Η διαλεκτική ενότητα της πολιτικής με την οικονομία αποτελεί βασική νομοτέλεια που επηρεάζει την εξέλιξη όλων των γνωστών κοινωνικών σχηματισμών, άρα και του καπιταλισμού. Οι πολιτικές αποφάσεις επηρεάζουν τις οικονομικές εξελίξεις και οι οικονομικές εξελίξεις την πολιτική συμπεριφορά των ανθρώπων. Μεταξύ της πολιτικής και της οικονομίας υπάρχει σχετική αυτοτέλεια, η μία δεν μπορεί να υποκαταστήσει πλήρως την άλλη, υπάρχουν αντιθέσεις και συνάμα η ενότητα των αντίθετων πόλων, όπου οι οικονομικές σχέσεις είναι οι κυρίαρχες, καθώς οι πολιτικές αποφάσεις υπηρετούν στον έναν ή άλλο βαθμό τις επικρατούσες - σε μια ορισμένη βαθμίδα της κοινωνικής εξέλιξης - οικονομικές σχέσεις.

Επομένως, για να ερμηνεύσει κανείς τα οικονομικά και πολιτικά φαινόμενα, πρέπει να ανατρέξει στη διαλεκτική τους ενότητα. Το δράμα αρχίζει όταν αποσπά συνειδητά ή ασυνείδητα την πολιτική από την οικονομία. Στην περίπτωση αυτή, στην οποία καταφεύγει πάντα η αστική απολογητική, αλλά και το αναγκαίο της συμπλήρωμα, ο οπορτουνισμός, αντί να εξηγούν τα όσα συμβαίνουν γύρω τους, καταλήγουν στον παραλογισμό και σε κυνήγι ανεμόμυλων.

Απτό παράδειγμα των παραπάνω ο τρόπος με τον οποίο ο αστικός Τύπος αντιμετωπίζει την οικονομική κρίση στην ευρωζώνη. Μια ματιά αν ρίξει κανείς στις χτεσινές εφημερίδες, θα διαβάσει άρθρα περισπούδαστων αναλυτών, που κάνουν λόγο ...για «ωμό εκβιασμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης από τις αγορές», τον οποίο διεκπεραιώνουν οι «οίκοι αξιολόγησης». Στο ίδιο πνεύμα η «Αυγή» έχει πρωτοσέλιδο θέμα με τίτλο «Χρεωκοπούν και την Ευρώπη». Κατά τη γαλλική «Μοντ», οι πολιτικοί ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης συμπεριφέρονται σαν ...παιδιά. Και όλα αυτά διανθισμένα με τις γνωστές αναλύσεις περί «κρίσης χρέους», για «κακούς» κερδοσκόπους που στρέφουν χαιρέκακα το βλέμμα τους στην Ιταλία και την Ισπανία, για να τις κατασπαράξουν, για το «πολιτικό κενό» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, την έλλειψη μεγάλων πολιτικών ηγετών...

Πίσω από τις φλυαρίες αυτές βρίσκεται η απόσπαση της πολιτικής από την οικονομία. Πιο συγκεκριμένα, αναζητούν τις λύσεις των οικονομικών ζητημάτων, αποκλειστικά στη σφαίρα της πολιτικής και, μοιραία, οι αναλύσεις καταλήγουν σε παιδαριώδη συμπεράσματα. Ολοι τους αποφεύγουν να βάλουν το δάκτυλο στον τύπο των ήλων, κλείνουν τα μάτια στο πρόβλημα που ορθώνεται απειλητικά μπροστά τους και φέρει το όνομα «καπιταλιστική κρίση». Η Ευρωπαϊκή Ενωση βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με συγχρονισμένη, βαθιά και παρατεταμένη κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, από την οποία κανείς δεν γνωρίζει πότε και πώς θα βγει. Και όσο διαρκεί η κρίση, καπιταλιστική ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί έχει μειωθεί δραματικά το ποσοστό κέρδους του κεφαλαίου. Το τελευταίο βρίσκεται σε μισολιπόθυμη κατάσταση.

Αυτό είναι το πρόβλημα, το οποίο δεν μπορεί να το λύσει καμία πολιτική απόφαση και κανένας πολιτικός. Για να επανέλθει το ποσοστό κέρδους στα προ της κρίσης επίπεδα, πρέπει να υπάρξει καταστροφή κεφαλαίου, και αυτός είναι ο λόγος που μαλώνουν σήμερα τα βουβάλια. Αυτός είναι ο λόγος που έχουν βγει τα ακονισμένα μαχαίρια, έτοιμα για αιματοχυσία. Οι καπιταλιστές σφάζονται επειδή μοιράζουν τις ζημιές της κρίσης. Αυτή είναι η αλήθεια. Ο καπιταλισμός έχει φάει τα ψωμιά του. Ζει τη φάση της ιστορικής του παρακμής. Είναι ο καπιταλισμός που σαπίζει. Το μέλλον της ανθρωπότητας είναι το αντίθετο του καπιταλισμού. Ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός.