Ο Βιτόριο Ντε Σίκα καταπιάνεται στο «ΘΑΥΜΑ ΣΤΟ ΜΙΛΑΝΟ» - που έρχεται αμέσως μετά τη θλιβερά ρεαλιστική φλέβα της μεταπολεμικής Ιταλίας στο «ΚΛΕΦΤΗΣ ΠΟΔΗΛΑΤΩΝ» - με την οδύσσεια του Τοτό, ενός ορφανού που γεννήθηκε από τα λάχανα και μπήκε, λόγω θανάτου της γριάς μητέρας του, στο ορφανοτροφείο μικρός. Από το ίδρυμα βγαίνει έφηβος και βρίσκεται αντιμέτωπος μ' έναν κόσμο του οποίου τις βασικές δυναμικές δε γνωρίζει. Τριγυρίζει σαν ζητιάνος μέσα στην ομίχλη του φθινοπωρινού Μιλάνου. Η ταινία επιμένει με κάθε κόστος να είναι ποιητική. Αυτό το καταφέρνει μόνο σε σημεία, όπως π.χ. στην απεικόνιση των αξέχαστων αναλαμπών της υγρής και γκρίζας μεγαλούπολης στην αρχή του φιλμ ή στη λυρική σεκάνς του επιλόγου. Ο Τοτό, διασχίζοντας τυχαία το κοσμικό κέντρο της πόλης γίνεται κοινωνός των γκλάμουρ εγκαινίων του κινηματογράφου Αbc- θαυμαστή η απεικόνιση - για να καταλήξει να περάσει τη νύχτα του σε μια κατασκήνωση αστέγων στην περιοχή του Λαμπράτε. Ο Τοτό γίνεται φίλος με τους πάντες κι όλοι μαζί, η χαρούμενη παρέα, «χτίζει» σιγά σιγά ένα πραγματικό χωριό που το κέντρο του κοσμεί το άγαλμα μιας μπαλαρίνας και ο Τοτό καλλιεργεί μια γλυκιά σχέση με την γλυκύτατη Εντβίζ. Αλλά φθάνει και η ώρα της απειλής που εμφανίζεται με τη μορφή του χοντρού και αλαζόνα βιομήχανου που συνοδεύουν δυναμικοί αμερικάνικοι ρυθμοί, στο άκουσμα των οποίων, αρχίζουν να σβήνουν οι φωτεινές δημοφιλείς λαϊκές μελωδίες... Ο βιομήχανος θέλει οπωσδήποτε την κυριότητα της γης των αστέγων, θέλει να τους διώξει από κει... και το πράγμα πιέζει ακόμα περισσότερο όταν ανακαλύπτονται στο υπέδαφος κοιτάσματα πετρελαίου... Ο Τοτό, στο σημείο αυτό, μετουσιώνεται με τη βοήθεια ενός θαυματουργού περιστεριού σε ένα είδος Ιησού των φτωχών, απαντά σε κάθε τους επιθυμία και υπερασπίζεται την κοινότητα από τις επιθέσεις των μπάτσων που πουλούν την εργατική τους δύναμη στο κεφάλαιο. Ετσι η κατάσταση αλλάζει, οι άστεγοι εκκενώνονται με τα οχήματα των δυνάμεων της τάξης και στην πλατεία του Ντουόμο - πάντα χάρη στο μυθικό περιστέρι του Τοτό - βγαίνοντας από τα αυτοκίνητα ανεβαίνουν, καβαλώντας τις σκούπες των οδοκαθαριστών, στον ουρανό...