Το Περιφερειακό Υποκατάστημα Ελευσίνας αναφέρει: «Επίσης ως συνταξιούχος γήρατος δεν μπορεί να λάβει επίδομα απολύτου αναπηρίας, επειδή οι παθήσεις που προσδιορίζουν το ιατρικό ποσοστό αναπηρίας δεν οφείλονται σε θέματα όρασης». Δηλαδή, δε δικαιούται επίδομα απολύτου αναπηρίας, επειδή παίρνει σύνταξη γήρατος κι επειδή δεν έχει προβλήματα όρασης!

Πράγματι, ο Σ.Φ. παίρνει μια σύνταξη γήρατος με βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα, η οποία μετά από πολλές περικοπές έχει φτάσει στα 1.200 ευρώ. Αυτά είναι λεφτά δουλεμένα και με το παραπάνω, σχετίζονται με τα χρόνια της δουλειάς του, την ποσότητα και το είδος των ενσήμων που έχει συγκεντρώσει καθένας. Δε σχετίζονται με το ατύχημά του, με την αναπηρία του και με τα πρόσθετα έξοδα που αυτή δημιουργεί. Για παράδειγμα, χρειάζεται θεραπείες, κάποιον να τον φροντίζει συνεχώς για όλες τις βασικές του ανάγκες, φάρμακα για τα οποία πληρώνει συμμετοχή.

Το ΙΚΑ στέκεται σκόπιμα στον τύπο και όχι στην ουσία, προκειμένου να κόψει κι αυτά τα ελάχιστα επιδόματα που δίνει. Με την απίστευτη δικαιολογία ότι δεν έχει παραπληγία - τετραπληγία ή προβλήματα όρασης, στερεί το επίδομα -ύψους περίπου 700 ευρώ- από έναν άνθρωπο που είναι εντελώς ανάπηρος και φυσικά δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Την ίδια στιγμή, συνδέει αυτή την παροχή του επιδόματος με τη σύνταξη γήρατος, παρότι δε σχετίζονται.

Ομως, να θυμίσουμε πως η έκθεση του ΟΟΣΑ υπαγορεύει τη μείωση του αριθμού των δικαιούχων και του ποσού των επιδομάτων αναπηρίας. Εισάγει κριτήρια, όπως το οικογενειακό εισόδημα του ανάπηρου, το αν παίρνει αναπηρική σύνταξη ή γήρατος, αν είναι ικανός προς εργασία (σ.σ. άσχετα αν έχει εργασία) κ.ά. Αυτά είναι τα αποτελέσματα μιας πολιτικής και μιας οικονομίας που εμπορεύεται τον πόνο, την αρρώστια, την αναπηρία, τη θεραπεία, τη φροντίδα, τα φάρμακα και που λογαριάζει σαν «κόστος» τις ανθρώπινες ανάγκες.