«Για την παραλία Καρτερού κινητοποιήθηκε η οργάνωση Ηρακλείου του ΚΚΕ. Με το αίτημα να παραμείνει δημόσια και να μην περάσει σε χέρια ιδιωτών. Οι διαδηλωτές μάλιστα απαίτησαν να αναβαθμιστεί η παραλία ως δημόσιος χώρος και φυσικά να μπορούν να την απολαμβάνουν όλοι. Λογικό και σωστό φαίνεται το αίτημα. Λογική και σωστή και η διεκδίκηση από το ΚΚΕ. Που όπως και σε άλλες περιπτώσεις κινητοποιείται για καθημερινά προβλήματα των εργαζομένων (...) αλλά πιστεύει παρ' όλα αυτά κανείς κομμουνιστής ότι πρέπει να περιμένουμε τον σοσιαλισμό για να σωθεί η παραλία Καρτερού;» (ο Θ. Καρτερός στην «Αυγή», 8/7/2014). Μόνο στη φαντασία του αρθρογράφου υπάρχει η αντίληψη που προσάπτει στο ΚΚΕ ότι προβλήματα σαν τη σωτηρία της παραλίας του Καρτερού πρέπει να έρθει ο σοσιαλισμός για να λυθούν. Ομως ουσιαστική αντιμετώπιση της ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης των παραλιών, ακτών, δασών κ.ά. δεν θα υπάρξει όσο η γη και οι παραλίες θα είναι εμπόρευμα, όσο δηλαδή δε θα είναι λαϊκή περιουσία. Το ερώτημα είναι αν θα πρέπει ένας επιμέρους αγώνας να «συνδέεται» με τέτοια προοπτική ή θα πρέπει να αντιπαρατίθεται με τους «όρους» και τις «διαδικασίες» της ιδιωτικοποίησης, όπως κάνουν δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ σε μια σειρά περιπτώσεις, διαφωνώντας τελικά στην τιμή της πώλησης! Σε αυτό το ζήτημα ο Καρτερός «κάνει την πάπια».