Κλιμακώνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ για το ποιος θα πάρει το πάνω χέρι στη συγκρότηση της λεγόμενης κεντροαριστεράς, σαν αναγκαία συνθήκη, για να προχωρήσει η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού και να εξασφαλίσει το σύστημα εφεδρείες, στην προσπάθειά του για «σταθερότητα» σε βάρος του λαού.

Αμέσως μόλις ολοκληρώθηκε η διημερίδα του ΙΣΤΑΜΕ για τα 39 χρόνια του ΠΑΣΟΚ, από το βήμα της οποίας ο Ευ. Βενιζέλος απηύθυνε κάλεσμα για συγκρότηση της «κεντροαριστεράς», με πυρήνα το κόμμα του, τα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΔΗΜΑΡ, που συνεδρίασαν χτες το πρωί, ενέκριναν την εισήγηση του Φώτη Κουβέλη, με κατευθύνσεις «για την ευρύτερη συγκρότηση των δυνάμεων της κεντροαριστεράς».

Στην απόφαση σημειώνεται ότι «η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση συνεργασίας δε μειώνει στο ελάχιστο τη σταθερή προσήλωσή της και τον αγώνα της για την έξοδο από την κρίση και την απόλυτη αντιπαλότητά της με πολιτικές που μπορούν να θέσουν σε αμφισβήτηση την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας». Επαληθεύει, δηλαδή, ότι η ΔΗΜΑΡ παραμένει υπέρμαχος των μεταρρυθμίσεων που ζητάει η πλουτοκρατία για να βγει από την κρίση σε βάρος του λαού.

Αναφέρεται, επίσης, ότι η ΔΗΜΑΡ επιδιώκει να συγκροτήσει «έναν πολιτικό πόλο διευρυμένο (...) με βασικούς άξονές της τη σύνδεση της δημοσιονομικής προσαρμογής με την ανάπτυξη και προώθηση ενός νέου προτύπου παραγωγικής ανασυγκρότησης (...) Η συσπείρωση αυτή αφορά όλες τις δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της σοσιαλδημοκρατίας, της πολιτικής οικολογίας, των νέων κοινωνικών κινημάτων». Δηλαδή, η κεντροαριστερά που θέλει η ΔΗΜΑΡ είναι υπέρμαχος της δημοσιονομικής προσαρμογής, η οποία συντρίβει εισοδήματα και τις ελάχιστες κρατικές παροχές για το λαό.

Λένε ακόμα ότι «αυτός ο πόλος πρέπει να λάβει πολιτικά και οργανωτικά χαρακτηριστικά παράταξης, ώστε να διασφαλίζεται η ουσιαστική συμμετοχή στη διαμόρφωση πολιτικής και την ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών (...) και θα αξιοποιήσει την εκλογική δύναμη που θα αποκτήσει, για να λειτουργήσει ως σταθεροποιητικός παράγοντας για την κυβερνησιμότητας της χώρας, ανατρέποντας τις διλημματικές επιλογές του νέου διπολισμού».

Με άλλα λόγια, λένε ότι θέλουν να παίξουν ρόλο «εταίρου» σε μελλοντικές κυβερνήσεις συνεργασίας, προκειμένου να διασφαλιστεί η σταθερότητα του (αντιλαϊκού) αστικού συστήματος.