Η «φτήνια» των μεθόδων εξαπάτησης που μετέρχεται ο δικομματισμός είναι διαρκής. Και επαναλαμβανόμενη.

Θυμίζουμε:

Στις εκλογές του 2000, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ «τσακώνονταν» για το αν θα έδιναν 150 ή αν θα έδιναν ...152 χιλιάδες δραχμές σύνταξη στους αγρότες. Το αποτέλεσμα εκείνης της ψηφοθηρίας, που είχε βγάλει στη δημοπρασία την ψήφο για δυο χιλιάρικα (σε δραχμές), ήταν ότι τελικά, μετά τις εκλογές, ούτε τα 150 χιλιάρικα έδωσαν, ούτε τα 152...

Στις εκλογές του 2004, οι εταίροι του δικομματισμού έβαλαν στο στόχαστρο τις ψήφους των συμβασιούχων. Των ανθρώπων, δηλαδή, που αφού πρώτα τους μετέτρεψαν σε «πειραματόζωα» των μεσαιωνικών εργασιακών σχέσεων και της «απασχολησιμότητας», ήρθαν προεκλογικά να τους πνίξουν σε έναν ωκεανό ψέματος και δικομματικών κροκοδείλιων δακρύων. Τελικά, μετά τις εκλογές, οι «σωτήρες» έπαθαν αμνησία. Ακόμα και ο πρώην πρωθυπουργός, που προεκλογικά είχε μιλήσει «για τους 250.000 συμβασιούχους», αρνιόταν ότι είχε πει αυτή τη φράση...

Ο επόμενος πλειστηριασμός της ψήφου έγινε, με φόντο την πύρινη λαίλαπα, στις εκλογές του 2007 και έφτασε τα τρία χιλιάρικα (σε ευρώ πια). Στα δυο ολόκληρα χρόνια που ακολούθησαν, και στα «SOS» των κατοίκων της Πελοποννήσου και της Εύβοιας, ήρθε να προστεθεί ο οδυρμός των κατοίκων της Αττικής.

*

Ετσι περίπου στήθηκε το προεκλογικό σκηνικό κατά τις τρεις πρώτες εκλογικές αναμετρήσεις της νέας χιλιετηρίδας. Ωσπου φτάσαμε στις εκλογές του 2009, όπου μια από τις λέξεις - κλειδιά για την εξαπάτηση και την υποκλοπή της ψήφου ήταν τα προγράμματα «stage», διανθισμένα με μπόλικες αναφορές σε «αξιοκρατία», «διαφάνεια», «δημοκρατία» κι άλλα τέτοια ηχηρά παρόμοια.

Αλλά πριν ακόμα συμπληρωθούν οι πρώτες 30 μέρες της «νέας» διακυβέρνησης, έφτασε ο λογαριασμός της δημαγωγίας και του εμπαιγμού.

Και ο λογαριασμός είναι τόσο βαρύς, όσο και ο συμβολισμός:

Εκατό χρόνια μετά την επανάσταση στο Γουδί, οι πάτρωνες του «εκσυγχρονισμού», από τη μια, και της «επανίδρυσης», από την άλλη, γυρίζουν την Ελλάδα στην εποχή του Δηλιγιάννη και του «Τζουμπέ» (!), δηλαδή στην εποχή της πλατείας «Κλαυθμώνος», όταν κάθε κυβερνητική μεταβολή ισοδυναμούσε με το διωγμό των δημοσίων υπαλλήλων και με τις συνάξεις οδυρμού και κλαυθμού των τελευταίων στην έκτοτε ομώνυμη πλατεία...

***

Οι κληρονόμοι, λοιπόν, αυτής της ξεδιάντροπης κληρονομιάς, αφού επί μακρόν υπηρέτησαν (και υπηρετούν)

την πολιτική που βαφτίζει την ομηρία σε «εργασιακά δικαιώματα» (!), την ψηφοθηρία σε «ευκαιρία» (!), την στυγνή εκμετάλλευση σε «μαθητεία» (!), την εργασιακή γαλέρα, το δουλεμπόριο και την ενοικίαση λευκής σαρκός σε «κατάρτιση» (!),

επιδίδονται πλέον σε μια εξίσου ξεδιάντροπη μετεκλογική τακτική:

Προσποιούνται τους ...στεναχωρημένους, επειδή, όπως λένε, δεν μπορούν (αν και το θέλουν τόσο πολύ...) να δώσουν λύση,

καμώνονται τους «αγχωμένους» που αναζητούν εναγωνίως «προτάσεις» για το πώς θα «διευθετήσουν» το («ακανθώδες», όπως μελαγχολικά το περιγράφουν...) πρόβλημα των «stage»!

*

Μα, όμως, εδώ δεν πρόκειται για το τεχνοκρατικώς (!) «ακανθώδες», αλλά για το ταξικά δυσώδες αποτέλεσμα μιας ενσυνείδητης πολιτικής.

Της πολιτικής που θέλει τους ανθρώπους όχι εργαζόμενους, αλλά «απασχολήσιμους».

Της πολιτικής που με κοσμοπολίτικη λεκτική κομψότητα περιγράφει τους εργαζόμενους - λάστιχο ως ...«ελαστικά εργαζόμενους».

Της πολιτικής που διατείνεται ότι το σύγχρονο και το ρεαλιστικό (!) είναι το μοντέλο μιας κοινωνίας που θα κινείται ανάμεσα στα όρια της μισής ζωής, με μισή δουλειά, με ολόκληρη ανασφάλεια, με διαρκή ανέχεια, με καθόλου δικαιώματα, με τσακισμένες ελπίδες και με μαραζωμένα όνειρα.

*

Ε, λοιπόν, όχι!

Το σύγχρονο και το ρεαλιστικό,

το μόνο σύγχρονο και το μόνο ρεαλιστικό που μπορεί να υπάρχει 123 χρόνια μετά από τις κρεμάλες που στήθηκαν στο Σικάγο για τους εργάτες που διεκδικούσαν να δουλεύουν για να ζουν και όχι να ζουν για να δουλεύουν,

το μόνο σύγχρονο και ρεαλιστικό σε συνθήκες τεράστιας ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και απογείωσης των τεχνολογικών και επιστημονικών επιτευγμάτων,

το μόνο σύγχρονο και ρεαλιστικό για εκείνους, τους πολλούς, που παράγουν τον πλούτο κόντρα σε εκείνους τους λίγους που τον σφετερίζονται και τον ιδιοποιούνται,

είναι ένα και μόνο:

Σταθερή και μόνιμη δουλειά, με μισθούς αξιοπρεπούς διαβίωσης, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Για όλους!

Δε διεκδικούμε κλέη ειδικών όσον αφορά την κινηματογραφική κριτική. Με την ιδιότητα του θεατή και μόνο (και ασκώντας το δικαίωμα στην έκφραση γνώμης) βρήκαμε την ταινία του κ. Παντελή Βούλγαρη, «Ψυχή βαθιά», απρόσμενα κακή. Μάλιστα, είναι τόσο κακή, ως καλλιτεχνικό «προϊόν», ώστε το στοιχείο αυτό της ταινίας να υπερβαίνει όλες τις υπόλοιπες «αναγνώσεις» της, σε βαθμό που να παρέλκει, κατά την άποψή μας, κάθε συζήτηση γύρω από το «μήνυμά της».

Εντούτοις - με αφορμή, πια, την ταινία - επιδοτείται μια συζήτηση η οποία διατείνεται ότι η Ιστορία των (ταξικών) κοινωνιών, πρέπει να γράφεται με το μελάνι της «συναδέλφωσης», της «συμφιλίωσης» και της «συναίνεσης» και όχι (προς Θεού!) της σύγκρουσης. Το μέγιστο, δε, επιχείρημα αυτής της άποψης είναι ότι ο Εμφύλιος του 1946 -49 ήταν ένας πόλεμος όπου αναμετρήθηκαν αδέρφια (που «δεν είχαν τίποτα να μοιράσουν»), πράγμα κακό...

Ομως, «αδέρφια» και «ξαδέρφια» δεν αναμετρήθηκαν μόνο στον ελληνικό εμφύλιο του 20ού αιώνα. «Αδέρφια» και «ξαδέρφια» (για πράγματα, που προφανώς «είχαν να μοιράσουν») αναμετρήθηκαν μεταξύ τους και στον αμερικανικό εμφύλιο, και στον ταξικό εμφύλιο στη Γαλλία το 1871, και στη Γαλλική Επανάσταση το 1789, και στον ισπανικό εμφύλιο, και στους δυο εμφυλίους πολέμους μεταξύ των Ελλήνων μεσούσης της Επανάστασης του '21. Θυμίζουμε, επιπλέον, ότι τον Ανδρούτσο και τον Καραϊσκάκη, Ελληνες τους «έφαγαν», και τους Κολοκοτρώνη και Μακρυγιάννη, Ελληνες τους φυλάκισαν.

Επομένως το να «διαβάζεται» το δράμα ενός πολέμου, πόσο μάλλον ενός εμφυλίου πολέμου, σαν... μελόδραμα, αφενός δεν είναι κάτι το πρωτότυπο, καθώς αυτή η... «ρηχή, βαθιά» προσέγγιση, έχει επιχειρηθεί πολύ πριν τον Εμφύλιο του 1946-49. Αφετέρου, όσοι επιδιώκουν να «διδάξουν» την ανάγνωση της Ιστορίας από τη σκοπιά της ταυτολογίας, που λέει ότι «ο πόλεμος προκαλεί δεινά - τι κακό πράγμα είναι ο πόλεμος», συνειδητά επιλέγουν (και εδώ δεν συμπεριλαμβάνουμε τους ρομαντικά αφελείς) να μας προτείνουν «να αφήσουμε τα πράγματα ως έχουν».

Ομως, σε συνθήκες πάλης των τάξεων (εκτός αν καταργήθηκε...), σε συνθήκες εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, μόνο τους εκμεταλλευτές συμφέρει «να αφήσουμε τα πράγματα ως έχουν».

Στο ερώτημα, τώρα, «και πώς θα τα αλλάξουμε», το να αναγνωρίζουν οι μαρξιστές ότι στο πλαίσιο των ταξικών κοινωνιών «η βία είναι η μαμή κάθε παλιάς κοινωνίας που κυοφορεί μια καινούρια», προφανώς δε σημαίνει ότι οι κομμουνιστές «εύχονται» τη βία, ή τον πόλεμο, ή τον εμφύλιο πόλεμο, ή πολύ περισσότερο ότι ανάγουν τα παραπάνω σε «αυτοσκοπό». Σημαίνει, πολύ απλά (μόνο μικρόνοες δεν το αντιλαμβάνονται) ότι οι κομμουνιστές δεν κλείνουν τα μάτια μπροστά σε μια πραγματικότητα, η οποία μπορεί να προκύψει.

Μπορεί, για παράδειγμα, να προκύψει «όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας», οπότε έχει να αποφασίσει αν «διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα», όπως έγραφε το πανό του ΕΑΜ, το Δεκέμβρη του '44.

Μέχρι τότε, λοιπόν, και εφόσον οι τύραννοι, οι εκμεταλλευτές, οι αστοί, δεν έχουν καταστήσει τη σύγκρουση αναπόφευκτη, δηλαδή «δεν έχουν χρησιμοποιήσει ακόμη βία, ο εμφύλιος αυτός πόλεμος μετατρέπεται για μας σε ειρηνική, μακρόχρονη και υπομονετική, ταξική προπαγάνδα» (Λένιν, «Απαντα», τόμος 31ος, σελ. 351).