Εσπευσαν να αξιοποιήσουν ως κι αυτήν την απόπειρα απόδρασης του Βλαστού, για να ενισχύσουν την κουβέντα περί «ανάκτησης του κράτους», όπως απαιτεί το κύριο άρθρο στο χτεσινό «Βήμα».

Βάζουν έτσι μια ακόμα ψηφίδα: Εχει προηγηθεί η προβοκάτσια στις Σκουριές, για να μην αναφερθούμε σε ορισμένα άλλα προηγούμενα που το καθένα πρόσθεσε στη φιλολογία περί ανυπαρξίας κράτους και επικράτησης της ανομίας.

Σε μια περίοδο που οι καπιταλιστές έχουν βάλει πλώρη για μισθούς στα 300 ευρώ και συντάξεις στα 180 χρειάζονται και κράτος ανάλογο για να επιβάλει τέτοιες αποφάσεις. Ετσι, επαναφέρουν έναν παλιό διαχωρισμό: Από τη μια οι νομοταγείς καρτερικοί πολίτες κι από την άλλη οι παράνομοι. Υποβάλλουν την ιδέα ότι οι μέχρι τώρα κατακτήσεις των εργατών ήταν προϊόν τουλάχιστον εκβιασμού από τους συνήθως παρανομούντες - κατά τα δικαστήρια - απεργούς, καθώς «υπερέβαιναν τον παραγόμενο πλούτο». Και επιχειρούν να επιβάλουν ως μόνη σημαία αυτήν της ανταγωνιστικότητας κάτω από την οποία πρέπει να υποταχθούν άπαντες. Κάνοντας γαργάρα, παράλληλα, ότι ο παραγόμενος πλούτος, τα αμύθητα κέρδη που έχουν βάλει στην τσέπη οι καπιταλιστές προέρχεται από την εκμετάλλευση των εργατών.

Οι καπιταλιστές για να διασφαλίσουν ότι θα 'ναι αδιατάραχτη η εξουσία τους σφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό όσων έχουν βρεθεί μπόσικοι με χρέος στον αφέντη. Σκιάζουν τους ανθρώπους για το κακό που θα τους βρει, έχοντας ήδη εξασφαλίσει άλλοθι για ό,τι ακολουθεί από μια «αριστερά» που διακηρύσσει από τώρα ότι νόμος είναι το κέρδος του καπιταλιστή.

Απέναντι στο κλίμα τρόμου και φόβου που σπέρνει ο Τύπος των καπιταλιστών, ορθώνεται η ουσιώδης διαφορά του «Ριζοσπάστη»: Οχι μόνο καταγραφή και ανάλυση, αλλά κύρια προβολή της κατεύθυνσης που πρέπει να 'χει η πάλη των εργαζομένων: Ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, για την εξουσία των εργατών, σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση.

Πεντακάθαρη γραμμή, απ' όποια γωνιά κι αν τη δεις αποκλείεται να λαθέψεις.

Για να το κάνει αυτό στηρίζεται στη γραμμή της αντιπαράθεσης που χαράζει το ΚΚΕ. Ο τίτλος «όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ« δεν εκφράζει μια τυπική σχέση. Είναι σημαία - λάβαρο που στήνεται στην πρώτη γραμμή της μάχης για να ορίσει το από δω και πέρα της πάλης, δείχνει στην εργατική τάξη πού πρέπει να χτυπάνε τα βόλια της, οργανώνει την πάλη της.

Αυτή τη σημαία διάφοροι επιχείρησαν κατά καιρούς να την κατεβάσουν.

«Παράνομος» ο «Ριζοσπάστης» για την αστική εξουσία όταν ξεχύθηκε σιδερόφρακτη να τσακίσει το λαϊκό κίνημα στα χρόνια της ένοπλης αναμέτρησης. Κι αυτός ο χαρακτηρισμός, «παράνομος», έγινε αμέσως τίτλος τιμής, στοιχείο άμιλλας επί 27 ολόκληρα χρόνια για καθέναν που επέλεγε να τα δώσει όλα για την υπόθεση της εργατικής τάξης.

Στα χρόνια της νομιμότητας δεν ήταν λίγες οι φορές που επιχειρήθηκε να λασπωθεί η εφημερίδα με το χαρακτηρισμό «παράνομη». Και πάντα σηκωνόταν πιο ψηλά το λάβαρο.

Ορισμένοι το επιχειρούν και πάλι σήμερα.

Είμαστε εδώ, λοιπόν, ξανά στην άμιλλα. Για να εξασφαλιστεί κάθε τι που θα κρατά ψηλά τη σημαία, από το χαρτί και το μελάνι ως τα τελικά δημοσιευμένα κείμενα: Για τις συμβάσεις, και τις συντάξεις, για τα σχολεία και τα νοσοκομεία, για τη ζωή των εργατών χωρίς εκμετάλλευση! Που πα' να πει για την επανάσταση.