Σύμφωνα με ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε στο «Κυριακάτικο Βήμα», στη συνάντηση τέθηκε «το ζήτημα μείωσης των ημερομισθίων, τουλάχιστον για τους ανέργους νεαρής ηλικίας που θα απασχολούνται με μειωμένο ωράριο». Ωστόσο, είναι ολοφάνερο ότι η επίθεση στους μισθούς θα κλιμακωθεί απέναντι σε ολόκληρη την εργατική τάξη. Θα τροφοδοτήσει νέα ένταση των εργοδοτικών εκβιασμών για παραίτηση των εργαζομένων από τα δικαιώματά τους, γενίκευση της ελαστικής απασχόλησης και των ατομικών συμβάσεων εργασίας, κατοχύρωση των αντεργατικών αξιώσεων ακόμα και μέσα από επιχειρησιακές συμβάσεις, απειλώντας έτσι τα μισθολογικά δικαιώματα όλων των εργαζομένων, ανεξάρτητα από κλάδο, σχέση εργασίας, ηλικία ή φυλή.

Αποκαλυπτικές ήταν οι επισημάνσεις των ίδιων των εκπροσώπων των επιχειρήσεων στη συνάντηση: «Θα επεκτεινόμασταν και άλλο, αν η Ελλάδα ήταν φιλικότερη προς τις επενδύσεις», «Σε μια χώρα όπου η ανεργία στους νέους έχει φθάσει σε απίστευτα επίπεδα, δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί πρέπει να υπάρχει δέσμευση του κατώτατου μισθού», «Θα μπορούσαμε να καταβάλλουμε από 250 έως 300 ευρώ για ολιγόωρη απασχόληση τρεις ή τέσσερις ημέρες την εβδομάδα»...

Μάλιστα, οι επιχειρηματίες αξιώνουν και... ευγνωμοσύνη για την απασχόληση εργατών με μισθούς πείνας. Δήλωσαν χαρακτηριστικά: «Η ελληνική αγορά πεθαίνει... Κι εμείς πρέπει να ανταγωνιστούμε τα κόστη της Ανατολής. Είναι μια ιδέα που θα πρέπει να σκεφθείτε, για να μειωθεί άμεσα το ποσοστό της ανεργίας, και μάλιστα στους νέους. Ειδικά τώρα που ακούμε ολοένα και συχνότερα "μια δουλειά θέλω, ό,τι να 'ναι και όσο να 'ναι"».

Το νέο χτύπημα των μισθών όχι μόνο δε βρίσκει αντίθετη την κυβέρνηση αλλά υπαγορεύεται από την ίδια την πολιτική που προωθεί διασφαλίζοντας ό,τι απαιτεί η ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» και εισπράττοντας γι' αυτό τα εύσημα των μονοπωλίων. Μόλις την περασμένη εβδομάδα, οι «Financial Times», κατέγραφαν τις χρήσιμες υπηρεσίες που αυτή προσφέρει, σημειώνοντας την αύξηση του ενδιαφέροντος από τα μονοπώλια για επενδύσεις στην Ελλάδα, λόγω μείωσης στους μισθούς την τελευταία διετία και περισσότερης ευελιξίας στην αγορά εργασίας.

Η ίδια ανυπομονησία για την κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης χαρακτηρίζει πρωτίστως το μεγάλο κεφάλαιο, όσο και αν, χτες, ορισμένες εταιρείες επιχείρησαν να εμφανιστούν αντίθετες στο ενδεχόμενο νέας μείωσης του κατώτατου μισθού. Αλλωστε, το πιο σημαντικό ζήτημα δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο λεηλατείται το εργατικό - λαϊκό εισόδημα, αλλά το ότι οι μισθοί βυθίζονται αμείωτα, προσεγγίζοντας τα επίπεδα της εξαθλίωσης. Συγκυβέρνηση, αστικά ΜΜΕ, αλλά και κόμματα της διαχείρισης σκόπιμα ανακυκλώνουν σενάρια περί επί μέρους «διαφωνιών» ή «αντιρρήσεων» για το θέμα του κατώτατου μισθού, καλλιεργώντας αυταπάτες και επανάπαυση στην εργατική τάξη ώστε να μην αντιπαλέψει οργανωμένα την πολιτική που της τσακίζει τη ζωή.

Αλλωστε, η διαρκής μείωση του λεγόμενου «μισθολογικού κόστους» είναι πάγια απαίτηση των μεγαλοεργοδοτών. Μερικά μόνο παραδείγματα:

-- Το Μάρτη του 2012, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Θεσσαλικών Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών, αφού υπογράμμισε σε συνέντευξη Τύπου ότι οι διαπραγματεύσεις για τους μισθούς πρέπει να γίνουν σε επίπεδο επιχείρησης και όχι σε συλλογικό ή κλαδικό, σημείωσε: «Η "ισορροπία" για την ελληνική οικονομία, με τα δεδομένα του ΑΕΠ και των εξαγωγών, επέρχεται με τη μείωση των πραγματικών μισθών στα 300 ευρώ»!

-- Τον Απρίλη του 2007, ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων Βόρειας Ελλάδας (ΣΒΒΕ), με προτάσεις που κατέθεσε στο «διάλογο» για τη λεγόμενη «Πράσινη Βίβλο», πρόβαλε μια σειρά αιτήματα που αποτελούσαν ευθύ χτύπημα στους μισθούς, όπως: οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας να λαμβάνουν υπόψη τα δεδομένα της αγοράς εργασίας, να επιδιώκουν την αύξηση της παραγωγικότητας, την εισαγωγή νέων τεχνολογιών, το διεθνή ανταγωνισμό... Δηλαδή, διαμόρφωση των μισθών με βάση τις «αντοχές» των επιχειρήσεων και την κερδοφορία τους.