Γρηγοριάδης Κώστας

Και άλλα επαγγέλματα θα αλλάξουν: δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, πολιτικοί μηχανικοί θα αναγκαστούν να προσαρμοστούν σε νέα δεδομένα. Θα πρέπει όλοι αυτοί να κατέβουν στους δρόμους; Γιατί τελικά όλα λύνονται: αυτό που μένει - όπως προαναφέραμε είναι η δυσφήμιση της χώρας».

Τόσο «ανεξάρτητες» είναι λοιπόν αυτές οι εφημερίδες, που θεωρούν αυτονόητη την ανοχή (που σημαίνει στήριξη) όσων δίνουν κλάδους τόσο κρίσιμους για την καθημερινότητα του λαού και την οικονομία (μεταφορά εμπορευμάτων κτλ.) στα μονοπώλια. Η «ανεξαρτησία» τους φτάνει όπου απαιτεί η εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου. Γι' αυτό και αντιμετωπίζουν π.χ. ως υπερβολικό το να ξεσηκώνεται ένας εργαζόμενος ή αυτοαπασχολούμενος όταν απειλείται η επιβίωσή του. Τους ακούγεται «εκτός τόπου και χρόνου» το να παλέψει π.χ. ο λαός ενάντια σε όσα επιδιώκονται με τη λεγόμενη «απελευθέρωση» των επαγγελμάτων που θα οδηγήσει ακόμα λιγότεροι επιχειρηματικοί όμιλοι να ελέγχουν την αγορά σε βάρος του λαού.

Τα λέμε όλα αυτά, γιατί τέτοιες εφημερίδες μπαινοβγαίνουν καθημερινά στα σπίτια λαϊκών οικογενειών, πλασσάροντας με το επίθετο «ανεξάρτητος» τις ίδιες ακριβώς αντιλήψεις που διακινεί και το Γραφείο Τύπου του ΣΕΒ, της κυβέρνησης και της Κομισιόν. Ταξικά πρέπει να κρίνει ο εργάτης και το πού θα γείρει κάθε φορά η ζυγαριά έχει μόνο δυο πιθανότητες: ή προς τα μονοπώλια ή προς το λαό.

Από αυτές τις φωτογραφίες διαλέξαμε μία χαρακτηριστική για μια ολόκληρη εποχή: Αριστερά, σε μια φωτογραφία του 1968, νεαρός Σοβιετικός έχει γράψει σε μια σελίδα σχολικού τετραδίου - που την έχει δαγκώσει χάριν της φωτογράφισης - το εξής: «Παρακαλώ πολύ, ένα εισιτήριο για τον Ρίχτερ». Ζητά εισιτήριο για μια συναυλία του σπουδαίου Σοβιετικού πιανίστα, Σβιατοσλάβ Ρίχτερ. Εναν από τους σημαντικότερους μουσικούς του κόσμου τον 20ό αι. Οσοι γνώρισαν έστω και για λίγο την ΕΣΣΔ σίγουρα ξέρουν πόσο γίνονταν ανάρπαστα τα εισιτήρια των συναυλιών, των θεατρικών και λυρικών παραστάσεων, ειδικά όταν επρόκειτο για τέτοια ονόματα. Διότι η πολιτιστική καλλιέργεια από το σοσιαλιστικό κράτος ανέβασε το αισθητικό και πνευματικό επίπεδο του λαού σε τέτοια ποιοτικά και ποσοτικά μεγέθη που πουθενά αλλού και σε καμία άλλη εποχή δεν έχουν παρατηρηθεί.

Γρηγοριάδης Κώστας

Ξέρετε τώρα, κάτι λιγότερο τους βγήκαν τα φορολογικά έσοδα, τους ξέφυγε λίγο ο ΦΠΑ και πρέπει να προχωρήσουν - λένε - σε διορθωτικές κινήσεις.

Ποιες κρατικές δαπάνες θα μειωθούν; Πάντως, όχι οι επιδοτήσεις προς τις Ανώνυμες Εταιρείες, τα κονδύλια για τις συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα ή οι επιχορηγήσεις προς τις τράπεζες.

Αυτά είναι ...έξοδα ανάπτυξης και δεν μπορούμε να κάνουμε «σκόντο», καθότι θα πέσουν οι σχετικοί ρυθμοί, πράγμα απαράδεκτο για μια ευρωπαϊκή χώρα.

Οπότε θα ...ξεφορτώσουμε τα άχρηστα: Παιδικοί σταθμοί για τους εργαζόμενους; Τσεκούρι. Τίποτε επαρχιακοί δρόμοι, Κέντρα Υγείας, σχολεία; Κομμένα. Αγροτικές επιδοτήσεις; Ούτε να το σκέφτεστε. Δημόσιες επενδύσεις παντός είδους; Ας είμαστε σοβαροί.

Οσο για δημόσια πάρκα, μαζικό αθλητισμό, πολιτισμό κλπ. ...ε, ας μη λέμε ανέκδοτα τώρα.

ΘΑ ΔΥΣΚΟΛΕΥΤΕΙ - εκτιμούν πολιτικοί αναλυτές - ο Γιώργος Παπανδρέου να ζητήσει από υπουργούς της κυβέρνησης να κατέβουν υποψήφιοι στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές μετά το ...απότομο «όχι» της Τίνας Μπιρμπίλη για να είναι υποψήφια.

Δηλαδή, να υποθέσουμε πως πιστεύουν ότι ένας υπουργός της σημερινής κυβέρνησης, με την πολιτική που ακολουθεί, είναι εξαιρετικά δημοφιλής και άνετα θα κατέθετε την υποψηφιότητά του;

Ηρθε όμως η υπουργός Περιβάλλοντος και χάλασε το καλό κλίμα, διότι άπαντες ήταν πρόθυμοι και τώρα το ξανασκέφτονται;

Γιατί δεν ομολογούν καλύτερα την αλήθεια, ότι δεν έχουν μούτρα να εμφανιστούν στον κόσμο γιατί ξέρουν ακριβώς τι έχουν κάνει; Και, ακόμη χειρότερα, τι πρόκειται να κάνουν ΚΑΙ στην τοπική διοίκηση;

Γρηγοριάδης Κώστας

Το μέγεθος της εξαπάτησης από παρόμοιου είδους επιχειρήματα το αντιλαμβάνεται ο καθένας που κυκλοφορεί σ' αυτόν τον κόσμο και βλέπει τι γίνεται στην αγορά. Τώρα, λοιπόν, αντί να καταπιούν τη γλώσσα τους και να βάλουν την ουρά κάτω από τα σκέλια, μας λένε ότι οι τιμές δεν πέφτουν επειδή τελικά δε λειτούργησε ο ανταγωνισμός, μια και εξακολουθούν να υπάρχουν χιλιάδες μικρομάγαζα.

Ψέμα είναι κι αυτό. Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να συμπιέσουν όσο μπορούν περισσότερο τους μικροεπαγγελματίας, να τους κατηγορήσουν, όπως μέχρι σήμερα κατηγορούσαν κάποιες ομάδες εργαζομένων, και μέσα από τη συρρίκνωση των «μικρών» να προκύψει ακόμα περισσότερος ζωτικός χώρος για τους μονοπωλιακούς ομίλους, που αυτοί έχουν το αποκλειστικό κουμάντο στη διαμόρφωση των τιμών.

Αλλωστε, μην ξεχνάμε ότι αν και ο αριθμός των μικρών εμπορικών επιχειρήσεων είναι πράγματι σημαντικός, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της κατανάλωσης περνάει μέσα από τις πολυεθνικές που λυμαίνονται την αγορά όχι μόνο με τις γιγαντιαίου τύπου μονάδες τους, αλλά και με μικρομάγαζα (από άποψη μεγέθους) που στήνουν στις γειτονιές.

Αλλά και τα παραδείγματα που υπάρχουν αποδεικνύουν ότι ο κανόνας που ισχύει στο καπιταλιστικό σύστημα, είναι ότι παρά τη συνεχή αύξηση της παραγωγικότητας και άρα τη συνεχή μείωση του κόστους παραγωγής, τα μονοπώλια καταφέρνουν να επιβάλλουν μονοπωλιακές τιμές στην αγορά, τιμές τις οποίες αναπροσαρμόζουν ανάλογα με τους δικούς τους σχεδιασμούς και την επιδιωκόμενη κερδοφορία.

Η ιστορία με τις τιμές των αλεύρων που ξέσπασε τις τελευταίες μέρες και οι μεθοδευόμενες ανατιμήσεις που ετοιμάζουν οι αλευροβιομήχανοι, αποτελούν την πλέον χαρακτηριστική απάντηση σε κάθε μπαγαπόντη. Και σε εκείνους που υποστηρίζουν ότι η «απελευθέρωση» φέρνει μείωση των τιμών και στους άλλους που δικαιολογούν τις ανατιμήσεις, λέγοντας ότι φταίνε τα μικρά εμπορικά.

Οταν, πριν από είκοσι χρόνια, η αγορά των αλεύρων και του ψωμιού, ήταν ...υποταγμένη σε χιλιάδες αλευρόμυλους και σε δεκάδες χιλιάδες φουρναραίους και υπήρχε επάρκεια στην παραγωγή, και φτηνό ψωμί τρώγαμε και οι αγρότες έβγαζαν μεροκάματο. Η πολιτική της απελευθέρωσης, σε συνδυασμό με την ΚΑΠ, οδήγησε σε μείωση της παραγωγής σιταριού και ραγδαία αύξηση των εισαγωγών, οδήγησε σε λουκέτο τις περισσότερες βιομηχανίες του κλάδου με αποτέλεσμα να κυριαχούν στην αγορά δυο-τρεις και έβγαλε εκτός λειτουργίας χιλιάδες παραδοσιακούς φούρνους.

Τότε, η τιμή του ψωμιού σε σχέση με την τιμή του σταριού ήταν τριπλάσια. Τα πρώτα κιόλας χρόνια της «απελευθέρωσης» η σχέση αυτή αυξήθηκε και τον καιρό της ένταξης της χώρας στο ευρώ είχε γίνει ήδη πενταπλάσια. Σήμερα είναι ήδη δεκαπλάσια. Η φρατζόλα των 700 γραμμαρίων πουλιέται με 1,60 ευρώ και για να την αγοράσει ένας παραγωγός θα πρέπει να πουλήσει ...15 - 16 κιλά μαλακό σιτάρι!

Με δυό λόγια: Η πολιτική της απελευθέρωσης οδηγεί στη γιγάντωση των μονοπωλίων και τα μονοπώλια για να γιγαντώσουν ακόμα περισσότερο τα κέρδη τους προκαλούν αλλεπάλληλες ανατιμήσεις, τις οποίες πληρώνουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Μετά το πρόσφατο, τραγικό περιστατικό της Χιμάρας, που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο ενός 35χρονου, μέλους της ελληνικής μειονότητας της Νοτίου Αλβανίας, οι του ΛΑ.Ο.Σ., βρήκαν την ευκαιρία να ασκήσουν την προσφιλή τους ενασχόληση: Την καλλιέργεια σοβινιστικού μίσους στους Ελληνες εργαζόμενους, ενάντια στα ταξικά τους αδέλφια από την Αλβανία, που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα. «Ελπίζουμε και ευχόμαστε να μην ξεκινήσει μια βεντέτα με απρόβλεπτες εξελίξεις», αναφέρεται σε ανακοίνωση του κόμματος αυτού, έχοντας προηγούμενα σημειώσει την «ανησυχία» του, επειδή βρίσκεται «σε κίνδυνο η κοινωνική ειρήνη μεταξύ των Αλβανών (που βρίσκονται στην Ελλάδα για 20 χρόνια) και του (ευαίσθητου σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων) ελληνικού λαού». Στο φαρμάκι του Γκαίμπελς είναι βουτηγμένα τα προπαγανδιστικά τους βέλη και στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά και το μυαλό του ελληνικού εργαζόμενου λαού. Την ίδια βρώμικη τακτική ακολουθούν και οι ιδεολογικοί τους συγγενείς στην απέναντι πλευρά των συνόρων. Γιατί οι βρικόλακες του σοβινισμού, όποια σημαία κι αν σηκώνουν, μόνο στα αφεντικά του μεγάλου κεφαλαίου σκύβουν το κεφάλι. Ελληνες και Αλβανοί, οι εργάτες των πνιγμένων στο αίμα Βαλκανίων, αυτούς τους «πονηρούς» και δύσκολους καιρούς, επιβάλλεται να κλείσουν τα αυτιά τους στα κηρύγματα του μίσους και να εκφράσουν τον γνήσιο πατριωτισμό τους, με την κοινή τους πάλη ενάντια στον κοινό τους εχθρό: Τον ιμπεριαλισμό, που επιβουλεύεται το μέλλον τους, ετοιμάζει νέα, βρώμικα παιχνίδια στις πλάτες τους, τους χρησιμοποιεί σαν φτηνό κρέας για την πολεμική του μηχανή.