Δεν τα καταφέρνει και πολύ καλά το «Πριν» όποτε επιχειρεί να αντιπαρατεθεί στο ΚΚΕ. Στο φύλλο της περασμένης Κυριακής δημοσιεύει άρθρο με το οποίο κατηγορεί το ΚΚΕ γιατί «εξακολουθεί να μην προωθεί ένα πρόγραμμα πάλης για το θέμα του χρέους», δηλαδή γιατί αρνείται να συνταχτεί και να συναινέσει με τους αστούς για το διακανονισμό των χρεών τους. Ακόμα, γιατί θεωρεί «τις κινήσεις συγκρότησης Επιτροπών Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους ότι δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από ενσωματώσιμες και αξιοποιήσιμες από το σύστημα οπορτουνιστικές ενέργειες για την "ανώδυνη εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας"». Αλλά και για τη θέση του ότι η επίθεση του κεφαλαίου θα εξαπολυόταν με ή χωρίς μνημόνιο.
Και καταλήγει: «Το ΚΚΕ απορρίπτει α πριόρι όχι μόνο την ΕΛΕ αλλά και κάθε "ανταγωνιστική" μετωπική κίνηση στην κατεύθυνση της ρήξης και της ανατροπής του μνημονίου ως αποπροσανατολιστική. Η απάντηση σύμφωνα με την Αλ. Παπαρήγα θα έρθει αρχικά με αργά βήματα και αργότερα πιο γρήγορα χωρίς να διευκρινίζει πόσο κοντά είναι το "αργότερα". Με αυτό τον τρόπο όπως και με την υποτίμηση της συγκυρίας ωστόσο ουσιαστικά εγκλωβίζει τα λαϊκά αιτήματα στην εκλογική και θεσμική διαμαρτυρία, που τελικά οδηγεί στην αποδοχή του μνημονίου της ΕΕ και του ΔΝΤ ως μονόδρομου»!!!
Δηλαδή, το «Πριν» θέλει να μας πείσει ότι μια επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους συνιστά «μετωπική κίνηση στην κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής του μνημονίου»! Θέλει, επίσης, να μας πείσει ότι η πάλη εναντίον του κεφαλαίου και της εξουσίας του, που «γέννησε» την πολιτική του μνημονίου, πανομοιότυπη και σε χώρες που δε συνομολόγησαν μνημόνια, εγκλωβίζει το λαό σε εκλογική και θεσμική διαμαρτυρία. Κάτι που προφανώς - κατά τη λογική του - δε συμβαίνει με τη δική τους πρόταση που ενοχοποιεί το μνημόνιο για να μένει στο απυρόβλητο η μήτρα που το γέννησε. Και καλλιεργεί στο λαό την ψευδαίσθηση ότι αν απαλλαγεί απ' αυτό θα προσγειωθεί αυτομάτως στη γη της επαγγελίας. Είναι γνωστή η θέση τους πως για να απαλλαγεί ο λαός από τα δεινά του μνημονίου χρειάζεται να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, να σταματήσει η πληρωμή του χρέους, να εθνικοποιηθούν τράπεζες και πρώην ΔΕΚΟ, να αποδεσμευτεί η Ελλάδα από την ΕΕ. Το περιγράφουν σε συνέντευξη συνδικαλιστικού στελέχους τους σε άλλη σελίδα. Και ποιος θα τα κάνει αυτά; Μια άλλη κυβέρνηση, λένε. Που θα διαχειρίζεται τον καπιταλισμό, λέμε εμείς. Αλλά αυτή η πολιτική όση αντικαπιταλιστική ρητορεία και αν έχει εγκλωβίζει τους εργαζόμενους σε μια μορφή αστικής διαχείρισης.
Η «στήριξη» των εφοπλιστών
«Να συνεχίσετε να στηρίζετε την Ελλάδα».
Η φράση ανήκει στον υφυπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού Γ. Νικητιάδη. Και έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία απ' ό,τι φαίνεται, καθώς μοιάζει να μη λαμβάνει υπόψη της την πραγματικότητα, αλλά και να αγνοεί, όπως και το κυβερνητικό στέλεχος που την ξεστόμισε, την ιστορική εμπειρία και μνήμη.
Επειδή ο υφυπουργός του ΠΑΣΟΚ έκανε την παρότρυνσή του «απευθυνόμενος στους Ελληνες εφοπλιστές, εκπροσώπους του χρηματοπιστωτικού τομέα, του real estate και άλλων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, που συνθέτουν τον ελληνισμό του Λονδίνου», όπως σημειώνεται στη σχετική ανακοίνωση Τύπου, οι οποίοι συμμετείχαν στην ετήσια εκδήλωση των ομογενών για την 25η Μάρτη.
Τα υπόλοιπα που είπε δεν έχουν πολύ μεγάλη σημασία. Από τη στιγμή που αναγνωρίζεις στο εφοπλιστικό κεφάλαιο και μάλιστα σε αυτό που κατοικοεδρεύει στο Λονδίνο τη στήριξη της ...Ελλάδας, τι άλλο μπορεί να σχολιάσει κανείς;
Να θυμίσουμε μόνο, στα κυβερνητικά στελέχη, αυτό που ξέρουν και οι πέτρες:
Οτι για να φτιαχτούν οι μεγάλες διεθνείς εφοπλιστικές περιουσίες κόπιασαν και χάθηκαν χιλιάδες ναυτεργάτες, μακριά από την πατρίδα και τις οικογένειές τους.
Οτι οι εφοπλιστές ξέρουν καλύτερα να παίρνουν, παρά να δίνουν.
Κι ότι τα λεφτά του εφοπλισμού είναι ποτισμένα με αρμύρα και αίμα. Και την πλουσιοπάροχη κρατική συνδρομή. Μόνο οι σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές τους φτάνουν...
«Αγχος» για την αναπλήρωση διδακτικών ωρών
Βάλθηκε το υπουργείο Παιδείας να μας πείσει πως για ό,τι κάνει, γνώμονας είναι «προς όφελος των μαθητών». Ετσι, χτες απέστειλε επιστολή προς τους προέδρους των Ομοσπονδιών των Εκπαιδευτικών (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ) με την οποία ζητά «να προτείνουν, μέχρι τη Δευτέρα 28/03/2011, τρόπους αναπλήρωσης των χαμένων ωρών διδασκαλίας από απεργίες, στάσεις εργασίας και καταλήψεις. Με βάση τις προτάσεις των εκπαιδευτικών και σε συνεργασία με το Υπουργείο θα γίνει η αναπλήρωση των μαθημάτων, προς όφελος των μαθητών», ενημερώνει χαρακτηριστικά το υπουργείο Παιδείας.
Τη φετινή σχολική χρονιά, την κατά γενική ομολογία χειρότερη των τελευταίων χρόνων, με τα χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών, τα τεράστια προβλήματα στη μεταφορά μαθητών που είχε ως αποτέλεσμα παιδιά να μην πηγαίνουν καν σχολείο, με τις πετσοκομμένες χρηματοδοτήσεις των σχολικών επιτροπών κλπ. η υποκρισία από πλευράς υπουργείου περισσεύει. Οι ίδιοι, που με την πολιτική τους υποθηκεύουν το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς, επικαλούνται τάχα τις απεργίες των ΟΛΜΕ - ΔΟΕ, οι πλειοψηφίες των οποίων μάλιστα στάθηκαν πολύ κατώτερες των περιστάσεων...
Βρώμικοι συνειρμοί με τη Λιβύη
Καθώς η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη για άλλη μια φορά με το «ανθρωπιστικό» πρόσχημα, διάφοροι δημοσιογράφοι, αναλυτές και δημοσιολόγοι των συμφερόντων του κεφαλαίου έχουν βαλθεί να νομιμοποιήσουν στη συνείδηση των ανθρώπων την επέμβαση. Ετσι με το εκχυδαϊσμένο δόγμα «όποιος δεν είναι με την επέμβαση στηρίζει τον Καντάφι» και επικαλούμενοι την δήθεν «ευαισθησία της διεθνούς κοινότητας» επιχειρούν να βγάλουν τρελούς όσους αντιδρούν και στο στόχαστρό τους είναι πρωτίστως το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, στις πρώτες γραμμές του οποίου είναι οι κομμουνιστές. Αυτοί οι κονδυλοφόροι τώρα «θυμήθηκαν» τη Ρουάντα, το Νταρφούρ, τις εθνοκαθάρσεις, τους ηγέτες που σφάζουν τους λαούς τους. Θέλουν να δημιουργήσουν συνειρμούς αποδοχής των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Γνωρίζουν ότι σήμερα όλο και λιγότερο πιάνουν τα «ανθρωπιστικά προσχήματα», μετά και από τα μακελειά στην ενιαία Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και το Ιράκ ή στο Σουδάν, όπου με την υποδαύλιση της πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε» στο Νταρφούρ κατάφεραν το διαμελισμό του.
Ορισμένοι «αναλυτές» ωμά κράζουν ότι «πρέπει να είμαστε με τους ιμπεριαλιστές για να εξασφαλίζουμε τα συμφέροντά μας». Βέβαια, δεν πρόκειται για συμφέροντα των λαών, αλλά των αστικών τάξεων. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός, που έσπευσε να πάρει την πρωτοκαθεδρία στις πολεμικές επιχειρήσεις, οι ΗΠΑ, η Βρετανία και οι άλλοι πρόθυμοι, ανάμεσά τους και η ελληνική αστική τάξη, που τους ...πήρε ο πόνος «για τους άμοιρους Λίβυους από το σφαγέα Καντάφι», σφάζουν σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα. Πριν από λίγο καιρό συναγελάζονταν με ηγέτες τύπου Μουμπάρακ στην Αίγυπτο, Μπεν Αλι στην Τυνησία και Καντάφι στη Λιβύη. Εξασφάλιζαν μέσα από ένα σφοδρότατο ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και την κολεγιά που έκαναν με τους ηγέτες, που τώρα λένε δικτάτορες (βεβαίως τέτοιοι είναι), τα συμφέροντα των μονοπωλίων της κάθε χώρας. Ολα ήταν «μέλι- γάλα» με τέτοιους ηγέτες, όπως είναι με τους ...ανθρωπιστές της Σαουδικής Αραβίας, του Μπαχρέιν ή του Ισραήλ. Εκφραση αυτού του ανταγωνισμού, που προχωράει σε νέα φάση και αναδιατάξεις στο μοίρασμα της λείας, είναι και οι όποιες διαφοροποιήσεις κάποιων ιμπεριαλιστικών ή ανερχόμενων δυνάμεων όπως η Γερμανία, η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία.
Το να μιλήσουμε για υποκρισία για τα προαναφερόμενα φερέφωνα είναι το λιγότερο. Το επικίνδυνο είναι ότι προσπαθούν να νομιμοποιήσουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα και «νομιμότητα» κατά οποιουδήποτε αμφισβητεί την εξουσία του κεφαλαίου. Στοχοπροσηλωμένα προσπαθούν να κάνουν ακόμα και συνειρμούς και να συσχετίσουν καθεστώτα τύπου Καντάφι με τη Σοβιετική Ενωση και τις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όταν αυτά έχουν σχέση με το σοσιαλισμό όσο η μέρα με τη νύχτα. Επιβεβαιώνουν συνεχώς ότι ο φόβος τους είναι μήπως και αφυπνιστούν λαϊκές δυνάμεις και δουν ότι η αιτία των ιμπεριαλιστικών πολέμων, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης δεν είναι κάποιοι «ηγέτες» ή και εμφανιζόμενοι ως «επαναστάτες», αλλά η ύπαρξη των μονοπωλίων, η εξουσία του κεφαλαίου. Οι λαοί και μόνο αυτοί, οι παραγωγοί του πλούτου, πρέπει και μπορούν να καθορίζουν τις τύχες τους. Συνδυασμένη πάλη κατά των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και της εξουσίας του κεφαλαίου σε κάθε χώρα είναι η προοπτική τους.
Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
Ενδοϊμπεριαλιστικές αγκωνιές...
Γρηγοριάδης Κώστας
ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ προβλήματά τους οι ...ανθρωπιστές! Κατανοείτε, βέβαια, για ποιους μιλάμε. Γι' αυτούς που σήμερα βομβαρδίζουν τη Λιβύη, γιατί δεν ανέχονται να ...καταπιέζεται ο λαός της.
Ετσι, αφού απελευθέρωσαν το λαό του Ιράκ και του Αφγανιστάν, αποφάσισαν πως και στη Λιβύη πρέπει να αρχίσουν να απολαμβάνουν την ...ελευθερία ενός στρατού κατοχής!
Οχι, όμως, οποιουδήποτε στρατού! Ενός στρατού με εντολή του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, με «ανθρωπιστικές ευαισθησίες», με τα Μέσα Ενημέρωσής του και φυσικά ενός στρατού που ξέρει να χτυπάει και να βομβαρδίζει χειρουργικά. Δεν χωράνε ερασιτεχνισμοί εδώ.
Κάτι μας λέει όμως ότι ...μοίρασαν τη λεία πριν την κερδίσουν και μάλιστα δε συμφωνούν όλοι στη μοιρασιά. Και κάπου εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Κάτι τα έξοδα της εκστρατείας, κάτι το πού θα πάνε τα πετρέλαια...
Ετσι, λοιπόν, μας προέκυψαν διάφοροι που διαφωνούν με την επέμβαση, άλλοι που είναι σκεπτικιστές, άλλοι που διστάζουν, άλλοι που τους φαίνεται ακριβή. Πάντως κανείς τους δεν είναι αδιάφορος για τα πετρέλαια.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗ δική μας κυβέρνηση μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Ο υπουργός Εξωτερικών μάς διαβεβαίωσε ότι κινούνται με γνώμονα τα συμφέροντα της Ελλάδας.
Αλλωστε, αυτό κάνουν από τότε που ήρθαν στην εξουσία, γι' αυτό άλλωστε πάμε από το ...καλό στο καλύτερο. Σας θυμίζουμε ότι την τελευταία φορά που «υπερασπίστηκαν τα εθνικά συμφέροντα» βρεθήκαμε με μνημόνιο για τα επόμενα 20 χρόνια.
Ολως περιέργως, φυσικά, τα «συμφέροντα της Ελλάδας» συμπίπτουν με τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των κυβερνήσεων που τα εκπροσωπούν εξού και δεν «παρέχουμε διευκολύνσεις», όπως δήλωσε ο Δ. Δρούτσας.
Πώς αυτό σημαίνει, βέβαια, ότι «δεν συμμετέχουμε στη επέμβαση» μόνο αυτοί μπορούν να το αντιληφθούν. Κανένας άλλος, τους βεβαιώνουμε.
Παπαγεωργίου Βασίλης
Καμία συμμετοχή στο ληστρικό πόλεμο
Γρηγοριάδης Κώστας
Στάχτη στα μάτια του λαού επιχειρεί να ρίξει η κυβέρνηση με το νέο παραμύθι της ότι τάχα ...δεν συμμετέχει πολύ αλλά λίγο στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Λιβύη. «Η Ελλάδα δεν συμμετέχει στις στρατιωτικές επιχειρήσεις, παρά μόνο ανταποκρίνεται στα αιτήματα φίλων και συμμάχων για διευκολύνσεις υποστηρικτικού χαρακτήρα», είναι, διά στόματος ΥΠΕΞ, Δ. Δρούτσα, η «νέα» θέση, που συνιστά θρασύτατη απόπειρα εμπαιγμού του λαού. Δεν υπάρχει ολίγον συμμετοχή στον πόλεμο και η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι η κυβέρνηση συμμετέχει μέχρι τα μπούνια στο ληστρικό πόλεμο, ακριβώς γιατί ενδιαφέρεται να διασφαλίσει τα συμφέροντα των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων και να διεκδικήσει μερίδιο στη λεία του πολέμου. Προκειμένου μάλιστα να μη φανεί ότι υστερεί έναντι των υπόλοιπων «πρόθυμων συμμάχων» ο πρωθυπουργός δε δίστασε να παρακαλέσει τον Ν. Σαρκοζί να τον προσκαλέσει στη διάσκεψη των 22 προθύμων στο Παρίσι το περασμένο Σάββατο. Το αναφέρουν τα φιλοκυβερνητικά «Νέα» στο χτεσινό ρεπορτάζ τους, σημειώνοντας πως «ο Ελληνας πρωθυπουργός, σύμφωνα με πληροφορίες, προσκλήθηκε στη διεθνή διάσκεψη στο Παρίσι κατόπιν ελληνικού αιτήματος(!), το οποίο έγινε σεβαστό». Εξάλλου, από την πρώτη στιγμή και πριν καν υπάρξει απόφαση του ΝΑΤΟ η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε να διατρανώσει τη βούλησή της να μετατρέψει τη χώρα σε προκεχωρημένο φυλάκιο της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, θέτοντας μάλιστα στη διάθεση της συμμαχίας του θανάτου ακόμα και πολεμικά αεροπλάνα για τους βομβαρδισμούς. Οι «ασκήσεις ισορροπίας» και η εικόνα της δήθεν ισορροπημένης στάσης που θέλει να εμφανίσει εκ των υστέρων επειδή εκτέθηκε από την πρεμούρα της να εμπλακεί στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο καθόλου δεν ενδιαφέρουν το λαό, που απαιτεί καμία συμμετοχή και καμία εμπλοκή.
Πολεμοκάπηλοι σε δράση
«Προσδεμένος» στα βομβαρδιστικά αεροπλάνα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ ήταν σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των τελευταίων δεκαετιών ο Γ. Πρετεντέρης και δεν μπορούσε βέβαια να τα εγκαταλείψει στον πόλεμο που ξεκίνησαν κατά της Λιβύης. Αντλώντας λοιπόν θράσος από την ισχύ των ιμπεριαλιστών, επιτίθεται με περίσσιο θράσος ενάντια σε αυτούς που αντιτάσσονται στο μακέλεμα του λιβυκού λαού. «Κατά τη γνώμη τους, δηλαδή, θα έπρεπε να αφεθεί ελεύθερος κι ανεμπόδιστος ο Καντάφι με τα φιντάνια του να σφάξει όποιον τολμήσει να του αντισταθεί. Στο όνομα, υποθέτω, της "εθνικής κυριαρχίας" της Λιβύης, στο όνομα της "μη επέμβασης", στο όνομα του σοσιαλισμού ή στο όνομα κάποιου άλλου βολικού προσχήματος - εκτός κι αν είναι απλώς στο όνομα της πάρτης τους», γράφει χαρακτηριστικά στο χτεσινό αηδιαστικό και πολεμοκάπηλο σχόλιό του στα «Νέα», όπου δεν διστάζει να χαρακτηρίσει την ιμπεριαλιστική επέμβαση ως «καθήκον»! Από κόρακα βέβαια κρα θα ακούσεις. Τα ίδια ακριβώς έγραφε και όταν υποστήριζε μετά πάθους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στην πρώην Γιουγκοσλαβία και το Κόσσοβο, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, κ.ο.κ. Αυτό που διαπερνούσε ως κόκκινη κλωστή τα κείμενά του ήταν το μίσος κατά των λαών που βρίσκονται κάθε φορά στο στόχαστρο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Πρόκειται βέβαια για την ίδια κόκκινη κλωστή που διαπερνά και τα κείμενά του για τον ελληνικό λαό όταν ορθώνει το ανάστημά του.
Ο κόσμος το 'χει τούμπανο...
Τιμή και καμάρι της θεωρεί η Ντ. Μπακογιάννη τα όσα αναφέρει για την ίδια και τις θέσεις της ο Αμερικανός πρέσβης στα τηλεγραφήματα που έστελνε στους προϊσταμένους του στην Ουάσιγκτον. «Είναι αλήθεια ότι έγινε αυτός ο διάλογος (σ.σ.: με τον Αμερικανό πρέσβη)... Χαίρομαι που βγαίνουν όλα αυτά στη δημοσιότητα γιατί πολλά, λόγω της θέσης μου, δεν μπορούσα να τα βγάλω στη δημοσιότητα. Μου δίνεται η δυνατότητα να φανεί τι ακριβώς υποστήριζα όλα αυτά τα χρόνια», ήταν η αγέρωχη απάντηση που έδωσε χτες (στον realfm), όταν κλήθηκε να σχολιάσει τις αποκαλύψεις του Wikileaks. Να υπενθυμίσουμε απλά ότι τα τηλεγραφήματα της πρεσβείας πανηγύριζαν για το διορισμό της στο ΥΠΕΞ με τον χαρακτηριστικό τίτλο «η νέα υπουργός Εξωτερικών, μια παλιά φίλη των ΗΠΑ», ενώ η ίδια εμφανίζεται να δηλώνει στον Αμερικανό πρέσβη ότι καθόλου δεν την ενοχλεί που τα ΜΜΕ την εμφανίζουν ως «αμερικανική επιλογή». Ο λαός δεν περίμενε βέβαια το Wikileaks, για να βγάλει συμπεράσματα για το «τι καπνό φουμάρουν» τα κόμματα και τα πολιτικά στελέχη της πλουτοκρατίας. Από τη στιγμή όμως που και οι ίδιοι παραδέχονται το ρόλο τους, ένας λόγος παραπάνω...
Κρίση και πόλεμος
Το ΚΚΕ προειδοποίησε έγκαιρα ότι σε συνθήκες κλιμακούμενης καπιταλιστικής κρίσης και όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών αυξάνονται οι κίνδυνοι να ξεσπάσουν πολεμικές συγκρούσεις. Οι εξελίξεις στη Λιβύη επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις του και ταυτόχρονα αποτελούν επαλήθευση των αναλύσεων που από την πρώτη στιγμή έκανε για το χαρακτήρα της κρίσης, που είναι κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και υπερπαραγωγής προϊόντων.
Η κρίση είναι αντικειμενικό φαινόμενο στον καπιταλισμό. Είναι αποτέλεσμα της αναρχίας στην παραγωγή, η αιτία του βρίσκεται στο ότι η παραγωγή είναι κοινωνική, αλλά τα αποτελέσματά της, δηλαδή τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, τα καρπώνονται οι καπιταλιστές, που κυνηγούν το κέρδος για να διευρύνουν την παραγωγή τους για ακόμη μεγαλύτερο κέρδος. Κρίση είναι η διακοπή αυτής της διαδικασίας της διευρυμένης αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου, που δεν μπορεί να την εμποδίσει καμιά πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού. Αλλωστε η πολιτική των αστικών κυβερνήσεων τροφοδοτεί το κεφάλαιο με προνόμια και φιλομονοπωλιακούς νόμους και ταυτόχρονα φθηναίνει την εργατική δύναμη, για να μεγαλώνει η ένταση της εκμετάλλευσης. Μόνη διέξοδος για το κεφάλαιο είναι η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, που σημαίνει ανεργία, φτήνεμα της εργατικής δύναμης, αλλά και απαξίωση μέρους του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα ψάχνει να βρει νέα κερδοφόρα πεδία για να επενδύσει τα συσσωρευμένα κεφάλαια που λιμνάζουν στα σεντούκια του. Εκεί εδράζονται οι κολεγιές των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για να τσακίσουν το λαό και να φθηνύνουν την εργατική δύναμη, απαξιώνοντάς την. Στην ίδια βάση όμως εδράζονται και οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί για τον καταμερισμό της ζημιάς από την καταστροφή κεφαλαίου, για το κέρδισμα νέων κερδοφόρων επενδύσεων.
Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος ενάντια στο λαό της Λιβύης θα οδηγήσει σε ανακατανομή της πίτας των πετρελαίων και των άλλων ενεργειακών πηγών της χώρας, τις οποίες λιμπίζονται οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και ανταγωνίζονται για την εκμετάλλευσή τους. Σε κάθε περίπτωση, ο πόλεμος στόχο έχει να βελτιώσει τη θέση των διεθνικών μονοπωλίων στην εκμετάλλευση του υπεδάφους της Λιβύης και στην αξιοποίηση της γεωστρατηγικής της θέσης, δημιουργώντας έτσι καλύτερες προϋποθέσεις για την κερδοφορία τους και την απόδοση των κεφαλαίων που κρατούν σωρευμένα και αναζητούν διέξοδο στην παραγωγή. Με αυτό το κριτήριο σχηματοποιούνται οι συμμαχίες στο στρατόπεδο των ιμπεριαλιστών. Οι Βρετανοί, με ισχυρή οικονομική παρουσία στη Λιβύη (η BP ελέγχει την Ανατολική Λιβύη), διεκδικούν τη διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας. Οι Γάλλοι θέλουν να βάλουν πόδι, έχοντας ταυτόχρονα δράση στο Τσαντ (συνορεύει με τη Λιβύη), με πλούσιο υπέδαφος σε ουράνιο, ενώ άλλες ανερχόμενες δυνάμεις, όπως η Ρωσία, η Κίνα και η Τουρκία αναζητούν τους συσχετισμούς εκείνους που θα αναβαθμίσουν το ρόλο τους στο παιχνίδι.
Για την εξασφάλιση των συμφερόντων της ντόπιας πλουτοκρατίας στη Λιβύη συμμετέχει και η Ελλάδα στον βρώμικο πόλεμο. Οταν τα όπλα σιγήσουν, ανεξάρτητα από τη διανομή της λείας, κερδισμένα θα έχουν βγει τα μονοπώλια και χαμένοι οι λαοί της περιοχής, οι οποίοι, εκτός από τον κίνδυνο της γενικευμένης ανάφλεξης, θα συνεχίσουν να έχουν στο σβέρκο τους καπιταλιστικές κυβερνήσεις και να δέχονται διαρκή πόλεμο στα δικαιώματά τους. Διέξοδο για τους λαούς έξω από την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων σε κάθε χώρα δεν υπάρχει. Εκεί βρίσκεται η μήτρα της κρίσης και των πολέμων, αυτή είναι που πρέπει να εξαλειφθεί.
Feeds
