Το κλάμα, δήθεν, για τις κατασχέσεις ακινήτων είναι κάλπικο. Το αποκαλύπτει σαν κάλπικο το ίδιο το «επιχείρημα»: Η χώρα, γράφει ο αναλυτής στο «Βήμα», σοβιετοποιείται! Στον έντρομο μικροϊδιοκτήτη προβάλλει ως κίνδυνο ένα οικονομικο - κοινωνικο - πολιτικό σύστημα όπου όχι μόνο δεν υπήρχε άστεγος, αλλά ήταν διπλά και τριπλά κατοχυρωμένο το δικαίωμα στη στέγη, το δικαίωμα συνολικά σε μια αξιοπρεπή διαβίωση, σ' αντίθεση με τη σημερινή καπιταλιστική πραγματικότητα όπου αυξάνονται ραγδαία οι άστεγοι και πεθαίνουν άνθρωποι στους δρόμους.

Γιατί, όμως, ενώ γνωρίζουν την αλήθεια καταφεύγουν σε χοντράδες;

Επειδή προετοιμάζουν το λαό να δεχτεί μοιρολατρικά μια τεράστια αρπαγή της μικρής ατομικής περιουσίας που προορίζεται να γίνει κεφάλαιο για μια χούφτα μεγαλοκαπιταλιστές (αδιάφορο αν αυτοί σε μια φάση θα είναι δύο τραπεζίτες κι αύριο δέκα εταιρείες real estate). Παράλληλα, προσπαθούν να διαμορφώσουν συμμαχία για μια πράξη που ήδη έχουν προαναγγείλει: Την οριστική διαγραφή ποσών ύψους πολλών δεκάδων δισ. ευρώ που χρωστάνε μια χούφτα καπιταλιστές και τα οποία χρέη έχουν ήδη χαρακτηρίσει «ανεπίδεκτα είσπραξης». Μιλώντας γενικά για το πόσο κακές είναι οι κατασχέσεις καλούν τον μικροϊδιοκτήτη να σταθεί αλληλέγγυος στον καπιταλιστή που αξιώνει να μην πληρώσει.

Πρόκειται για μια κατάσταση που φανερώνει και αυτή τα αδιέξοδα ενός συστήματος του οποίου η ανάπτυξη σημαίνει όλο και πιο συγκεντρωμένα κεφάλαια, όλο και πιο διευρυμένη φτώχεια. Το κράτος - το κράτος των καπιταλιστών - είναι ο ρυθμιστής αυτής της παλάντζας.

Κάλπικες είναι και οι αντιδράσεις διαφόρων για τις δηλώσεις Μέργου, σε σημείο που να τους παίρνει στο ψιλό ο αρθρογράφος στην «Καθημερινή» που τους υπενθυμίζει ότι είναι οι ίδιοι που επί τρία χρόνια εξυμνούν αυτήν την πολιτική, συστατικό στοιχείο της οποίας είναι το τσάκισμα των μισθών.

Σ' αντίθεση με το κλάμα στον αστικό Τύπο, ο «Ριζοσπάστης» κοφτά τόνισε: Η κυβέρνηση, προκειμένου να συμβάλει στην αντιμετώπιση της χασούρας κερδών των μεγαλοεπιχειρηματιών λόγω οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης και να σώσει το κεφάλαιο από τις καταστροφικές της συνέπειες, είναι έτοιμη να καταστρέψει ολοκληρωτικά την εργατική τάξη (...) η κυβέρνηση είναι έτοιμη, προκειμένου να προσελκύσει επενδύσεις, να δημιουργήσει τις ευνοϊκότερες συνθήκες εκμετάλλευσης των εργατών (...) αυτές οι δηλώσεις έρχονται τη στιγμή που λήγουν πολλές κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις και ενώ οι μεγαλοεπιχειρηματίες απαιτούν να ισοπεδωθούν οι μισθοί στο ύψος του κατώτατου, που η κυβέρνηση θα καθορίζει με νόμο.

Οι επιδιώξεις για τους μισθούς είναι μέρος της πολιτικής που παράλληλα επιδιώκει να καταργήσει το δικαίωμα στην απεργία, να σμπαραλιάσει το συνδικαλιστικό κίνημα, πατώντας στο έδαφος που ήδη έχουν στρώσει οι κυβερνητικοί και εργοδοτικοί συνδικαλιστές.

Για την εργατική τάξη δεν είναι απλά μια ακόμα αιτία πολέμου, ο πόλεμος ήδη διεξάγεται. Είναι πρόκληση για άμεση απάντηση με στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Η μάχη για τις Συλλογικές Συμβάσεις που είναι μπροστά αποκτά αναγκαστικά χαρακτηριστικά γενικευμένης αντιπαράθεσης. Η απεργία στις 20 Φλεβάρη μπορεί να σηματοδοτήσει μια νέα αφετηρία για το εργατικό λαϊκό κίνημα.