ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ.--

Η προσπάθεια της αστικής κυβέρνησης της Αργεντινής να πετύχει ένα συμβιβασμό με τους πιστωτές της χώρας καλά κρατεί. Η προσπάθεια αφορά τόσο σε αυτούς που δε δέχτηκαν μετά το 2001 και την χρεοκοπία το «κούρεμα» ομολόγων που κατείχαν (είναι το 7% του συνόλου), όσο και σε αυτούς που το 2005 και το 2010 δέχτηκαν. Θυμίζουμε ότι η απόφαση στα μέσα Ιούνη του δικαστή του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, Τόμας Γκριέσα, που ενεργώντας για λογαριασμό του 7%, δηλαδή τα αμερικανικά κεφάλαια αντιστάθμισης κινδύνου (hedge funds), «NML Capital» και «Aurelius Management» είχε μπλοκάρει και τις πληρωμές σε αμερικανικές τράπεζες των άλλων ομολογιούχων. Η αστική κυβέρνηση της Αργεντινής βεβαίως σε όλους τους τόνους δηλώνει ότι θέλει να πληρώσει τους πιστωτές της και τα λεγόμενα «κοράκια» hedge funds (που λειτουργούν νομιμότατα στον καπιταλισμό που και η ίδια υπηρετεί) και προσφέρει 300% κέρδος αντί για 1600%, που ζητάνε.

Επίσης, όπως ανακοινώθηκε την Τρίτη, σε μια προσπάθεια να ξεπεράσει το μπλοκάρισμα των πληρωμών στους ομολογιούχους του 2005 και του 2010, διά στόματος της Προέδρου της Κριστίνα Κίρσνερ, τους κάλεσε με νομοσχέδιο που θα φέρει στη Βουλή, να πάρουν ισότιμα ομόλογα αλλά σε δίκαιο Αργεντινής και όχι ΗΠΑ όπως ισχύει τώρα. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουν να πληρωθούν σε αργεντίνικες τράπεζες τα ομόλογα και όχι σε αμερικανικές.

Το τι τελικά θα προκύψει από τα παζάρια των αστών είναι αβέβαιο και ήδη χτες ο δικαστής Τόμας Γκριέσα μίλησε για ενέργεια που δεν μπορεί να στηριχτεί νομικά και την απέρριψε. Από όλο αυτό το αλισβερίσι ένα είναι δεδομένο. Οτι το «μάρμαρο θα πληρώσει» και πάλι ο αργεντίνικος λαός για τα δάνεια των 100 δισ. δολαρίων που πήγαν στις τσέπες του κεφαλαίου με όλες τις αστικές κυβερνήσεις και τις δήθεν φιλολαϊκές των Κίρσνερ, αρχικά του Νέστορ και στη συνέχεια της συζύγου του και νυν Προέδρου Κριστίνα. Για τα λαϊκά στρώματα η χρεοκοπία του 2001 είναι μόνιμη και βλέπουν τα δικαιώματά τους εργασιακά και κοινωνικά να έχουν καταβαραθρωθεί.

Το παράδειγμα της Αργεντινής είναι όμως πολύ χρήσιμο και για το λαό μας και για κάθε λαό στον καπιταλισμό. Είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι με όποιο μείγμα διαχείρισης, με «κούρεμα» χρέους, με «επιλεκτική χρεοκοπία» ή κανονική, αυτός που τσακίζεται καθημερινά είναι ο λαός. Είναι απάντηση και για οπορτουνιστές τύπου ΣΥΡΙΖΑ, που προβάλλουν ότι θα είναι καλύτεροι διαπραγματευτές. Τι βγαίνει ως βασικό συμπέρασμα: ότι όσο οι ανάγκες των λαών μπαίνουν στο «στενό κορσέ» του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που εξασφαλίζει τα συμφέροντα των λίγων, των μονοπωλιακών ομίλων, όποια διαπραγμάτευση, όσο σκληρή και αν είναι, εφόσον αναγνωρίζει το χρέος (όλο ή μέρος του), εφόσον κινείται στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού συστήματος και των μηχανισμών του, δεν μπορεί να τους γλιτώσει, ούτε να τους απαλλάξει από τις κρίσεις και τις επιπτώσεις του. Αρα ο φαύλος κύκλος μπορεί να σπάσει μόνο σε ρήξη με την εξουσία των μονοπωλίων, ώστε να περάσουν τα μέσα παραγωγής στα χέρια των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου. Ωστε με κεντρικό - πανεθνικό σχεδιασμό της οικονομίας, η εργατική - λαϊκή εξουσία να μπορεί να ικανοποιήσει τις σύγχρονες πολύπλευρες λαϊκές ανάγκες. Στην Αργεντινή, στην Ελλάδα και όπου αλλού.