Δεν παρουσιάζονται τυχαία από την αστική τάξη και τα κόμματά της όλες οι κατακτήσεις, οι διεκδικήσεις, οι σύγχρονες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων σαν πολυτέλεια, σαν απαιτήσεις που δεν πατούν στην πραγματικότητα. Ακόμη και το 2011, το να υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν επειδή δεν έχουν πρόσβαση σε φάρμακα και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη θεωρείται από την πλουτοκρατία και το καπιταλιστικό κράτος κάτι δεδομένο και φυσιολογικό. Κι ας υπάρχουν σήμερα όλες οι προϋποθέσεις - από άποψη επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης - να έχουν πρόσβαση σε ασφαλή και ποιοτικά φάρμακα όλοι όσοι έχουν ανάγκη. Ωστόσο, το φάρμακο σήμερα είναι εμπόρευμα. Είναι μέσο κερδοφορίας των φαρμακοβιομηχάνων, οι οποίοι το παράγουν, το εισάγουν, το διαθέτουν στην αγορά, έχουν στα χέρια τους την έρευνα. Γι' αυτό και καμία πολιτική δύναμη που δεν αμφισβητεί την καπιταλιστική ιδιοκτησία δε θα μιλήσει ποτέ για δωρεάν πρόσβαση όλων στα φάρμακα και τη θεραπεία, παρά θα κάνει λόγο για «κερδοσκόπους», «ανάλγητες πολυεθνικές», «απουσία ελέγχου της αγοράς» κ.λπ.

Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει ούτε για μια στιγμή να θεωρήσουν δεδομένη την αγοραπωλησία τέτοιων ειδών πρώτης ανάγκης. Τα φάρμακα και η Υγεία είναι ζήτημα ζωής και θανάτου και ο πήχης του λαϊκού κινήματος δεν γίνεται να πέσει κάτω από την αποκλειστικά δωρεάν και ποιοτικά αναβαθμισμένη παροχή τους. Αυτό υπαγορεύει όχι κάποια «ανθρωπιστική ηθική» που λέει ότι δεν «είναι ηθικά σωστό» να χάνονται ανθρώπινες ζωές, τη στιγμή που οι αποθήκες των φαρμακευτικών εταιρειών είναι γεμάτες φάρμακα. Υπαγορεύεται από το γεγονός ότι σήμερα η καπιταλιστική ιδιοκτησία στην παραγωγή, στη διακίνηση, στην εισαγωγή και την έρευνα φαρμάκων βάζει ανυπέρβλητα εμπόδια στον εργαζόμενο λαό και τις οικογένειές τους να προμηθευτούν τα απαραίτητα για τη θεραπεία τους. Η αποφασιστικότητα του υπουργείου Υγείας να περάσει το νομοσχέδιο για το άνοιγμα του επαγγέλματος των φαρμακοποιών φανερώνει την αποφασιστικότητα της πλουτοκρατίας για μεγαλύτερα κέρδη, ωθώντας στη συγκεντροποίηση και στο χώρο του φαρμάκου.

Με αντίστοιχη αποφασιστικότητα πρέπει να προχωρήσει και η πάλη των εργαζομένων, από κοινού με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα και των υγειονομικών και φαρμακοποιών, για έναν Κρατικό Φορέα παραγωγής, εισαγωγής, έρευνας και διακίνησης φαρμάκων, όπου όλοι, εργαζόμενοι και φαρμακοποιοί, να έχουν πλήρη και σταθερή εργασία με καλούς μισθούς και πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα και όλοι όσοι έχουν ανάγκη να έχουν δωρεάν φάρμακο. Πώς γίνεται να ανέχεται ο εργαζόμενος να πηγαίνει στο φαρμακείο για το εμβόλιο του παιδιού του, ο συνταξιούχος για τα απαραίτητα φάρμακα και δε φτάνει που θα τα πληρώσει αδρά, να υπάρχει και έλλειψη στα φάρμακα, επειδή οι φαρμακοβιομήχανοι προτιμούν να τα εξάγουν σε χώρες που έχουν μεγαλύτερο κέρδος; Τι γίνεται όταν ένας άνεργος πρέπει να παίρνει καθημερινά κάποιο φάρμακο και να το πληρώνει πανάκριβα, αλλιώς θα κινδυνεύσει η ζωή του; Τι γίνεται με τον φτωχό αγρότη, τον αυτοαπασχολούμενο που είναι πνιγμένοι στα χρέη και «κάνουν το σταυρό τους» να έχουν την υγεία τους γιατί δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε ένα αντιβιοτικό; Το λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να δείξει καμία ανοχή σε πολιτικές που επιβάλλουν τη βαρβαρότητα για τα καπιταλιστικά κέρδη. Αλλά να τις ανατρέψει παλεύοντας για λαϊκή εξουσία και οικονομία, όπου η έρευνα, η παραγωγή, η διανομή φαρμάκων θα είναι κοινωνικοποιημένες.