Σε θερμοκήπιο της στρατηγικής του κεφαλαίου και των αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων έχει αναδειχτεί η λειτουργία της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (ΟΚΕ) και αυτό επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά χτες στην ημερίδα που διοργάνωσε με θέμα «Οι επιπτώσεις της κρίσης στην απασχόληση: Ο ρόλος του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στην αντιμετώπισή τους» με τη συμμετοχή πρωτοκλασάτων στελεχών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο, ότι παρά τους φραστικούς διαξιφισμούς μεταξύ των εκπροσώπων της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το ποιος έχει την πιο αξιόπιστη πρόταση για την κρίση και το ποιος διαθέτει τις μεγαλύτερες ικανότητες στη διαχείρισή της, την ίδια στιγμή και οι δύο έδωσαν όρκο πίστης στη Στρατηγική της Λισσαβόνας και σε όλες τις πολιτικές που απορρέουν απ' αυτήν.

Ετσι, ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Παπαθανασίου ζήτησε «διάλογο και συναίνεση», για να προχωρήσουν «σε μεταρρυθμίσεις για ένα αποτελεσματικότερο και σύγχρονο καθεστώς εργασίας», κάνοντας καθαρό ότι στην κυβέρνηση και στα συμφέροντα που εκπροσωπεί, δεν αρκούν τα μέχρι τώρα μέτρα αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων που έχει υλοποιήσει. Επιπλέον, επέμεινε «σε ακόμη περισσότερες τομές και μεταρρυθμίσεις του εκπαιδευτικού συστήματος». Ενα σύστημα, όπως υποστήριξε, «μακριά από τις αγκυλώσεις του χτες... το οποίο θα λειτουργεί με βάση τις ανάγκες της οικονομίας της γνώσης».

Στα ζητήματα της εκπαίδευσης επέμεινε και η εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ για θέματα Οικονομίας Λούκα Κατσέλη, η οποία τάχτηκε υπέρ της «διασύνδεσης μεταξύ αναγκών αγοράς και περιεχομένου σπουδών» τη διασύνδεση «της επαγγελματικής δραστηριότητας με τη Διά Βίου Εκπαίδευση μέσω προγραμμάτων», ενώ όσον αφορά τις σπουδές υποστήριξε ότι αυτές πρέπει «να συνδυάζουν γνώσεις και διεπιστημονικά πεδία με προώθηση της κινητικότητας, μέσα στα ΑΕΙ και ΤΕΙ»! Επί της ουσίας η πρόταση του ΠΑΣΟΚ βλέπει «την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας της εργασίας» μέσα από την παραγωγή μιας νέας γενιάς φοιτητών και σπουδαστών με υποβαθμισμένες επιστημονικές γνώσεις, αλλά κατάλληλους για τις τρέχουσες ανάγκες της αγοράς, μέσα από την απόκτηση μιας «σούπας» διαφόρων επιμέρους γνωστικών αντικειμένων. Ολο αυτό το πακέτο για την εκπαίδευση και την κατάρτιση αντιστοιχεί ακριβώς στις κεντρικές επιδιώξεις που απορρέουν από τη Λισσαβόνα. Μάλιστα, όσον αφορά την κατάρτιση, η Λ.Κατσέλη ζήτησε «να υπάρχει ανταποδοτικότητα στις δαπάνες», δηλαδή να χρηματοδοτούνται αδρά οι επιχειρήσεις μέσα από τον ΛΑΕΚ.

Την ίδια στιγμή προέβαλε ατόφιες τις αξιώσεις του κεφαλαίου - που βέβαια κάνει πράξη και η κυβέρνηση της ΝΔ - για επιπλέον οικονομικές ενισχύσεις. Συγκεκριμένα, ζήτησε «αξιοποίηση των εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου για επιχειρήσεις και κλάδους», προφανώς γιατί κρίνει ότι είναι λίγα τα 28 δισ. ευρώ προς τις τράπεζες. Ακόμα, τη «δημιουργία νέων χρηματοδοτικών εργαλείων» και συνολικά τη «δημιουργία ενός ευνοϊκού επιχειρηματικού περιβάλλοντος με άρση των αντικινήτρων που υπάρχουν...», για να συναντηθεί έτσι με τον Γ. Παπαθανασίου που ζήτησε «μεταρρυθμίσεις» στην αγορά εργασίας.

Στο ιδιότυπο αυτό δικομματικό πινγκ- πονγκ πλειοδοσίας υπέρ των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου μπήκε και η υπουργός Απασχόλησης Φάνη - Πάλη Πετραλιά και η υπεύθυνη του ΠΑΣΟΚ για τον τομέα αυτό Εύη Χριστοφιλοπούλου. Η πρώτη υπεραμύνθηκε όλων των μέχρι τώρα μέτρων υπέρ των επιχειρήσεων με το γνωστό Σχέδιο των 3,2 δισ. ευρώ, ενώ προανήγγειλε ότι σύντομα θα ανακοινώσει και νέες ενισχύσεις σε νέους «και δυναμικούς κλάδους της οικονομίας», όπως είπε, την κοινωνική οικονομία και την πράσινη ανάπτυξη.

Κίνητρα για νέες θέσεις εργασίας και επενδύσεις πρότεινε και η εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, αλλά αυτό, είπε, πρέπει να γίνει με «αντικειμενικά κριτήρια». Ζήτησε «βελτίωση» του νόμου 2639, του νόμου που προβλέπει την εκ περιτροπής εργασία, στην πραγματικότητα, όμως, αξίωσε τη μεγαλύτερη εξάπλωσή του, αφού τη σύνδεσε με επιδότηση των εργαζομένων για να κάνουν κατάρτιση, όσο διάστημα μπαίνουν στο καθεστώς της εκ περιτροπής εργασίας. Στην ίδια λογική ζήτησε να υπάρχουν «καλύψεις» στις άτυπες μορφές απασχόλησης, δηλαδή να προωθηθεί παραπέρα η ευελιξία, υπό το μανδύα της «νομιμότητας».

Απέναντι σε αυτό τον ορυμαγδό αντιδραστικών προτάσεων και πολιτικών, ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Στρατούλης ανέβηκε στο βήμα, για να προτείνει την κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας και την αντικατάστασή του με ένα Σύμφωνο βιώσιμης ανάπτυξης, δίνοντας έτσι νομιμοποίηση στο ρόλο της ΟΚΕ, όπως κάνουν τόσα χρόνια και τα στελέχη του που συμμετέχουν σε αυτή, ως εκπρόσωποι φορέων.

Το στίγμα, άλλωστε, του ρόλου της ΟΚΕ φρόντισε να τον ξαναδιατυπώσει με σαφήνεια ο πρόεδρός της Χρ. Πολυζωγόπουλος, ο οποίος αξίωσε την «συστράτευση όλων των οικονομικών και κοινωνικών δυνάμεων για την επίτευξη της μεγαλύτερης δυνατής συναίνεσης γύρω από τα σημαντικά ζητήματα, που απασχολούν την ελληνική οικονομία και κοινωνία».

Το πρόγραμμα της Σουηδικής Προεδρίας, που ανέλαβε καθήκοντα την 1η Ιούλη έως και τις 31 Δεκέμβρη 2009, και παρουσιάστηκε χθες στην Αθήνα από τον Σουηδό πρέσβη, όπως αναμενόταν, δίνει συνέχεια στη στρατηγική του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, τη Συνθήκη της Λισαβόνας, που διαλύει εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και μετακυλίει το κόστος της καπιταλιστικής κρίσης στα λαϊκά στρώματα με ενίσχυση της καταστολής και των μηχανισμών της.

Το σουηδικό πρόγραμμα αναφέρει ότι το επόμενο διάστημα αναμένεται κύμα απολύσεων, το οποίο και θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με μέτρα για «ενίσχυση της απασχολησιμότητας», όπως αυτή μεταφράζεται για τα συμφέροντα της μεγαλύτερης κερδοφορίας του κεφαλαίου και των αγορών. Φροντίζει ακόμα να σημειώσει ότι βρισκόμαστε στα μέσα μίας από τις χειρότερες οικονομικές κρίσεις, από το 1930, που σύντομα θα εξελιχθεί σε «εργασιακή κρίση». Αυτό μεταφράζεται σε ενίσχυση των επιχειρήσεων, προκειμένου να είναι σε θέση να προσφέρουν «ευκαιρίες εργασίας», ενώ σημειώνεται η ανάγκη για «αποτελεσματικές αγορές εργασίας, σε συνδυασμό με μοντέρνα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης», που θα ολοκληρώσουν το σχέδιο επιβολής του εργασιακού Μεσαίωνα, διαλύοντας εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Στα σχέδια της Σουηδίας είναι και ο στόχος για «αποτελεσματικές χρηματοπιστωτικές αγορές και καλύτερη εποπτεία και νομοθεσία», ώστε να διευθετούνται καλύτερα τα συμφέροντα των διαφόρων ιμπεριαλιστικών κρατών.

Στο ζήτημα της μετανάστευσης σημειώνει ότι «η ΕΕ χρειάζεται την εργασιακή μετανάστευση», ζητώντας, όμως, να ενισχυθεί «η σύνδεση μεταξύ μετανάστευσης και ανάπτυξης», ενώ ζητά ένα «κοινό σύστημα ασύλου με νομική διασφάλιση και διαφάνεια», που θα επιτρέπει εξέταση των αιτημάτων, αποδοχή και ...«επαναπροώθηση». Προβλέπεται, δε, «περαιτέρω ανάπτυξη της διασυνοριακής συνεργασίας, ώστε να εγκριθεί ένα νέο στρατηγικό πρόγραμμα εργασίας για όλη την περιοχή που καλύπτει η πολιτική για τη δικαιοσύνη και τις εσωτερικές υποθέσεις, το οποίο θα επικεντρώνει στους τομείς της αστυνομίας, των συνόρων και των τελωνείων, σε νομικά ζητήματα και ζητήματα ασύλου, στη μετανάστευση και στις πολιτικές σχετικά με τις βίζες για την περίοδο 2010-2014». Στόχος του Προγράμματος της Στοκχόλμης είναι «μια πιο ασφαλής και ανοιχτή Ευρώπη, όπου θα διασφαλίζονται τα ατομικά δικαιώματα».

Δηλαδή, συνέχιση της πολιτικής καταστρατήγησης δικαιωμάτων και ελευθεριών στο όνομα της πάταξης του «εγκλήματος» με «διασυνοριακή συνεργασία των αρχών, μεταξύ των κρατών - μελών, αλλά και με τρίτες χώρες».

Παράλληλα, η Σουηδική Προεδρία σκοπεύει και στην προώθηση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων της ΕΕ και στον υπόλοιπο κόσμο, μεθοδεύοντας την ενίσχυση του ρόλου της. Αυτό εκφράζεται με δυναμικότερη διεκδίκηση των συμφερόντων της ΕΕ στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν, με ταυτόχρονη ενίσχυση του ρόλου της στη Μέση Ανατολή, παρέμβαση για τη ΛΔ Κορέας, αλλά και την προετοιμασία για παρέμβαση στην Αφρική, στη Βραζιλία, στη Ρωσία, στην Κίνα, στην Ινδία και την Ουκρανία.

Στο ζήτημα της διεύρυνσης, η Σουηδία κρίνει ότι οι διαπραγματεύσεις με την Κροατία μπορούν να φτάσουν στο τελικό στάδιο το φθινόπωρο, ενώ στόχος είναι και η πρόοδος της ενταξιακής διαδικασίας της Τουρκίας, αλλά και των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων.

Σημαντική θέση στη λίστα της προεδρίας έχουν και οι προβλέψεις για τις λεγόμενες «κλιματικές αλλαγές», δηλαδή την αξιοποίηση της λεγόμενης «πράσινης οικονομίας» προς όφελος του κεφαλαίου. Αναφορά γίνεται και στη Βαλτική με στόχο την πίεση προς τη Ρωσία.