Το περασμένο Σαββατοκύριακο, η κυβέρνηση έδωσε στη δημοσιότητα το Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ) για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, κάνοντας ένα ακόμα βήμα στην προώθηση αυτής της διαδικασίας. Αν και στο ΠΔ γίνεται προσπάθεια να προσδιοριστεί, με αυστηρά «εκπαιδευτικούς» όρους, αυτή η διαδικασία, δεν πρέπει να ξεγελαστεί κανένας ότι έχει κάτι να ωφεληθεί η εκπαίδευση από την αξιολόγηση. Εξάλλου, το ΠΔ δεν είναι η πρώτη πράξη του έργου. Εχουν προηγηθεί μια σειρά αντιδραστικοί νόμοι που περιγράφουν τους στόχους και το πλαίσιο της όλης διαδικασίας, που δεν αφήνουν αμφιβολίες για το τι θα υπηρετεί.

Σε μια ταξική κοινωνία, η εκπαίδευση είναι ταξική και αποτελεί μηχανισμό αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας. Στη χώρα μας, το σχολείο βρίσκεται σε τροχιά αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, ακριβώς για να υπηρετεί καλύτερα αυτό το σκοπό. Και η αξιολόγηση είναι βασικό εργαλείο, είναι κομμάτι αυτών των αναδιαρθρώσεων. Ως μέρος των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων δεν μπορεί να φέρει τίποτα θετικό ούτε στους εκπαιδευτικούς ούτε στη μόρφωση των παιδιών του λαού.

Η αξιολόγηση δεν είναι ουδέτερη από το περιβάλλον όπου διενεργείται. Σ' ένα σχολείο που γίνεται πιο αντιδραστικό για να υπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ο εκπαιδευτικός δεν μπορεί παρά να κρίνεται με αυτό το πνεύμα. Θα αξιολογείται, δηλαδή, με βάση τους στόχους αυτού του αντιδραστικού σχολείου. Να, λοιπόν, γιατί η αξιολόγηση, εκτός από μέρος των αναδιαρθρώσεων είναι και εργαλείο ταχύτερης επιβολής τους: Γιατί με το φόβο της αξιολόγησης, ο εκπαιδευτικός θα αυτολογοκρίνεται, θα προσαρμόζεται ώστε ο ίδιος να γίνει στυλοβάτης του νέου αντιδραστικού σχολείου. Κι αυτά δεν είναι μόνο λογικά συμπεράσματα. Είναι επιβεβαιωμένα αποτελέσματα από τις χώρες όπου πολύ νωρίτερα εφαρμόστηκε η αξιολόγηση και έγινε μοχλός για την κατηγοριοποίηση των σχολείων, για την ανατροπή του ρόλου του εκπαιδευτικού και το τσάκισμα των εργασιακών του σχέσεων.

Ηδη σήμερα η εκπαίδευση «πάσχει» και δε φταίει ο εκπαιδευτικός γι' αυτό. Για παράδειγμα, όσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ασχολούνται με τα της Παιδείας γνωρίζουν ότι η πλειοψηφία των σχολικών βιβλίων είναι άθλια. Ομως, ο εκπαιδευτικός αναγκαστικά με αυτά τα άθλια βιβλία κάνει μάθημα. Πώς θα κρίνεται, λοιπόν, ο εκπαιδευτικός σε σχέση με τη χρήση των βιβλίων; Αλλο παράδειγμα: Βρισκόμαστε στη μέση της σχολικής χρονιάς και οι ελλείψεις εκπαιδευτικών στα σχολεία είναι περισσότερες από ποτέ, αλλά διορισμοί δε γίνονται και προωθούνται συγχωνεύσεις τμημάτων, υπερωρίες εκπαιδευτικών και άλλα τέτοια. Πώς θα κρίνεται ο εκπαιδευτικός μέσα σε αυτήν την κατάσταση; Επειτα υπάρχει και το άλλο: Η μόρφωση του κάθε εκπαιδευτικού δεν είναι ατομική δική του υπόθεση. Μορφώνεται μέσα στα δημόσια πανεπιστήμια και θεωρητικά, με το πτυχίο του πρέπει να είναι ικανός να σταθεί και να παίξει ολοκληρωμένα το ρόλο του μέσα στην τάξη. Αν αυτό δε συμβαίνει στην πράξη, αν π.χ. ο μαθηματικός κι ο φυσικός δεν έχουν διδαχτεί Παιδαγωγική φταίνε οι ίδιοι; Οταν δεν υπάρχει ολοκληρωμένο σύστημα δημόσιας επιμόρφωσης για όλους τους εκπαιδευτικούς φταίνε οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί που... δεν εξελίσσονται;

Πολλά ακόμα μπορεί να πει κανείς, η ουσία όμως είναι μία: Χρειάζεται αποφασιστική αντίσταση στην αξιολόγηση, απόρριψη του ΠΔ και πάλη για την κατάργηση όλων των προηγούμενων νόμων της αξιολόγησης.