Μην παραξενευτείτε από τα ...γαλλικά της Αμερικάνας. Ετσι και χειρότερα μιλούν μεταξύ τους. Αλλά το γεγονός ότι τα ξεστόμισε αποκαλύπτει ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί έχουν οξυνθεί σε πρωτόγνωρο βαθμό. Και μάλιστα σε μια περιοχή της Ευρώπης με γεωστρατηγική σημασία που «μυρίζει μπαρούτι».

Πρόσφατα ο Ευ. Βενιζέλος σε ομιλία του στο Ελληνογαλλικό Επιμελητήριο είπε:

«Θα διαχειριστούμε την Προεδρία (...) και θα προωθήσουμε πολλά και σημαντικά θέματα, όπως είναι για παράδειγμα η οικονομική διακυβέρνηση και κυρίως η τραπεζική ένωση, που είναι ζητήματα που ανοίγουν και πολύ έντονο διάλογο και μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ (...) μπροστά στα νέα φαινόμενα ευρωσκεπτικισμού, στην κόπωση των κοινωνιών και ιδίως των νέων πολιτών, οι οποίοι νομίζουν ότι η Ευρώπη είναι ταυτισμένη με τη λιτότητα, την κρίση και, εν πάση περιπτώσει, με ένα μοντέλο μονόπλευρο, ετεροβαρές, που κανοναρχείται κυρίως από τη Γερμανία,(...) έχει πολύ μεγάλη σημασία ο ρόλος της Γαλλικής Δημοκρατίας, γιατί οι εσωτερικές ισορροπίες στην ΕΕ είναι ισορροπίες στον άξονα Βερολίνο - Παρίσι. Και όταν ο άξονας αυτός είναι διαταραγμένος και δεν επιτρέπει να διαδραματίζεται ένας ισότιμος ρόλος στη λήψη των αποφάσεων, αυτό μας επηρεάζει όλους, ιδίως επηρεάζει τον Ευρωπαϊκό Νότο.

Επίσης, στην ευρωομάδα των σοσιαλδημοκρατών, απαντώντας, στις κατηγορίες του Γερμανού αντικαγκελάριου Ζ. Γκάμπριελ ότι η Ελλάδα παραποίησε στοιχεία, προκειμένου να μπει στην ΟΝΕ, είπε μεταξύ άλλων: «Αν δείτε πίσω από κάθε σκάνδαλο στην Ελλάδα ποιος υπάρχει, θα διαπιστώσετε δυστυχώς ότι υπάρχει συνήθως μια μεγάλη γερμανική εταιρεία, η Siemens, η Ferrostahl, η MAN, η Daimler Chrysler».

Στο συνέδριο των «Nouvel Observateur» - «Καθημερινής», με θέμα «Τολμήστε για τη Δημοκρατία», είπε ότι αιτία για τον ευρωσκεπτικισμό είναι «ο έντονος οικονομικός εθνικισμός», αναφερόμενος προφανώς στη Γερμανία και ότι οι συσχετισμοί μεταξύ κρατών και εθνών «συνιστούν ένα κολοσσιαίο πρόβλημα, υπαρξιακό, για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση».

Πολλές απανωτές συμπτώσεις μετά τα ταξίδια του σε Γαλλία και ΗΠΑ.

«Με τον Ματέο Ρέντζι και τον Πέπε Γκρίλο, άλλωστε, έχω σε διαφορετικά με τον καθένα ζητήματα, διαφορετικές προσεγγίσεις. Ωστόσο δεν θα διστάσω να ζητήσω τη συνεργασία τους, αν ως πρωθυπουργός της Ελλάδας ηγηθώ μιας σκληρής διαπραγματευτικής διαδικασίας στην ΕΕ, για λογαριασμό όχι μόνο του ελληνικού λαού αλλά ολόκληρου του Ευρωπαϊκού Νότου. Αυτή τη στιγμή, όμως, η υποψηφιότητά μου ενόψει των ευρωεκλογών θέτει ένα κρίσιμο ερώτημα: "Ποια Ευρώπη θέλουμε και με ποιους συσχετισμούς;" Ενα ερώτημα στο οποίο ο μεν Ρέντζι απαντά "Θέλω την ίδια Ευρώπη με τους ίδιους συσχετισμούς", ο δε Γκρίλο απαντά "Δε με νοιάζει η Ευρώπη, ό,τι θέλει ας γίνει"». (Από τη συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα στην ιταλική εφημερίδα «Republica»). Ο πρώτος είναι ένας της «κεντροαριστεράς» στην Ιταλία, η σοσιαλδημοκρατία που υποτίθεταο αντιπαλεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν θα απέκλειε - όπως έχει πει - και κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού. Ο δεύτερος συνεργάζεται στο κίνημα με ακροδεξιές, εθνικιστικές δυνάμεις, όπως πρόσφατα στο λεγόμενο κίνημα των δικράνων. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Διάσκεψη για τη μακροπεριφερειακή στρατηγική στην περιοχή της Αδριατικής Θάλασσας και του Ιόνιου Πελάγους έγινε στην Αθήνα. Συμμετείχαν Κροατία, Ελλάδα, Ιταλία, Σλοβενία από την ΕΕ και Αλβανία, Βοσνία - Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο από τα Βαλκάνια, που τις θέλουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η θαλάσσια στρατηγική για την Αδριατική και το Ιόνιο, που εγκρίθηκε από την Κομισιόν στις 30 Νοέμβρη 2012, ενσωματώνεται στη στρατηγική που θα διαμορφωθεί γύρω από τέσσερις βασικούς τομείς: Τη θαλάσσια και ναυτιλιακή ανάπτυξη, τη σύνδεση της περιφέρειας (μεταφορές και ενεργειακά δίκτυα), την περιβαλλοντική ποιότητα και το βιώσιμο τουρισμό. Τι συζήτησαν; Τις προοπτικές που ξανοίγονται να κάνουν τα μονοπώλια καπιταλιστικές επενδύσεις στους τομείς της οικονομίας που αναφέρονται πιο πάνω, με πρώτον απ' όλους τον τομέα Ενέργειας. Η επίτροπος της ΕΕ Μ. Δαμανάκη είπε ότι «η μακροπεριφέρεια Αδριατικής - Ιονίου παράγει κάθε χρόνο ακαθάριστη προστιθέμενη αξία πάνω από 20 δισεκατομμύρια ευρώ». Προβάλλεται ως ανάπτυξη που θα συμβάλει στην ευημερία των λαών, ενώ στην πραγματικότητα θα δώσει κέρδη στα μονοπώλια και ελάχιστες θέσεις εργασίας με μισθούς πείνας, όπως διαμορφώθηκαν από την πολιτική διαχείρισης της κρίσης στην Ελλάδα, ενώ οι μισθοί στα Βαλκάνια είναι ακόμη χειρότεροι. Και ταυτόχρονα ξανοίγεται ένα ακόμη πεδίο ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, άλλωστε και τα Βαλκάνια και η Μεσόγειος τέτοια πεδία είναι.