Η λήξη δεκάδων κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών Συμβάσεων στις 14 Φλεβάρη αλλά και τις επόμενες βδομάδες, θα σηματοδοτήσει ένα νέο γύρο επίθεσης στο εργατικό εισόδημα. Η μεγαλοεργοδοσία, εξοπλισμένη με τα όπλα που της έδωσε η κυβέρνηση Παπαδήμου και τα κόμματα που τη στήριξαν με την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου πριν ένα χρόνο, που εκτός των άλλων καταργούσε και την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, οπλοστάσιο που ενισχύθηκε και από τη σημερινή συγκυβέρνηση, ετοιμάζεται τώρα να επελάσει εκ νέου στους μισθούς και στα μεροκάματα, να συντρίψει τις Συμβάσεις, να εκβιάσει χωρίς το παραμικρό εμπόδιο τους εργαζόμενους βάζοντας στον κρόταφό τους την ατομική σύμβαση.

Το νομικό και κατ' επέκταση πολιτικό αυτό οπλοστάσιο στα χέρια των καπιταλιστών γίνεται ακόμα πιο αποτελεσματικό όταν πάνω από την εργατική τάξη υψώνεται το δηλητηριώδες νέφος της ανεργίας, που κάθε μέρα γιγαντώνεται και θα συνεχίσει να μεγαλώνει. Γιατί με 1,5 εκατομμύριο ανέργους, θύματα μιας παραγωγικής διαδικασίας που κινείται αποκλειστικά για το κέρδος και όσο έχει κέρδος, μόνο για «ελεύθερες διαπραγματεύσεις» και για «ισότητα» μεταξύ εργατών και εργοδοτών δεν μπορεί να γίνεται λόγος. Πολύ περισσότερο που ακόμα και αυτή η τυπική «ισότητα», τα «δικαιώματα» στα χαρτιά γίνονται παρανάλωμα με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, με κυβερνητικές ντιρεκτίβες και διατάγματα του ίδιου αστικού κράτους.

Κι όμως, παρά τον αρνητικό αυτό συσχετισμό δυνάμεων ο αντίπαλος δεν είναι παντοδύναμος. Αυτό άλλωστε επιβεβαιώνει - από μια άλλη πλευρά - και το αμόκ καταστολής και πυγμής που έχει πιάσει την κυβέρνηση και τους μπιστικούς της στα αστικά Μέσα Μαζικής Παραπλάνησης. Μαρτυρά το φόβο τους μπροστά στο εργατικό ξύπνημα. Γιατί οι εργάτες έχουν τη δύναμη να αντισταθούν, έχουν την πείρα μαζί με τις ταξικές δυνάμεις μέσα στα συνδικάτα να οργανώσουν την πάλη τους, να μπούνε με αξιώσεις σε νέους αγώνες. Το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ για την υπογραφή νέας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας για το 2013, αλλά και νέων κλαδικών Συμβάσεων που λήγουν ή έχουν ήδη λήξει ή καταγγελθεί από τους εργοδότες, είναι μια ισχυρή βάση που μπορούν να πατήσουν οι εργατικοί αγώνες. Είναι ο δυνατός εκείνος κρίκος, που κρατώντας τον στα στιβαρά τους χέρια μπορούν να ανοίξουν δρόμους, να ξετυλίξουν τη δράση τους και σε συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα, τους φτωχούς αγρότες και τους μικρομεσαίους της πόλης, να βαδίσουν μαζί κατά της αντιλαϊκής πολιτικής και των μονοπωλίων που τους κλείνουν το δρόμο και τους στερούν τη ζωή.

Σταθμός σ' αυτή την πορεία μπορεί να αποδειχτεί η πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 20 Φλεβάρη, για την οποία η εργατική τάξη μπορεί και πρέπει να επιστρατεύσει όλες τις δυνάμεις της. Να γίνει το σημείο ρήγματος στο αντεργατικό μέτωπο. Να γίνει μια νέα αφετηρία ανασύνταξης του κινήματος, μαζικής συμμετοχής και στράτευσης νέων δυνάμεων στα συνδικάτα. Στις 20 Φλεβάρη κυβέρνηση και καπιταλιστές να νιώσουν τη δύναμη της οργανωμένης πάλης, της απόφασης της εργατικής τάξης ότι δε συμβιβάζεται, δεν τα διπλώνει, αντέχει στις αντιξοότητες και τις δυσκολίες. Οτι και μετά τις 20 Φλεβάρη, μέσα στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις, στέκει ορθή και μαχόμενη, είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε κόστος τα δικαιώματά της, να περιφρουρήσει τις Συμβάσεις και το εισόδημά της, να διεκδικήσει όλα όσα της ανήκουν.