Για όποιον παρακολουθεί από κοντά τα όσα συμβαίνουν με την αγορά ακινήτων, εύκολα καταλαβαίνει ότι η σπουδή που δείχνει η συγκυβέρνηση για να ξεκινήσει η διαδικασία των μαζικών κατασχέσεων σπιτιών για χρέη προς τις τράπεζες, δε στοχεύει ούτε στο ξεμπλοκάρισμα της κτηματαγοράς και των αγοραπωλησιών ακινήτων, όπως μέχρι πρόσφατα έλεγε ο Σκορδάς, ούτε τόσο στην άμεση στήριξη των τραπεζών που μέσω των κατασχέσεων θα καλύψουν μέρος από τα λεγόμενα «κόκκινα» δάνεια, όπως πριν λίγες μέρες είπε ο Στουρνάρας.

Ο πρώτος γνωρίζει πολύ καλά ότι το «πάγωμα» της αγοράς δεν οφείλεται στο ότι δε γίνονται πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας. Πόσοι άλλωστε θα ήταν αυτοί οι πλειστηριασμοί; Θα έσωζαν την αγορά πέντε, έξι εφτά, άντε δέκα χιλιάδες πλειστηριασμοί; Μα αυτή τη στιγμή, μόνο στην Αττική, βρίσκονται υπό πώληση 279.500 κατοικίες και ακόμα 25.700 εμπορικά ακίνητα και δεν μπορούν να πωληθούν. Οι κατασχέσεις θα λύσουν το πρόβλημα;

Ο υπουργός των Οικονομικών ξέρει κι αυτός ότι ακόμα και αν απελευθερωθούν εντελώς οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, οι τράπεζες ουσιαστικά δεν πρόκειται να κερδίσουν τίποτα από αυτή τη διαδικασία, πολύ περισσότερο που εκείνο που κύρια τους ενδιαφέρει τούτη τη στιγμή δεν είναι να μεταφέρουν στο χαρτοφυλάκιό τους ένα διαμέρισμα της Καλλιθέας, άλλο ένα στο Παγκράτι και τρία του Περιστερίου, αλλά να ενισχύσουν τη ρευστότητά τους. Σε μια αγορά όμως που είναι παγωμένη και δεν υπάρχει άμεσο αγοραστικό ενδιαφέρον, οι όποιες αγορές ακινήτων γίνονται μπορεί να πραγματοποιηθούν μόνο με τη χορήγηση νέων δανείων, που αναγκαστικά θα δοθούν από τις τράπεζες. Αρα, και η εξασφάλιση της ρευστότητας, πάει περίπατο.