Σύντροφοι,

Πιστεύω ότι, το επερχόμενο Συνέδριο του Κόμματός μας θα είναι μία συνέχεια του 18ου, που κατά τη γνώμη μου μας οδήγησε και οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερο απομονωτισμό. Απομονωτισμό που δε δίνει τη δυνατότητα στις λαϊκές μάζες που θα ήθελαν να εκφραστούν, να έχουν ένα δίαυλο επικοινωνίας, κατανόησης και τελικά συμπόρευσης με το Κόμμα μας για το δρόμο της λαϊκής εξουσίας. Οταν ρίχνεις το σύνθημα «ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΩΝ», θεωρητικά (και σωστό είναι) ότι προϋποθέτεις και τακτικές (στρατηγικού χαρακτήρα) που θα συσπειρώνουν ευρύτερες μάζες στον αγώνα αυτό και οι όποιες μάζες δε θα έχουν όλες σώνει και καλά καταληκτικό στόχο την εξουσία της εργατικής τάξης, το Σοσιαλισμό. Ομως θα έχουν ως κοινό αντίπαλο τα μονοπώλια και την εξουσία τους, εν τέλει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.

Αυτή ακριβώς την ανάγκη εξυπηρετεί το ΑΑΜ όπως ακριβώς και σωστά περιείχε το πρόγραμμα του Κόμματός μας.

Δεν παύω να πιστεύω ότι μόνο το ΚΚΕ θα μπορούσε να αφυπνίσει τις μάζες και την εργατική τάξη για την νομοτελειακή αποστολή της τελευταίας για την εξουσία αλλά και να αποκαλύπτει το δεξιό και αριστερό οπορτουνισμό, γιατί το Κόμμα μας είχε ως συστατικό του τη θεωρία του, το πρόγραμμά του, τα μέλη του που διαθέτουν εμπειρία ώστε να αντιλαμβάνονται τα πράγματα. Ομως σήμερα όπως βαδίζουμε νομίζω ότι καθημερινά χάνουμε έδαφος απέναντι σ' ένα στυγνό καπιταλισμό, από τη μια, και, από την άλλη, από ένα οπορτουνιστικό αριστερό κίνημα (ΣΥΡΙΖΑ, κ.ά.).

Τι εννοώ:

1. Από το προηγούμενο Συνέδριο ξεκίνησε η αποδιοργάνωση των εδαφικών ΚΟΒ για ενίσχυση των εργοστασιακών.

α. Αυτό θα μπορούσε να έχει συνδυαστικό χαρακτήρα (πέραν του αμφιβόλου του μέτρου).

β. Οι γειτονιές είναι ο χώρος που θα μπορούσαν να εκκολαφθούν οι προτάσεις του Κόμματος (για την ανεργία, ακρίβεια, Υγεία, για την Εκπαίδευση, τελικά για την εξουσία και να περάσουν στους εργασιακούς και άλλους χώρους - εμπόριο κ.ά.). Και δω να μη ξεχνάμε τη συμβολή των Εδαφικών ΚΟΒ στις μεγαλειώδης κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό Γιαννίτση και πώς δουλεύτηκε στις γειτονιές από τις ΚΟΒ, αλλά και στους χώρους δουλειάς. Το ίδιο συνέβαινε σε αγώνες που αφορούν Υγεία, Παιδεία, κλπ. Και όσο πιο καλά και σωστά δούλευαν οι κομματικές ομάδες (γιατί υπήρχαν προβλήματα) τόσο καλύτερα αποτελέσματα είχαν οι αγώνες.

2. Δε δείξαμε την απαιτούμενη εμπιστοσύνη σε πρόσωπα και άλλους εργαζόμενους που θα μπορούσαν να συνεργαστούν μαζί μας και θα διεύρυναν την πολιτική μας προσέγγιση στο λαό (πχ. Δημοτικές εκλογές, Λαϊκές Επιτροπές) και αυτό στο όνομα της σιγουριάς που δήθεν δίνει η καθαρότητα του κομμουνιστή μέλους - στελέχους. Ομως, σύντροφοι, στα προβλήματα που ταλάνισαν το Κόμμα κατά τη διάσπαση (με το ΣΥΝ) τα πρωτοκλασάτα στελέχη του Κόμματος πρωταγωνίστησαν. Σήμερα σύντροφοι κατά τη γνώμη μου δημιουργούμε πιο σύνθετα προβλήματα (απ' ό,τι κατ, αρχήν φαίνεται) λέγοντας ότι όλα θα λυθούν στο Σοσιαλισμό, και ότι δε δίνει λύσεις μια από μόνη της έξοδο από τις λυκοσυμμαχίες ΕΕ-ΝΑΤΟ αν δεν έχουν εκπληρωθεί και μια σειρά προϋποθέσεων βασικών, π.χ. εργατική εξουσία. Μα μέσα από τέτοιους και άλλους αγώνες χτίζεις ΜΕΤΩΠΟ με προοπτική.

Επίσης, ενώ οι θεωρητικοί μας σωστά εκτιμούν και εμείς σωστά εφαρμόζαμε ότι στο τρένο της διαδρομής του κινήματος για την κατάληψη της εργατικής εξουσίας θα μπαίνουν ανά φάση (των αγώνων) αυτής της διαδρομής και άλλα στρώματα, π.χ. ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟΙ κ.ά. εμείς αυτούς τους εντάξαμε στην απέναντι όχθη και το λιγότερο δεν τους θεωρούμε εν δυνάμει συμμάχους έστω σε κάποιες φάσεις της επαναστατικής διαδρομής. Νομίζω ότι κακώς αναφερόμαστε μόνο σε αυτοαπασχολούμενους ή κάποιους με 1-2 εργαζόμενους. Αλλωστε, μπορεί να παράγει πολύ μεγαλύτερη υπεραξία μία μικρομεσαία επιχείρηση με 2 εργαζόμενους λόγω ενασχόλησης με συγκεκριμένο αντικείμενο ενώ μια επιχείρηση φασόν με 5-6 εργαζόμενους να παράγει λιγότερη υπεραξία. Και εδώ σύντροφοι να πω ότι δε θεωρώ δόκιμο τον όρο «Μισοπρολετάριος» που υπάρχει στις θέσεις αλλά και στο ισχύον πρόγραμμα του κόμματος. 'Η κάποιος κατέχει μέσα παραγωγής ή όχι.

Οι παραπάνω δυνάμεις - στρώματα βεβαίως θα μπορούσαν να συσπειρώνονται μαζί με το ταξικό εργατικό κίνημα σ' αυτό που το πρόγραμμα του Κόμματος προσδιόριζε ως ΑΑΜ. Και αυτό γιατί κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι αυτή η προσπάθεια ΚΑΘΟΛΟΥ ΔΕΝ ΑΝΑΙΡΕΙ τον στόχο για το Σοσιαλισμό. Αντιθέτως, μπολιάζονται οι μάζες με την ιδέα και την πράξη ότι η διέξοδος από την καπιταλιστική βαρβαρότητα μπορεί να είναι ΜΟΝΟ σε Αντιιμπεριαλιστική-αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση του παραγόμενου πλούτου για τις ανάγκες της κοινωνίας. Πάντα βέβαια με την προϋπόθεση το Κόμμα να παίζει σωστά τον καθοδηγητικό του ρόλο αξιοποιώντας στην πολιτική του δράση και τους συμμάχους του.

Ας σκεφτούμε σύντροφοι γιατί σε τέτοιες ανεπτυγμένες αντικειμενικές συνθήκες το Κόμμα μας γνωρίζει τέτοιες μειώσεις του εκλογικού ποσοστού του. Και δε χρειάζονται εύκολα και εύπεπτα συμπεράσματα από μεριάς του ΠΓ και της ΚΕ. Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι το Κόμμα θα δυσκολέψει την προσέγγισή του στις μάζες αλλά και τον ιστορικό του ρόλο με τις αντιλήψεις που υιοθετεί.

Τέλος, ειδικά για τη θέση 48 και τη διατύπωση ότι το βασικό καθοδηγητικό πρόβλημα προέκυψε κύρια τη δεκαετία 1998-2009. Χωρίς να θέλω να αφαιρέσω τις όποιες μικρότερες ή μεγαλύτερες καθυστερήσεις, παραλείψεις, λάθη αυτής της περιόδου είχαμε με πολύ χαλαρότερες αντικειμενικές συνθήκες - μεγαλύτερη συσπείρωση και αποδοχή του Κόμματος όπως επίσης και αγώνες με προοπτική άμεση, μεσοπρόθεση, μακροπρόθεσμη.

Νομίζω ότι ο καλύτερος σύμμαχος του οπορτουνισμού είναι ο σεχταρισμός. Είναι δυο σκέλη εξίσου επικίνδυνα (ως όπλα των αστών) απέναντι στην πάλη που διεξάγει το συνεπές ταξικό κομμουνιστικό κίνημα αξιοποιώντας τα όποια σύμμαχα στρώματα έχουν αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό, αφού δεδομένο είναι ότι τον τελικό στόχο ΜΟΝΟ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ μπορεί να τον κατακτήσει.