Το κείμενο των Θέσεων για το 19ο Συνέδριο έχει σημαντικές διαφοροποιήσεις από το υπάρχον πρόγραμμα, που ψηφίστηκε, στο 15ο Συνέδριο. Δυστυχώς οι διαφοροποιήσεις αυτές δε βρίσκονται, κατά τη γνώμη μου, σε σωστή κατεύθυνση.

Αυτό συμβαίνει, γιατί η επικαιρότητα και η αναγκαιότητα της συγκρότησης του ΑΑΔΜ έχει αντικατασταθεί -χωρίς καμιά πειστική εξήγηση, χωρίς να γίνεται απολογισμός και χωρίς να απαντάται το ερώτημα για το πού έχει φθάσει σήμερα το προχώρημα του ΑΑΔΜ, ως μέσο και σκοπός (όπως λέγαμε)- με την οικοδόμηση της λαϊκής, κοινωνικής, κοινωνικής-λαϊκής, της συμμαχίας μόνο κοινωνικών δυνάμεων, το επαναστατικό εργατικό λαϊκό «αντικαπιταλιστικό» μέτωπο, το κοινωνικό μέτωπο με α.α. χαρακτηριστικά κ.ά.

Αναγκαίο και επίκαιρο λοιπόν το ΑΑΔΜ, σήμερα που φαίνεται, σε αντίθεση με τις θέσεις, ότι η εξάρτηση της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς μεγαλώνει (μολονότι μιλάμε για υποχώρηση της θέσης της εντός ΕΕ, μιλάμε παράλληλα για ενίσχυση των ιμπεριαλιστικών της χαρακτηριστικών και για χώρα σε θέση ενδιάμεση στην ιμπεριαλιστική «πυραμίδα» με ισχυρές εξαρτήσεις από ΗΠΑ και ΕΕ, αλλά ταυτόχρονα και για (ανισότιμη) αλληλεξάρτηση;!). Σήμερα που υπάρχει τρόικα, ΔΝΤ, ευρωπαϊκός μηχανισμός «στήριξης», μνημόνια κλπ. (με τις ευλογίες βέβαια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ πριν, της τρικομματικής τώρα και προς όφελος και των ελληνικών μονοπωλίων). Σήμερα που εκχωρούνται κυριαρχικά, όπως λέμε, δικαιώματα (χωρίς να υπονοώ το λανθασμένο ιδεολόγημα περί κατοχής). Τώρα που η εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία και καταστολή οξύνεται και μεγαλώνει. Τώρα που ο εθνικοσοσιαλισμός χτυπά την «πόρτα» του εργάτη, του αγρότη, του μικροεπαγγελματία κάνοντας - υποβοηθώντας - υποκαθιστώντας τη βρώμικη δουλειά του αστικού συστήματος, όσον αφορά τα ρατσιστικά πογκρόμ και τις διώξεις των μεταναστών σήμερα, των αγωνιστών - συνδικαλιστών και των κομμουνιστών αύριο.

Αν οι βασικοί παράγοντες -για να καθορίζουμε ως κομμουνιστικό κόμμα τη μορφή των κοινωνικοπολιτικών συμμαχιών μας, άρα την τακτική μας, που δένεται διαλεκτικά με τη στρατηγική, υπηρετώντας πάντα το στρατηγικό μας στόχο, το σοσιαλισμό, κομμουνισμό- είναι η κοινωνικοταξική διάρθρωση, η συγκεντροποίηση των μέσων παραγωγής και η θέση της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, τότε δεν πείθομαι προσωπικά για την αναγκαιότητα αλλαγής και αντικατάστασης του ΑΑΔΜ από το εργατικό λαϊκό «αντικαπιταλιστικό» μέτωπο, τη λαϊκή συμμαχία. Αυτό γιατί, παρόλο που οι θέσεις προσπαθούν να παρουσιάσουν το αντίθετο, όσον φορά την κοινωνικοταξική διάρθρωση, οι μισθωτοί και η «ατόφια» εργατική τάξη μειώνονται ποσοτικά - αριθμητικά, λόγω «αποβιομηχανοποίησης», απολύσεων και επαναπατρισμού μεταναστών εργατών, παραμένοντας βέβαια προλετάριοι, ως άνεργοι. Από την άλλη, οι μικροεπαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενοι, μικρέμποροι και οι φτωχομεσαίοι αγρότες, μολονότι πλήττονται - συμπιέζονται, δε φαίνεται να μειώνονται ανάλογα - ραγδαία, ούτε να εκλείπουν. Αρα η συγκεντροποίηση δεν έχει προχωρήσει, τουλάχιστον στο βαθμό που υπονοείται στις θέσεις. Για τη θέση της χώρας, αναφέρθηκα παραπάνω και, δε φαίνεται από τη ζωή να δικαιωνόμαστε στον όρο «αλληλεξάρτηση», που μπερδεύει περισσότερο από την εξάρτηση, ούτε να έχει αλλάξει η θέση της Ελλάδας ως ενδιάμεσης και εξαρτημένης στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Το πνεύμα του εργατισμού που φαίνεται να διαπνέει τις θέσεις για το 19ο σήμερα, τον Β' τόμο της ιστορίας χτες, φαίνεται κι από την αλλαγή της θέσης μας όσον αφορά τουλάχιστον στη συμμετοχή της Ελλάδας σε αμυντικό πόλεμο. Αφού πλέον, μιλάμε για αυτοτελή εργατική - λαϊκή πάλη -χωρίς αντίστοιχο εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο αντίστασης- με βασικό στόχο πάντα την λαϊκή, εργατική, εργατική-λαϊκή, επαναστατική εργατική εξουσία, δηλαδή τη δικτατορία του προλεταριάτου (χωρίς να υπονοώ ως τελικό στόχο κάτι άλλο).

Επιπλέον, φαίνεται κι από την αντικατάσταση του όρου αντιιμπεριαλιστικό (κυρίως μέτωπο ή πάλη) με τον όρο αντικαπιταλιστικό, που στο εγγύς παρελθόν οι σύντροφοι της δικής μου «φουρνιάς» είχαμε μάθει να απαντάμε, ειδικά στις σχολές και στην ιδεολογική διαπάλη με κάθε είδους αριστεριστές, γιατί ο χαρακτήρας του μετώπου πρέπει να είναι αντιιμπεριαλιστικός και όχι αντικαπιταλιστικός (ως διαφορά ουσίας και όχι ως συνθηματολογική διαφορά, αφού το ένα δεν είναι αντίθετο του άλλου και το πρώτο εμπεριέχει το δεύτερο). Αλήθεια, γιατί σε σχέση με παλιότερα δε σηκώσαμε και δε σηκώνουμε εξίσου τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Λιβύη, τον πόλεμο στη Συρία, την ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Μάλι κλπ.;

Επίσης, φαίνεται (Θ. 66-67) κι απ' τον defacto και εξαρχής αποκλεισμό -πλέον και ως ενδεχόμενο- οποιασδήποτε πολιτικής συνεργασίας, ακόμα και εκλογικής (δεν εννοώ δυνάμεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ), με πολιτικές δυνάμεις που μπορεί να προκύψουν λόγω της ανόδου της ταξικής πάλης και των αδιεξόδων του καπιταλιστικού συστήματος. Πλέον μιλάμε για συνεργασία με μέλη μόνο πολιτικών δυνάμεων, μέσα στα πλαίσια της λαϊκής συμμαχίας και με προαπαιτούμενη συμφωνία στη λαϊκή εξουσία, δηλαδή στο σοσιαλισμό. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει, ούτε θέλω να υπάρξει άλλο ΚΚΕ ή κλώνος του για να συνεργαστούμε μαζί του (με την έννοια ότι δεν μπορεί να υπάρξει άλλο κόμμα ή πολιτική δύναμη που θα εκφράζει εργάτες ή/και μικρομεσαίους-μικροαστούς περιγράφοντας τη λαϊκή συμμαχία και εξουσία, όπως το κάνουμε εμείς).

Επιπρόσθετα, μιλώντας και για το χώρο δράσης μου, φαίνεται κι απ' την υποτίμηση της συνδικαλιστικής μας δουλειάς στο χώρο των δικηγόρων, τουλάχιστον της Θεσσαλονίκης, και από τη «διαπλοκή», αν όχι την ταύτιση σε πολλές περιπτώσεις της δράσης της συνδικαλιστικής μας παράταξης με την κομματική οργάνωση, πράγμα που εντοπίζεται κι από οπαδούς μας.

Θέλω επίσης να σημειώσω, ότι πρέπει επιτέλους να σταματήσει το επιζήμιο, για το κόμμα, φαινόμενο, οι σύντροφοι που υπερασπίζονται τις θέσεις να απαντάνε και να «ανακαλούν στην τάξη» -μέσω του προσυνεδριακού διαλόγου- όσους καλοπροαίρετα διαφωνούν ή βλέπουν κριτικά το κείμενο των Θέσεων, του Προγράμματος και του σχεδίου Καταστατικού. Αυτό, δυστυχώς, ξεκίνησε με το άρθρο παρέμβαση και όχι τοποθέτηση -για πρώτη φορά σε προσυνεδριακό- του συντρόφου Δ.Β. με το πρόσχημα των απαντήσεων (διευκρινίσεων) σε ερωτήσεις και απορίες οπαδών, φίλων και μελών του κόμματος για τις προτεινόμενες -αχρείαστες και σε λάθος κατεύθυνση κατά τη γνώμη μου- αλλαγές στο σχέδιο καταστατικού.

Τελειώνοντας, δεν πιστεύω ότι το ΚΚΕ, το κόμμα μας, ακόμα και αν ψηφιστεί το νέο Πρόγραμμα, θα αλλάξει φυσιογνωμία ως μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα νέου τύπου. Οι αλλαγές όμως και οι διαφοροποιήσεις που προτείνονται, ως εμπλουτισμός και εξειδίκευση του ισχύοντος προγράμματος, φαίνεται να αγγίζουν τα όρια και της στρατηγικής, όχι μόνο της τακτικής, και θα μας δυσκολέψουν στο μέλλον, αντί να μας διευκολύνουν, στην προσπάθεια συσπείρωσης δυνάμεων και αφύπνισης συνειδήσεων προκειμένου να προχωρήσουμε την υπόθεσή μας και να εκπληρώσουμε την ιστορική μας αποστολή, ως πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Καλή επιτυχία στις εργασίες του 19ου Συνεδρίου του κόμματος και να θυμούνται όλοι, κυρίως οι αντίπαλοι, ότι το ΚΚΕδικο δεν ξεριζώνεται!