παρεμβαίνουμε κατάλληλα και να τις διαμορφώνουμε.

Πιστεύει κανείς πως όλοι αυτοί οι αγρότες ήταν μήπως κομμουνιστές, οπαδοί και φίλοι του Κόμματος; Το αντίθετο, ήταν ψηφοφόροι άλλων κομμάτων οι δυνάμεις ήταν κάτω από το 10% όσων συμμετείχαν τουλάχιστον στο μπλόκο της Νίκαιας, που ήταν το πιο μαζικό και μαχητικό μπλόκο των κινητοποιήσεων. Βρέθηκαν κυρίως νέοι αγρότες, πολιτικά ανώριμοι που όμως έμαθαν να συγκρούονται με τα ΜΑΤ επί ένα μήνα, να συνειδητοποιούν και να ωριμάζει στη συνείδησή τους αναγκαιότητα όχι μόνο της αλληλεγγύης αλλά της κοινής δράσης με την εργατική τάξη και τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης. Ωρίμανση που εκφράστηκε την ημέρα της πανελλαδικής απεργίας 20 Φλεβάρη και οδήγησε σε υποχώρηση την κυβέρνηση και τις δυνάμεις καταστολής και σε νίκη του κινήματος με τη συμβολική κατάληψη της εθνικής οδού. Τι φάνηκε περίτρανα εκεί; Πως ο συσχετισμός δύναμης μπορεί να φέρει ανατροπές, να ακυρώσει την καταστολή, ο λαός μπορεί όταν θελήσει να φέρει τα πάνω - κάτω. Το ζήτημα ήταν και παραμένει ότι ο συσχετισμός δύναμης είναι αρνητικός για το λαϊκό κίνημα τη δεδομένη στιγμή. Παρότι ήταν η πιο μαζική κινητοποίηση των τελευταίων χρόνων στην αγροτιά, ήμασταν λίγοι σε σχέση με το μέγεθος της επίθεσης που δεχόμαστε. Ημαστε λίγοι οι κομμουνιστές στο αγροτικό κίνημα, χρειάζεται με δουλειά μυρμηγκιού να δυναμώσουμε τις ΚΟΒ, να βελτιώσουμε ποσοτικά και ποιοτικά τις οργανώσεις, είναι το κρίσιμο στοίχημα για καθοδηγητικά όργανα και ΚΟΒ το επόμενο διάστημα.

Στην εισήγηση και στις Θέσεις υπάρχει ιδιαίτερη αναφορά στους χαλυβουργούς, στον ηρωικό αγώνα του Ασπροπύργου, τον αντίκτυπό του στην εργατική τάξη της χώρας και όχι μόνο. Υπάρχει και το αντιπαράδειγμα των χαλυβουργών του Βόλου, το οποίο έχουμε συζητήσει και με το σημείωμα που είχαμε δει στα όργανα. Μπορούμε να πούμε ότι η κατάσταση, κυρίως όσον αφορά την παρέμβασή μας στο Βόλο, είναι καλύτερη. Ασφαλώς οι ίδιες οι εξελίξεις επιβεβαίωσαν το Κόμμα στα μάτια των χαλυβουργών. Το παράδειγμα των χαλυβουργών του Βόλου είναι μια τρανταχτή επιβεβαίωση ότι από μόνη της η επιδείνωση της κατάστασης της εργατικής τάξης όχι μόνο δεν οδηγεί σε αγωνιστική στάση, πολύ περισσότερο σε ανέβασμα του επιπέδου της συνείδησης. Η παρέμβαση του Κόμματος είναι καθοριστική. Και η παρέμβαση δεν είναι μια στιγμή ή μια περίοδος, αλλά χρόνων επίμονη δουλειά για να έχεις έστω κάποια πολύ μικρά αποτελέσματα. Από τον κίνδυνο αυτόν έχουμε μέχρι στιγμής προφυλαχτεί στο Βόλο. Δηλαδή, να τελειώσουμε τη δική μας παρέμβαση και δουλειά στη «Χαλυβουργία» του Βόλου μετά τη λήξη του ηρωικού αγώνα του Ασπροπύργου. Στις πύλες της «Χαλυβουργίας» στο Βόλο, που, σύντροφοι, για να μη βλογάμε τα γένια μας, μας βοήθησε η καθοδήγηση και μας πήγε εκεί και σωστά έκανε γιατί φάνηκε ότι υπήρχαν λανθασμένες αντιλήψεις στις πύλες της «Χαλυβουργίας», παίρνουμε κάθε βδομάδα και μήνα που περνάει μαθήματα του πώς πρέπει να παρεμβαίνουμε εκεί που ιεραρχούμε στρατηγικά. Την ανάγκη για τακτική παρέμβαση στις πύλες, σταθερά. Με υλικό που δε θα είναι μια αντιγραφή της κεντρικής πανελλαδικής ανακοίνωσης, όπου θα βάζουμε άλλον τίτλο, αλλά θα ακουμπάει στο χώρο. Τη μόνιμη ανησυχία για να βρούμε επαφές από το χώρο. Την επαφή μας με εργάτες του χώρου, έξω από το εργοστάσιο. Την καλή εικόνα για τις εξελίξεις μέσα στο εργοστάσιο και την άμεση απάντησή μας. Την επεξεργασία συνθημάτων μπροστά σε σταθμούς. Την αντιπαράθεση. Την καλή επιλογή των επιχειρημάτων για να γίνονται κατανοητά, αλλά και να μην υποτάσσονται στη συνείδηση των εργατών του χώρου. Τη διάδοση της πείρας του ταξικού εργατικού κινήματος. Και πολλά ακόμη. Πολλά, τα οποία πρέπει να κάνουμε όλα μαζί και που αν δεν τα κάνουμε τότε η δουλειά παραπαίει, πηγαίνουμε πίσω. Το σημαντικότερο είναι: η επιμονή, η σταθερότητα, να μη φεύγει ποτέ από τον προσανατολισμό, από την καθημερινή δράση, τον έλεγχο, να επιλέγουμε μορφές για να έχουμε σταθμούς που θα μετριόμαστε και να μην περιμένουμε μόνο τις κεντρικές πρωτοβουλίες. Να έχουμε μόνιμη ανησυχία για το ανέβασμα της δικής μας ικανότητας και φυσικά υπομονή και όχι ανυπομονησία για αποτελέσματα γιατί κάτι τέτοιο φέρνει απογοήτευση.

Το μέγεθος των αναγκών και των απαιτήσεων που πρέπει να αναλάβουν το τομεακό γραφείο και η επιτροπή φαίνεται καλύτερα γιατί αυτή τη δουλειά που κάνουμε στη «Χαλυβουργία» πρέπει να την κάνουμε και στα υπόλοιπα εργοστάσια και μονοπωλιακούς ομίλους που έχουμε στην περιοχή, καθώς και στους χώρους στρατηγικής σημασίας (νοσοκομείο, κλάδοι όπως το εμπόριο κλπ). Σημαντική ώθηση στη δουλειά μας έδωσε η πείρα από τη δουλειά στον Ασπρόπυργο, το εσωοργανωτικό κείμενο, το βιβλίο και η εκδήλωση που κάναμε και στο Βόλο, ώθηση και στη μαχητικοποίηση δυνάμεων αλλά κυρίως στη μεταφορά της πείρας ώστε η συλλογική πείρα του Κόμματος (ακόμα και σε πρακτικά ζητήματα σε θέματα χειρισμών καθημερινής δράσης) να γίνεται κτήμα και εκεί που είμαστε σχετικά πιο πίσω.

Η δουλειά λοιπόν των τομεακών γραφείων έχει ανεβασμένες απαιτήσεις. Ανεβασμένες απαιτήσεις σε όλες τις πλευρές της παρέμβασης του Κόμματος. Και εδώ πρέπει να αντιμετωπίσουμε γρήγορα και άμεσα έναν πρακτικισμό που διέκρινε τα αχτιδικά όργανα, μια αντίληψη ότι τα όργανα αυτά ασχολούνται με την ας πούμε «καθημερινή» δράση των ΚΟΒ, ενώ για συμπεράσματα, ζητήματα αντιπαράθεσης κλπ. που θεωρούνται δήθεν πιο «θεωρητικά» ασχολούνται άλλα όργανα.

Είναι θετικό το γεγονός ότι όλες οι πρόσφατες επεξεργασίες του Κόμματος, θεωρητικές - ιστορικές, ενσωματώνονται στα ντοκουμέντα του 19ου Συνεδρίου. Είναι θετικό γιατί αυτό συνετέλεσε στο να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για βαθύτερη συζήτηση στη στρατηγική του Κόμματος. Γιατί ξεκαθαρίζουν με σαφήνεια ποια αντίφαση πρέπει να λύσουν και πώς στη φάση της επαναστατικής κατάστασης και ποιες οι προϋποθέσεις για σταθερή πορεία της εργατικής εξουσίας, του άλλου δρόμου ανάπτυξης της κοινωνίας.

Στην όλη προσυνεδριακή δουλειά το ζήτημα της στρατηγικής αντικειμενικά κυριάρχησε. Κυρίως ξεκαθάρισε συγχύσεις για τη στρατηγική, αλλά απάντησε πειστικά σε αντιλήψεις που έχουν τη ρίζα τους στη λογική των σταδίων. Σίγουρα η παραπέρα δουλειά με τις αποφάσεις του Συνεδρίου θα ολοκληρώσει αυτή την ουσιαστική προσπάθεια για το Κόμμα. Θα συντελέσει ταυτόχρονα στο να κατανοηθεί πλατιά στις γραμμές μας τι Κόμμα είμαστε, σε ποιες συνθήκες παλεύουμε.

Βασικά με την παρέμβασή μου θέλω να αναφερθώ σ' αυτό το ζήτημα. Σε ποιες συνθήκες παλεύουμε σήμερα και κυρίως τι Κόμμα απαιτείται: «Κόμμα παντός καιρού» υπογραμμίζει η εισήγηση της ΚΕ. Εδώ αυτό το κύριο ζήτημα, σύντροφοι, δεν είναι λυμένο ή αλλιώς δεν είναι καθαρό και εκτιμώ ότι είναι σχετικά από τα πιο δύσκολα γιατί αφορά τα επαναστατικά χαρακτηριστικά της οργάνωσης. Και να σχολιάσω έτσι:

Αν η τακτική πρέπει να υπηρετεί τη στρατηγική μια φορά, η οργάνωση πρέπει να φτάσει στο επίπεδο της επαναστατικής στρατηγικής και να την υπηρετεί πολλαπλάσια.

Αρα και η αντιμετώπιση αυτής της δυσκολίας απαιτεί σε βάθος αναμέτρηση μ' ένα διαφορετικό και πιο ατίθασο οπορτουνισμό -να τον πω έτσι- τον οργανωτικό οπορτουνισμό, που όπως σωστά λέγεται είναι δύσκολος.

Είναι γεγονός σύντροφοι ότι η πάλη γενικά με τον οπορτουνισμό είναι χωρίς τέλος και αδυσώπητη. Αυτό που διακρίνει το Κόμμα μετά το 15ο Συνέδριο είναι ότι κρατά σταθερά το τιμόνι της πάλης ενάντια, και ιδιαίτερα αυτή η πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό δεν είναι υπόθεση της ΚΕ, διαπερνά όλο το Κόμμα και καταγράφει μια ποιοτική διάσταση αυτής της πάλης.

Εχουμε την πείρα των λαϊκών επιτροπών. Η πείρα από τη Δυτική Αθήνα, που είναι μία κατά βάση εργατική - λαϊκή περιοχή, είναι θετική. Αυτό δεν αναιρεί ότι χρειάζεται και άλλη σκέψη και μελέτη η υπόθεση, πιθανόν και διορθωτικές κινήσεις που να ενισχύουν το βασικό προσανατολισμό. Ορισμένα βασικά συμπεράσματα:

Ακριβώς επειδή η λαϊκή επιτροπή δεν είναι ούτε παράταξη, ούτε φορέας, ούτε γενικά και αόριστα συντονιστικό, αλλά στηρίζεται σε συγκεκριμένο πλαίσιο και σε συγκεκριμένες δυνάμεις, οφείλουμε να πούμε ότι χωρίς βελτίωση καταρχήν στη δουλειά στην εργατική τάξη, δεν μπορούμε να μιλάμε στα σοβαρά για δυνατές λαϊκές επιτροπές. Δηλαδή χωρίς πύκνωση των γραμμών των σωματείων και των παραρτημάτων του, χωρίς οργάνωση χιλιάδων εργατών, επίσης χωρίς οργάνωση των ανέργων που πληθαίνουν κατά χιλιάδες. Η σύνθεση της επιτροπής που θα κληθεί να οργανώσει τη δουλειά πρέπει να εξασφαλίζει την αρχική επιδίωξη, να μη μετατρέπεται δηλαδή σε τύπο παράταξης ή γενικώς «επιτροπής για τα προβλήματα». Να αποτελείται από ανθρώπους που να μπορούν να διασφαλίσουν μια στοιχειώδη λειτουργία, να συζητούν, να οργανώνουν, να μπορούν να μπουν οι ίδιοι μπροστά στην υλοποίηση των καθηκόντων. Η λειτουργία της λαϊκής επιτροπής δεν είναι «χύμα», όπως χύμα δεν είναι και η λειτουργία ενός ΔΣ σωματείου ή ενός φορέα. Δεν είναι «όσοι πιστοί προσέλθετε»... Η λαϊκή επιτροπή είναι και οργάνωση, άρα δεν μπορεί να δίνει την εντύπωση ή στην πράξη να λειτουργεί ως ένα ανοιχτό και χαλαρό συντονιστικό. Είναι άλλο ζήτημα ότι προφανώς οι πρωτοβουλίες της πρέπει να αγκαλιάζουν όλο και πιο πλατιά τμήματα εργαζομένων γίνεται. Να διασφαλίζεται η αυτοτελής δράση των σωματείων και των άλλων φορέων που συμμετέχουν στη λαϊκή επιτροπή, να μην επικαλύπτονται από τη λαϊκή επιτροπή, να μην ατονούν την παρέμβαση και λειτουργία τους. Να φροντίζουμε ώστε να μένει υποδομή από κάθε ενέργεια, να καταγράφονται και να αξιολογούνται δυνάμεις, να εντάσσονται στην πάλη. Να μην ξεκινάμε πάντα από την αρχή, να μη μετράμε δηλαδή μόνο ενέργειες, παρεμβάσεις , αλλά και εγγραφές στα σωματεία, κρίκους ανά γειτονιά, επιτροπές ανέργων, γυναικών, νέων. Μια λαϊκή επιτροπή οφείλει να δραστηριοποιείται για όλα, βεβαίως με ιεράρχηση και προτεραιότητες: Για τις απολύσεις σε ένα χώρο δουλειάς, την τρομοκρατία μπροστά στην απεργία, το κλείσιμο του νοσοκομείου και το χαράτσι στα ταμεία, για το αίσχος στις ουρές των ΙΚΑ και στις όλο και πιο υποβαθμισμένες υποδομές, για το κόψιμο του ρεύματος σε ένα φτωχόσπιτο, για το σχολείο που δεν έχει θέρμανση. Οφείλουμε δηλαδή να είμαστε μέσα στο λαό, με καθαρή τη γραμμή μας, αλλά και με ικανότητα προώθησής της σε ένα πιθανά πιο άπειρο ή πιο αδούλευτο ακροατήριο, κυρίως που ζητάει άμεσες λύσεις, είναι πολύ πιεσμένο από την πραγματικότητα. Οι λαϊκές επιτροπές δουλεύουν ώστε να μπαίνει εργατόκοσμος στην πάλη, δεν ικανοποιούμαστε «να δρούμε εξ ονόματος άλλων» και να μας αναγνωρίζουν ως «αυτοί που τρέχουν». Αλλωστε, μόνο αν οργανωμένα και προφανώς σε συνθήκες διαπάλης με άλλες δυνάμεις στο κίνημα, μπουν εργάτες στον αγώνα, αποκτήσουν τη δική τους πείρα από την πάλη, προσεγγίσουν και τελικά ένα τουλάχιστον κομμάτι τους υιοθετήσει τη δική μας γραμμή συσπείρωσης θα καταφέρουμε ουσιαστικά βήματα απεγκλωβισμού από την κυρίαρχη ιδεολογία και τις αντίπαλες πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις.

Χωρίς να νομίζω ότι λέω κάτι καινούργιο, παρ' όλα αυτά θέλω να επισημάνω ένα θέμα που κατά τη γνώμη μου αποτελεί σημείο - κλειδί. Αυτό δεν είναι κάτι άλλο από το ότι η στρατηγική του Κόμματος καθορίζει όλα τα υπόλοιπα: πολιτική συμμαχιών, συνθήματα, μορφές πάλης - τα οποία είναι τα πιο ευέλικτα στοιχεία της. Οτι τα όρια της ευελιξίας κάθε φορά καθορίζονται από το στρατηγικό σκοπό.

Αυτό λοιπόν είναι και όχι το αντίθετο.

Οχι δηλαδή να κάνεις τη στρατηγική κάδρο στον τοίχο και μετά στο όνομα της τάχα τακτικής, των τάχα ελιγμών και συμβιβασμών, να απαιτείς από το Κόμμα να κάνει ολέθρια λάθη που τα έχει πληρώσει πολύ ακριβά στο παρελθόν.

Και επειδή ακριβώς θα μας κρίνουν τα παιδιά μας, όπως γράφτηκε στον Προσυνεδριακό, έχουμε ευθύνη να εμπλουτίζουμε την επαναστατική στρατηγική μας, να γίνουμε πιο ικανοί στο να δουλεύουμε με εργατικές λαϊκές μάζες, να γινόμαστε Κόμμα παντός καιρού,να αποτινάξουμε από πάνω μας βαρίδια που μας τραβάνε κάτω... σε αυτά θα μας κρίνουν τα παιδιά μας.

Το ότι από τη στρατηγική του Κόμματος καθορίζεται η κάθε μας κίνηση σημαίνει επίσης να είσαι διατεθειμένος να χάσεις και σε μια μάχη, να πληγωθείς βαριά, να φαίνεται προσωρινά κάποιες φορές ότι είσαι εναντίων όλων, αλλά να ξέρεις να έχεις την πίστη ότι αυτό είναι το σωστό να ξέρεις ότι η δουλειά σου θα αποδώσει αλλά αυτό θα γίνει πιο μετά. Θέλει δηλαδή υπομονή με τις μάζες, και επιμονή στις αποφάσεις και όχι στο πρώτο ταρακούνημα να χύνεις την καρδάρα με το γάλα.

Γι' αυτό πραγματικά με εξαγριώνει η επίθεση που γίνεται στο Κόμμα μας, που για να χτυπηθεί η στρατηγική του αξιοποιείται ακόμα και το εκλογικό αποτέλεσμα. Και λέω ακόμα και το εκλογικό αποτέλεσμα, γιατί από πού και ως πού είναι κριτήριο της ορθότητας της στρατηγικής ενός επαναστατικού κόμματος ένα εκλογικό αποτέλεσμα; Είναι άλλο η εκλογική τακτική που το Κόμμα μας σωστά κάνει την αυτοκριτική του πάνω σε αδυναμίες που αντιμετώπισε, και είναι άλλο το να περιμένεις το εκλογικό αποτέλεσμα για να επιβεβαιώσεις ή όχι τη στρατηγική σου.

Πρέπει να μας πουν λοιπόν όλοι αυτοί που τα λένε αυτά τι πραγματικά θέλουν. Θέλουν ένα Κόμμα που θα λέει την αλήθειά στο λαό με οποιοδήποτε κόστος ή ένα Κόμμα που θα λέει ό,τι θέλει ο κόσμος να ακούσει και όλως τυχαίως θα το «χαϊδεύουν» τα κανάλια, οι Λαζόπουλοι και οι εκπρόσωποι των αστικών θεσμών. Θέλουν ένα Κόμμα που θα δρα καθημερινά, ακούραστα και πολλές φορές αθόρυβα μέσα στις εργατικές μάζες, χωρίς πάντα φανταχτερά αποτελέσματα, ή ένα Κόμμα που θα γυαλίζει στα τηλεοπτικά παράθυρα; Κόμμα επαναστατών ή επικοινωνιολόγων;

Ευτυχώς η απάντηση έχει δοθεί από τη συντριπτική πλειοψηφία των κομματικών μελών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να επαναπαυτούμε ούτε για μια στιγμή. Κακό γίνεται, αφού με την επίθεση και τη συκοφαντία που εξαπολύουν σε κάθε βήμα του Κόμματος αποθαρρύνουν άλλα μέλη του Κόμματος αλλά και οπαδούς να κάνουν κριτική σε όντως πραγματικές αδυναμίες που έχουμε για να μην ταυτιστούν μαζί τους, γιατί καταλαβαίνουν ότι το βασικό είναι αυτήν τη στιγμή η υπεράσπιση του Κόμματος πάση θυσία.