«Ρελάνς του ΚΚΕ», ανακάλυψε αίφνης ο υπουργός Οικονομικών, με αφορμή τις ξεκάθαρες τοποθετήσεις των κομμουνιστών ότι ο λαός δε χρωστάει δεκάρα σε κανέναν και ότι τα δημόσια χρέη, που έχει προκαλέσει η πολιτική στήριξης των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, πρέπει να πληρωθούν από τους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών. Αξιολογώντας, μάλιστα, τις θέσεις αυτές, υποστηρίζει ότι «δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά».
Ο υπουργός μιλάει για «ρελάνς». Κακώς. Το ΚΚΕ - και αυτό το ξέρουν ακόμα και οι πέτρες, αποκλείεται να μην το γνωρίζει ο ίδιος - ουδέποτε συμμετείχε σε παιχνίδια πλειοδοσίας απέναντι σε αιτήματα και πολιτικές τοποθετήσεις, αλλά διαμορφώνει τις θέσεις του με βάση σταθερές αξίες και αρχές. Αλλοι είναι εκείνοι που, για να υφαρπάξουν την ψήφο των εργαζομένων, αξιοποιούν τις «μπλόφες» και τις «ρελάνς».
Ο υπουργός κάνει ότι δε γνωρίζει τις θέσεις του ΚΚΕ. Κακώς. Οι κομμουνιστές, σε σχέση με τα δημόσια χρέη και ελλείμματα, αταλάντευτα υποστηρίζουν μία και μόνη θέση. Το χρέος και τα ελλείμματα δημιουργήθηκαν προκειμένου να διευκολυνθεί η επιχειρηματική κερδοφορία και ως εκ τούτου οι εργαζόμενοι δεν πρέπει ούτε να τα αναγνωρίσουν, ούτε να δεχτούν τις αντιλαϊκές πολιτικές που επιβάλλονται στο όνομα της πληρωμής τους.
Ο υπουργός υποστηρίζει ότι «δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά». Κακώς. Το μη σοβαρό, το απαράδεκτο είναι να υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που υιοθετούν την άποψη ότι ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του παραγόμενου πλούτου της χώρας θα πρέπει να καταβάλλεται στα κοράκια των τραπεζών. Το μη σοβαρό και απαράδεκτο είναι ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει συμφωνήσει με ΕΕ και ΔΝΤ να πληρώσει μέσα σε τρία μόνο χρόνια στους λεγόμενους διαχειριστές του δημόσιου χρέους πάνω από 130 δισ. ευρώ, ποσά που κατακλέβει από τα λαϊκά στρώματα. Το απαράδεκτο στη συνείδηση των εργαζομένων είναι να πετσοκόβονται οι μισθοί, να καταργούνται οι συντάξεις, να καταργείται κάθε δικαίωμα για εργασία, να λεηλατούνται τα λαϊκά στρώματα, μόνο και μόνο για να τη βγάλουν καθαρή μια χούφτα εκπρόσωποι της οικονομικής ολιγαρχίας. Να μη νομιμοποιήσουν τα χρέη και την πολιτική που τους εξοντώνει, αγώνας ως την ανατροπή της εξουσίας τους.
Τα συμφέροντα του κεφαλαίου ποτισμένα στο αίμα...
Η νέα ιμπεριαλιστική επιδρομή που εξελίσσεται στη Λιβύη, με το πρόσχημα της «σωτηρίας ανθρώπινων ζωών» από τον Μ. Καντάφι, που βεβαίως συνεργαζόταν με τους ιμπεριαλιστές και τα μονοπώλιά τους, αποκαλύπτει για άλλη μια φορά την υποκρισία των ΝΑΤΟικών σφαγέων που μόνο τα τελευταία χρόνια έχουν ματοκυλίσει με το ίδιο πρόσχημα τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ. Και το παράδειγμα της Λιβύης δείχνει ότι ο ιμπεριαλισμός είναι αδίστακτος, ιδιαίτερα σήμερα που βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση. Η βιασύνη του γαλλικού ιμπεριαλισμού, που επιδίωξε την πρωτοκαθεδρία στη δολοφονική επιχείρηση, καταγράφει και την πρεμούρα του να ανακτήσουν τα γαλλικά μονοπώλια καλύτερες θέσεις στο πλιάτσικο στις χώρες της Βόρειας Αφρικής, να έχουν προνομιακές σχέσεις με τη διάδοχη κατάσταση, στον ανταγωνισμό τους με τους ...συμμάχους τους.
... καπιταλισμός και πόλεμος πάνε μαζί
Αλλωστε, η γαλλική αστική τάξη και ο Πρόεδρος Σαρκοζί επιχείρησαν να προχωρήσουν τη λεγομένη Ευρωμεσογειακή Ενωση για να «φάνε πάγο» από τη Γερμανία, ωστόσο τα σχέδια των γαλλικών μονοπωλίων γίνεται προσπάθεια να ξαναζεσταθούν και εκεί αποσκοπούν οι πολεμικές επιχειρήσεις και η αναδιάταξη συσχετισμών, το πιθανό ξαναχάραγμα συνόρων και σφαιρών επιρροής. Μέσα από την καταστροφή, θα βρουν διέξοδο και ανενεργά κεφάλαια.
Οχι τυχαία, η γαλλική κυβέρνηση για λογαριασμό της αστικής τάξης, είναι η μόνη που αναγνώρισε ως μόνο νόμιμο εκπρόσωπο της Λιβύης το λεγόμενο μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο των δυνάμεων που επιδιώκουν την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι, που έχει επικεφαλής πρώην υπουργούς του. Η όλη εξέλιξη της σύγκρουσης, όπου γρήγορα η λεγόμενη αντιπολίτευση βρέθηκε με όπλα δείχνει ότι υπήρχε κάλυψη και προετοιμασία από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Οι λαοί μιας ευρύτερης περιοχής, που ξεκινάει από τη Βόρεια Αφρική και φτάνει έως τη Μέση και Εγγύς Ανατολή, με τεράστιο φυσικό πλούτο, παγκόσμιες ενεργειακές πηγές και γεωστρατηγικό κόμβο των ενεργειακών δρόμων (αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου) θα βρίσκονται στο στόχαστρο όσο δε δυναμώνει η πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και την εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε χώρα, ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση. Οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα θα γίνουν αφέντες στον τόπο τους, μόνο χτίζοντας τη δική τους εξουσία που ο φυσικός πλούτος θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία και θα μπαίνει στην υπηρεσία των λαών.
Είναι επικίνδυνοι, πρέπει να ανατραπούν
Το εξελισσόμενο ματοκύλισμα στη Λιβύη αποδεικνύει, για μια ακόμα φορά, πως οι ιμπεριαλιστές είναι αδίστακτοι και πως όσο βαθαίνει η κρίση του συστήματός τους τόσο πιο επικίνδυνοι θα γίνονται. Το μαρτυρούν όλες οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή από τα Βαλκάνια ως τον Καύκασο κι από τη βόρεια Αφρική ως τη Μέση Ανατολή. Αυτό που χαρακτηρίζει αυτήν την περίοδο τις εξελίξεις είναι η ένταση των αντιθέσεων ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και ο ανταγωνισμός των αστικών τάξεων, καθώς διεκδικούν ο καθένας ξεχωριστά κι όλοι μαζί σε βάρος των λαών της περιοχής τον ενεργειακό πλούτο, όπως και τον έλεγχο των περασμάτων πρώτων υλών.
Σ' αυτόν τον πόλεμο έχουν ριχτεί ισχυρότατα μονοπώλια, ιμπεριαλιστικές ενώσεις και ανερχόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που μπλέκονται όλοι μαζί σ' ένα «κουβάρι» αντιθέσεων και διαπάλης. Τα προσχήματα πολλά και η διαπάλη τους συχνά ξεφεύγει από τα λεγόμενα ειρηνικά μέσα, καταφεύγει στην ανοιχτή στρατιωτική βία. Στην πρώτη γραμμή αυτής της διαπάλης βρίσκεται και η Ελλάδα, που, με ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης, στηρίζει όχι μόνο πολιτικά - ηθικά, αλλά και στρατιωτικά τις εξελισσόμενες επεμβάσεις. Προβάλλει, μάλιστα, σαν προσόν της το γεγονός ότι η χώρα μας διαθέτει τρεις βάσεις έτοιμες για άμεση στρατιωτική δράση (τη Σούδα, τον Αραξο και το Ακτιο).
Ο πόλεμος δεν ξέσπασε σαν κεραυνός εν αιθρία. Οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ που εμφανίζονται να πρωταγωνιστούν έχουν έτοιμες από καιρό τις δυνάμεις ταχείας επέμβασης για επεμβάσεις σε όλη την υδρόγειο, ξεχωριστά ή σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ. Τα προσχήματα γνωστά: Για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», την «πρόληψη των συγκρούσεων και τη διατήρηση της ειρήνης», τις «ανθρωπιστικές αποστολές», την «ενεργειακή ασφάλεια» ως και τις «κλιματικές αλλαγές». Σ' αυτό το πλαίσιο, το μακέλεμα στη Λιβύη δεν είναι ένας ακόμη πόλεμος κάπου στον κόσμο. Είναι η άμεση επαναβεβαίωση ότι ο ιμπεριαλισμός γίνεται συνεχώς και πιο επικίνδυνος για τους λαούς της Μέσης Ανατολής, για τους λαούς σε όλο τον κόσμο. Γιατί οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οι μεταβολές στην οικονομική, και συνεπώς πολιτική και στρατιωτική, ισχύ των καπιταλιστικών κρατών, οδηγούν στον ανταγωνισμό για το ξαναμοίρασμα των αγορών.
Μ' αυτά τα δεδομένα χρειάζεται να εστιαστεί η προσοχή σ' αυτό που και χτες τόνισε η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα, ότι με αφορμή και αυτόν τον πόλεμο «στο προσκήνιο έρχεται το ουσιαστικό ζήτημα και αυτό είναι ο ιμπεριαλισμός - καπιταλισμός, γιατί αυτός φέρνει μαζί του τον πόλεμο όπως η χελώνα φέρνει το καβούκι της». Η καπιταλιστική κρίση είναι βέβαιο πως θα πολλαπλασιάσει τις εστίες πολέμου. Και καθώς σ' αυτόν τον πόλεμο η ελληνική αστική τάξη παίρνει μέρος με όλα τα πανιά ανοιχτά διεκδικώντας μερίδιο στη λεία, γίνεται ακόμα πιο καθαρό πως η απεμπλοκή από το άρμα του πολέμου, συνολικά από τα σχέδια του ιμπεριαλισμού, προϋποθέτει άλλο δρόμο για τη χώρα. Αυτό οδηγεί αναγκαστικά και τη λαϊκή πάλη ενάντια στον πόλεμο σε πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, σε πάλη ενάντια στην τάξη που βρίσκεται στην εξουσία και την ίδια την εξουσία που συμμετέχει στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, σε πάλη για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία για να σταματήσει ο λαός μας να είναι θύτης και θύμα.
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ
«Ποιότητα» πολιτικής
Γρηγοριάδης Κώστας
Είναι κι αυτό μια ένδειξη της «ποιότητας» των δυνάμεων που συνθέτουν το αστικό πολιτικό σύστημα. Αναφερόμαστε στη διαμάχη ανάμεσα στον ΛΑ.Ο.Σ. και στη ΝΔ με «μήλον της Εριδος» τον πρώην βουλευτή της δεύτερης Α. Λιάσκο. Την περασμένη βδομάδα, ο ΛΑ.Ο.Σ. ανακοίνωσε εν χορδαίς και οργάνω την προσχώρηση σ' αυτόν του Α. Λιάσκου. Λίγο μετά, ο πρώην βουλευτής της ΝΔ διέψευσε ότι προσχωρεί στον ΛΑ.Ο.Σ. και ο ΛΑ.Ο.Σ. απάντησε με μια ανακοίνωση, με την οποία τον καλούσε να παραλάβει την ηχογραφημένη συνομιλία του με τον Γ. Καρατζαφέρη! Ο Α. Λιάσκος κατήγγειλε ότι η ανακοίνωση αυτή «συνιστά δημόσια ομολογία ποινικού αδικήματος», «αθλιότητα» και «βαρύτατη προσβολή των ατομικών μου δικαιωμάτων». Συμπλήρωσε, δε, πως «το αδίκημα αυτό του κ. Καρατζαφέρη θα είχε, ήδη, προκαλέσει την παρέμβαση του εισαγγελέα, εάν ο κ. Καρατζαφέρης δεν εκαλύπτετο από τη βουλευτική ασυλία».
Προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ο ΛΑ.Ο.Σ. ανταπάντησε πως η συνομιλία ηχογραφήθηκε για να χρησιμοποιηθεί για διαφήμιση! Ακολούθησαν κι άλλες ανακοινώσεις, με τις οποίες το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη κατήγγειλε ευθέως ότι ο Α. Λιάσκος δέχτηκε σφοδρές πιέσεις, εκβιασμούς και απειλές απ' τη ΝΔ και για το λόγο αυτό υπαναχώρησε, όντας «αδύναμος και φοβικός»!
Παπαγεωργίου Βασίλης
Πρώτη «παράπλευρη απώλεια»
Παπαγεωργίου Βασίλης
Οπως συμβαίνει σε κάθε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, έτσι και τώρα στην περίπτωση της Λιβύης, η πρώτη παράπλευρη απώλεια είναι η αλήθεια, η επιβολή δηλαδή πλήρους συσκότισης για τις πραγματικές αιτίες και τους στόχους του πολέμου. Ο πόλεμος προπαγάνδας ξεκινά πριν από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις και αποσκοπεί να δικαιολογήσει και καθαγιάσει στα μάτια των λαών τη νέα σφαγή του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Τα κατασκευασμένα ψέματα είναι το πρώτο όπλο και κατά κανόνα υιοθετούνται από τον ΟΗΕ και προσλαμβάνουν μανδύα νομιμότητας. Στην περίπτωση της Λιβύης το πρώτο ψέμα είναι ότι στόχος της επέμβασης της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας και των προθύμων συμμάχων τους είναι τάχα η προστασία των αμάχων, το δεύτερο ότι επιδιώκουν την «αποκατάσταση της δημοκρατίας» και την απαλλαγή από το καθεστώς του Καντάφι και το τρίτο ότι οι βομβαρδισμοί πλήττουν μόνο την αεράμυνα και το στρατό του Καντάφι. Ολα αυτά και ό,τι άλλο προκύψει από τις «θηριωδίες του Καντάφι» επιστρατεύονται για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των λαών και να κρύψουν ότι ο ληστρικός πόλεμος αποσκοπεί στην αρπαγή του πετρελαίου της Λιβύης και στην ενίσχυση των θέσεων των ιμπεριαλιστικών κρατών στην ευρύτερη περιοχή. Ο λαός, που έχει πλούσια πείρα από τους διαρκείς ιμπεριαλιστικούς πολέμους των τελευταίων δεκαετιών, μπορεί να διακρίνει τους πραγματικούς στόχους και το αποκρουστικό πρόσωπο του ιμπεριαλισμού και να αγωνιστεί με όλες τις δυνάμεις του για να αποτρέψει τη συμμετοχή σε έναν άδικο και ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Ταξικός πόλεμος εντός και εκτός συνόρων
«Εχουμε επενδύσεις και οικονομικά συμφέροντα και γι' αυτό δεν μας επιτρέπεται να αδρανούμε». Η φράση αυτή του υπουργού Εξωτερικών Δ. Δρούτσα, που ειπώθηκε κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης της Επιτροπής Εξωτερικών και Αμυνας της Βουλής στις αρχές του μήνα, είναι αυτή που καθορίζει τη στάση της κυβέρνησης στην επέμβαση της Λιβύης. Ταυτόχρονα, αποκαλύπτει ότι τα περί προστασίας των αμάχων και βίας του καθεστώτος Καντάφι δεν αποτελούν παρά άθλια υποκρισία. Ο υπουργός στη συγκεκριμένη ομιλία του είχε αναφέρει ότι «η οικονομική μας παρουσία στις τρεις χώρες (σ.σ. Τυνησία, Αίγυπτος, Λιβύη) ξεπερνάει αρκετά, σε επενδεδυμένο κεφάλαιο, το ένα δισ. δολάρια». Η διασφάλιση λοιπόν των επενδεδυμένων κεφαλαίων των εγχώριων μονοπωλίων είναι ο πραγματικός λόγος της συμμετοχής της κυβέρνησης στο ληστρικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αποβλέποντας βέβαια η συμμετοχή αυτή να «μεταφραστεί» σε συμμετοχή της μοιρασιάς της λείας του πολέμου. Κατά τα λοιπά η κυβέρνηση, όπως και οι άλλες κυβερνήσεις της ΕΕ, δεν δίνει δεκάρα για τους αμάχους - θύματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Αντίθετα, η μόνη της έγνοια είναι πώς θα ορθώσει «φράχτες», σε στεριά και θάλασσα, για να μην περάσουν τα σύνορα οι «λαθρομετανάστες» όπως επαίσχυντα τους αποκαλεί, αδιαφορώντας για το αν τους καταδικάζει σε βέβαιο θάνατο. Αλλά δεν μπορεί να περιμένει κανείς μια διαφορετική στάση από μια κυβέρνηση που την ίδια στιγμή έχει διεξαγάγει πόλεμο στο εσωτερικό της χώρας, σφαγιάζοντας τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τον ίδιο ταξικό πόλεμο.
Σοσιαλ-ιμπεριαλιστές
Τον ύπουλο και βρώμικο ρόλο που διαχρονικά έχει διαδραματίσει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους ήρθε να επιβεβαιώσει η τοποθέτηση του προέδρου του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας, που έφτασε στο σημείο να κατηγορήσει την Α. Μέρκελ, επειδή δε συμμετέχει ενεργά στους βομβαρδισμούς της Λιβύης.
Στη συζήτηση του κοινοβουλίου, στο Βερολίνο το κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι στάθηκε εμπόδιο για μια ενιαία στάση των Ευρωπαίων στο ζήτημα της Λιβύης. Η πρώην υπουργός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης και σήμερα βουλευτής Χαϊντεμαρί Βικτσορεκ - Τσόιλ τόνισε στην ομιλία της: «Κατά την άποψή μου είναι ντροπή το γεγονός ότι η γερμανική κυβέρνηση επέλεξε την αποχή από την ψηφοφορία στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Σε αποφάσεις απέναντι σε δικτάτορες δεν μπορούν να υπάρξουν αποχές». Στο ίδιο μήκος ο πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Ζίγκμαρ Γκάμπριελ (SPD) κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι με τη στάση της απομόνωσε τη Γερμανία διεθνώς και δίχασε την Ευρώπη. «Δίνεται η εντύπωση ότι η Γερμανία δεν παίρνει θέση στη μάχη κατά του δολοφόνου Λίβυου δικτάτορα και ακόμα χειρότερα ότι η Γερμανία υποτάσσεται στην εξουσία ενός μαφιόζου του πετρελαίου», υποστήριξε σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα «Tagesspiegel» («Ταγκεσπίγκελ»). Η αλήθεια είναι ότι η γερμανική σοσιαλδημοκρατία είναι αντάξια της ιστορίας της, αφού από την ίδρυσή της στήριζε τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και ήταν με την πλευρά των πολεμοκάπηλων ενάντια στους λαούς.
Οι λαοί να καθορίζουν την τύχη τους
Αλλο ένα αιματοκύλισμα, άλλο ένα έγκλημα κατά των λαών βρίσκεται σε εξέλιξη, αυτή τη φορά στη Λιβύη. Η ιμπεριαλιστική επέμβαση αποδεικνύει ακόμα μια φορά ότι οι λαοί βρίσκονταν, βρίσκονται και θα βρίσκονται στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού και των συμφερόντων των μονοπωλίων, που δε δίνουν δεκάρα για τους καημούς και τα βάσανά τους - τα οποία ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός έχει δημιουργήσει - αλλά ενδιαφέρονται μόνο για το ξεζούμισμα των εργαζομένων και τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών των κρατών όπου επεμβαίνει, προκειμένου να μετρήσει νέα κέρδη. Ομως, η τύχη και το μέλλον του κάθε λαού είναι και πρέπει να είναι δική του υπόθεση. Είναι δικαίωμα του κάθε λαού να καθορίζει τα «του οίκου του», να αποφασίζει ποια θα είναι η πορεία που θα ακολουθήσει η χώρα του, να λύνει τα προβλήματά του. Είναι δικαίωμα κάθε λαού, να είναι εκείνος πρωταγωνιστής της ζωής του και να διεκδικεί, με όποια μορφή διεκδίκησης επιλέγει, όλα όσα του ανήκουν. Δε χρειάζεται τους λύκους να τον φυλάνε.
Αυτό, βέβαια, είναι το πρόσχημα για την εισβολή στη Λιβύη: Το δήθεν «ανθρωπιστικό ενδιαφέρον» των ιμπεριαλιστών ενάντια σε ένα αυταρχικό, αντιδημοκρατικό καθεστώς. Τα ίδια προσχήματα είχαν χρησιμοποιήσει για να δικαιολογήσουν την εισβολή και κατοχή του Αφγανιστάν και του Ιράκ, καθώς και το βομβαρδισμό και το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Δεκάρα δε δίνουν για το λαό της Λιβύης και τα προβλήματά του. Αλλωστε, μέχρι πρότινος ο Καντάφι ήταν συνδαιτυμόνας τους, συναλλάσσονταν μαζί του, τον στήριζαν.
Το υποκριτικό ενδιαφέρον των ιμπεριαλιστών για το λαό της Λιβύης δεν είναι παρά ένα φύλλο συκής, πίσω από το οποίο θέλουν να κρύψουν τον πραγματικό στόχο: Τα μονοπώλια θέλουν να βάλουν «χέρι» στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της Λιβύης, να κατακτήσουν νέα πεδία κερδοφορίας. Αυτό ακριβώς εξυπηρετεί η «βιασύνη» της Γαλλίας και της Μεγ. Βρετανίας και, στη συνέχεια, των ΗΠΑ για επέμβαση στην περιοχή: Να διασφαλίσουν για τα δικά τους μονοπώλια την εκμετάλλευση των πλούσιων ενεργειακών πηγών που υπάρχουν στη Λιβύη. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η ελληνική κυβέρνηση: Επιδιώκει να κερδίσει κάποιο μερίδιο από την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Λιβύης προς όφελος των ντόπιων επιχειρηματιών.
Το συμφέρον των μονοπωλίων κάθε κράτους, οι αντιθέσεις μεταξύ τους, είναι εκείνο που καθορίζει τη συμμετοχή ή όχι των καπιταλιστικών κρατών στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, η οποία προμηνύει νέο γύρο πολεμικών επιχειρήσεων σε βάρος των λαών της ευρύτερης περιοχής. Ειδικά αυτήν την περίοδο, όπου λαϊκές εξεγέρσεις ξεδιπλώνονται σε πολλές χώρες της Β. Αφρικής, η επέμβαση στη Λιβύη στέλνει μήνυμα στους λαούς, ότι οι ιμπεριαλιστές καραδοκούν και είναι έτοιμοι να επέμβουν για να οδηγήσουν την κατάσταση εκεί που οι ίδιοι επιθυμούν. Είναι έτοιμοι να εισβάλουν και σε άλλες χώρες, αν διαπιστώσουν ότι διακυβεύονται τα συμφέροντα των μονοπωλίων ή αν μυριστούν ότι ανοίγονται νέοι δρόμοι κερδοφορίας. Είναι έτοιμοι να επέμβουν όχι μόνον αγνοώντας τις επιθυμίες και τους στόχους των λαών, αλλά σε βάρος των συμφερόντων των λαών αυτών. Αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν όλοι οι λαοί που βίωσαν ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και έζησαν στο πετσί τους τον «ανθρωπιστικό χαρακτήρα» της βόμβας, της σφαίρας, των βασανισμών, των φυλακίσεων, της καταλήστευσης του πλούτου, της φτώχειας, του λιμού...
Feeds
