Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο με βρίσκουν σε πολλά σημεία αντίθετο. Από τη στιγμή που ενεργοποιήθηκα πολιτικά ως και σήμερα, στήριξα και στηρίζω το ΚΚΕ επειδή συμφωνώ με το Πρόγραμμά του, με τον Μαρξισμό - Λενινισμό.

Απέκτησα βιωματικές εμπειρίες από την τακτική ζύμωσης που ακολούθησε η ΚΝΕ και το Κόμμα στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και είδα τα θετικότατα αποτελέσματα που έχει η συμμετοχή των κομμουνιστών στις συλλογικές διαδικασίες.

Σταδιακά όμως, αυτή η τακτική που ανέβασε ποσοτικά και ποιοτικά και το Κόμμα αλλά και το λαό, στο βαθμό που τμήμα του οργανώθηκε στην ΚΝΕ και το Κόμμα, εγκαταλείπεται με άμεσο αποτέλεσμα την αριθμητική πτώση σε μια σειρά συνδικάτα και φοιτητικούς/σπουδαστικούς συλλόγους, αλλά και με πιο πρόσφατο παράδειγμα τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα.

Η αντικατάσταση του ΑΑΔΜ με τη Λαϊκή συμμαχία γίνεται κατ' αρχήν δίχως αιτιολόγηση. Θα έπρεπε τουλάχιστον να έχει εξηγηθεί ο λόγος που αλλάζει η τακτική σε σχέση με το προηγούμενο πρόγραμμα και δεδομένου πως μέχρι και σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές, αυτή είναι η τακτική μας, τουλάχιστον θεωρητικά.

Αντιθέτως, πριν οι Θέσεις γίνουν απόφαση του Συνεδρίου, ακούμε και διαβάζουμε στα κομματικά ΜΜΕ συνθήματα και προτροπές για τη δημιουργία της Λαϊκής Συμμαχίας, κόντρα στο ίδιο το καταστατικό που βάζει ως ανώτατο όργανο χάραξης της τακτικής και της στρατηγικής, το Συνέδριο.

Η τακτική που έχει επιλεγεί τα τελευταία χρόνια, εστιάζεται στη δημιουργία -ουσιαστικά- κομματικών δομών οι οποίες προσδοκάται να λειτουργήσουν ως τα φύτρα της Λαϊκής Συμμαχίας. Σε αυτές τις δομές (ΠΑΜΕ-ΠΑΣΥ-ΠΑΣΕΒΕ-ΟΓΕ-ΜΑΣ) δραστηριοποιούνται κατ' αρχήν τα μέλη και οι ισχυρές επιρροές του Κόμματος. Η εμπειρία που έχουμε ως σήμερα είναι πως αυτά τα φύτρα παραμένουν φύτρα, δεν αναπτύσσονται δηλαδή όπως θα θέλαμε, με αριθμητικούς όρους. Θα πρέπει να εξηγηθεί ο λόγος που συμβαίνει αυτό, και πόσο επηρεάζεται η μη μαζικοποίηση από την τακτική μας να τα παραπέμπουμε όλα στη Λαϊκή Εξουσία.

Η τακτική αυτή έχει και μία άλλη παράμετρο που λειτουργεί συμπληρωματικά στις δομές. Τη στείρα άσκηση κριτικής σε οποιαδήποτε απόπειρα του υποκειμενικού παράγοντα να αντιδράσει στη λαίλαπα των μνημονιακών μέτρων. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι το κίνημα της Πλατείας, το κίνημα της πατάτας και κάθε κίνημα ή «κίνημα» ήταν και είναι καταδικασμένα να αποτύχουν γιατί δεν υπάρχει ο παράγοντας που θα δώσει σχήμα και περιεχόμενο ώστε αυτά τα «κινήματα» να γίνουν πραγματικά κινήματα.

Το Κόμμα βρίσκεται, όχι πάντα με δική του ευθύνη, έξω από αυτές τις διεργασίες. Επιλέγει να τις κριτικάρει και αντιπροτείνει τη συσπείρωση του κόσμου γύρω από τις δικές του δομές, όπως οι Λαϊκές Επιτροπές με στόχο την Λαϊκή Εξουσία, την έξοδο από ΕΕ και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Αλλά όπως διαπιστώνουμε, ο κόσμος δε δείχνει να αντιλαμβάνεται ούτε την κριτική, ούτε την προτροπή για οργάνωση. Στη διαλεκτική σχέση Κόμματος και Βάσης, οφείλουμε κατά τη γνώμη μου να εστιάζουμε περισσότερο στις δικές μας ευθύνες πριν αποφασίσουμε ότι φταίνε οι μάζες που δεν ανταποκρίνονται.

Πρόσφατα, δημοσιεύτηκε άρθρο στον «Ριζοσπάστη» (29/1/2013) άρθρο με τίτλο «Ποιος επιβεβαιώθηκε» όπου συνοψίζοταν η θέση του Κόμματος σε διάφορα ζητήματα όπως τα παραπάνω που ανέφερα σχετικά με τα κινήματα της Πλατείας και της πατάτας, της Αραβικής Ανοιξης κλπ.

Διαβάζοντάς το, ενώ φυσικά συμφώνησα ότι το Κόμμα δικαιώθηκε, μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό η ρήση του Μαρξ ότι εμείς δεν προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε μόνο αλλά κυρίως να αλλάξουμε τον κόσμο. Ο κόσμος όμως δεν αλλάζει μονάχα με κριτικές ανακοινώσεις!

Επανέρχομαι στην πρόταση του Κόμματος, πρόταση με την οποία κατέβηκε και στις πρόσφατες εκλογές, για το τρίπτυχο «Λαϊκή Εξουσία με έξοδο από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων».

Γίνεται Λαϊκή Εξουσία δίχως σοσιαλιστική επανάσταση;

Το πόσο ρεαλιστικό είναι στις σημερινές συνθήκες να γίνει σοσιαλιστική επανάσταση το αναγνωρίζει η ίδια η ΓΓ όταν στη κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του Κόμματος πριν τις εκλογές του Μάη, παραδέχτηκε ότι αυτό δεν είναι σήμερα στην ημερήσια διάταξη. Ναι, αλλά τρεις ημέρες αργότερα είχαμε εκλογές, που το ίδιο το Κόμμα επιμόνως ζητούσε για μήνες. Πόσο ρεαλιστικό ήταν λοιπόν να προσφέρουμε στον κόσμο ως λύση κάτι που οι ίδιοι αναγνωρίζουμε ως μη εφαρμόσιμο - σήμερα; Και πόσο αυτό τελικά οδήγησε νομοτελειακά στην εκλογική μας συρρίκνωση;

Κι όμως, το Κόμμα είχε εναλλακτική πρόταση. Είχε τη δυνατότητα, να επιδιώξει το σχηματισμό της δικής του κυβέρνησης, της κυβέρνησης ενός ΑΑΔ Μετώπου. Είχε τη δυνατότητα να βάλει με αυτό τον τρόπο στην ημερήσια διάταξη τη δική του πολιτική πρόταση αντί να μείνει στο περιθώριο των εξελίξεων, αλλά ακόμα περισσότερο, στο περιθώριο της κοινωνικής συνείδησης και προβληματισμού, δεδομένου ότι η εκλογική του μείωση οδήγησε αντικειμενικά στην απώλεια του κύρους που διέθετε.

Αντί γι' αυτό, κατέβηκε στις εκλογές διακηρύσσοντας σε κάθε ευκαιρία ότι δε θέλει να συμμετάσχει σε καμία κυβέρνηση, ούτε καν στη δικιά του, κόντρα στο ίδιο του το Πρόγραμμα!

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Στη μεγαλύτερη μετακίνηση ψηφοφόρων, στη μεγαλύτερη καπιταλιστική κρίση των τελευταίων 80 ετών, να απολέσει τους μισούς του ψηφοφόρους και να καταστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως το μοναδικό «αντίβαρο» απέναντι στην πολιτική της τρόικας και του μεγάλου κεφαλαίου, ενώ είχε τη μοναδική ευκαιρία να τον συντρίψει, όταν ο Αλέξης Τσίπρας κάλεσε το Κόμμα να συνεργαστούν πάνω στο ίδιο του το Πρόγραμμα.

Ολοι γνωρίζουμε τι κρυβόταν πίσω από αυτή την «επίθεση φιλίας» του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αντί να του γυρίσουμε μπούμερανγκ αυτό τον πολιτικαντισμό προκαλώντας τον, αφού ασπάζεται το Πρόγραμμά μας, να πάρει θέση στα ζητήματα που αυτό βάζει για τα μονοπώλια, τη συμμετοχή στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, δημιουργώντας ρήγματα στο εσωτερικό του είτε από το αναγκαστικό σύρσιμό του σε διάλογο πάνω στη δική μας ατζέντα, είτε από την άρνησή του να συνεχίσει αυτή τη δική του πρωτοβουλία, σπάζοντας παράλληλα και το μύθο που καλλιεργεί περί καθολικής άρνησης για συνεργασία, επιλέξαμε να το δικαιώσουμε αρνούμενοι κάθε συζήτηση.

Σύντροφοι, προσδοκώ να αναδειχθούνε τα αδιέξοδα αυτής της τακτικής που επιλέγει σήμερα το Κόμμα. Ελπίζω, για το καλό του Κόμματος και πρωτίστως του Λαού μας, να γίνει αντιληπτό έστω και τώρα ότι αν δεν αλλάξουμε ρότα, αν δε διδαχθούμε από την 95χρονη πείρα μας και αν πάψουμε να χρησιμοποιούμε τα ασύγκριτης υπεροχής πολιτικά εργαλεία που μας χάρισε ο Μαρξ και ο Λένιν, θα οδηγηθούμε στην πολιτική απομόνωση και μία τέτοια εξέλιξη αντικειμενικά δε μπορεί να είναι θετική ούτε για το Κόμμα αλλά ούτε και για το Λαό.