Κατανοητό το παράπονο: Χρόνια και χρόνια πασχίζουν οι καπιταλιστές να πείσουν ότι δεν είναι άρπαγες. Κι αντί να τους αναγνωριστεί το δίκιο τους, οι εργάτες που μετράνε την παραγωγή που περνά από τα χέρια τους, διαπιστώνουν ότι ο πλούτος που παράγουν καταλήγει στα χέρια του εκμεταλλευτή τους.

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι τα παιδιά των εργατών αντί να καταφεύγουν σε ύμνους όπως το «σ' ευχαριστώ ω εταιρεία», διερευνούν δρόμους ανατροπής.

Τόσος βούρδουλας για να βάλουν μυαλό, κι αυτά εκεί...

Εδώ που τα λέμε όμως φταίει και η αστική τάξη. Είναι φτηνιάρικη η προπαγάνδα της. Την ώρα που αξιώνει να γίνουν αποδεκτά ως πρότυπα οι αυτοδημιούργητοι επιχειρηματίες (οι αδίστακτοι που πατάνε επί πτωμάτων) την ίδια ώρα προβάλει ως αφετηρία για να γίνεις αυτοδημιούργητος το να ψάχνεις στα σκουπίδια για να βρεις το φαΐ των παιδιών σου.

Δε θα πάρουμε.

Αυτή η άρνηση, βέβαια, επιτείνει την ανησυχία της αστικής τάξης. Ωρα είναι, σου λέει, να το πάνε παραπέρα κι αντί να μάθουν να ζουν με τα σκουπίδια, να επιδιώξουν να γίνουν αφέντες του πλούτου που παράγουν. Συναγερμός: Δώσ' τους τρόμο να καθηλωθούν.

Παλιό το παραμύθι, ξεφτισμένος ο δράκος.

Οφείλουμε να ομολογήσουμε όμως, ότι δεν το βάζουν κάτω. Γνωρίζουν εξάλλου καλά, πως τα κάστρα τα παίρνεις από μέσα.

Διαμορφώνουν έτσι, όσο μπορούν πιο έγκαιρα, τις συνθήκες για τις εναλλακτικές λύσεις: Χρεώνουν αποστολή και ελπίζουν να εισπράξουν υποταγή.

Θα χάσουν! Το απροκάλυπτο ποντάρισμά τους σ' αυτόν ή τον άλλο επίδοξο διαχειριστή αποκαλύπτει και ότι είναι ανιστόρητοι και ότι είναι δέσμιοι του βάλτου στον οποίο ανήκουν. Ο καπιταλισμός είναι πεπερασμένος. Μπορείς να του δώσεις μια ανάσα, αλλά δεν μπορείς με τίποτα να γιατρέψεις την αρρώστια που κουβαλά από τη γέννησή του: Οι σχέσεις εκμετάλλευσης είναι ένας στενός κορσές που από ένα σημείο κι ύστερα δεν χωράνε τις χωρίς όριο διαρκώς αναπτυσσόμενες παραγωγικές δυνάμεις.

Στους καιρούς της μεγάλης εξαθλίωσης φαντάζει πολυτέλεια ίσως η αναφορά στη νομοτέλεια της επανάστασης.

Ομως εδώ ακριβώς είμαστε. Στη στιγμή που η επελαύνουσα βαρβαρότητα ακυρώνει κάθε διαχειριστικό γιατροσόφι, απαιτεί την κατάργησή της.

Το πώς θα γίνει αυτό το ανακαλύπτουν καθημερινά όλοι εκείνοι που στην καθημερινή τους σύγκρουση με τον εκμεταλλευτή ανακαλύπτουν όχι μόνο τα όρια του συστήματος αλλά και το δρόμο για την ανατροπή του.

Δεν είναι θέμα πρότυπου, είναι θέμα ανάλυσης και εν τέλει ιστορικής γνώσης.

Ασχετο: Στα τέσσερα βαπόρια που έλυσαν κάβους χτες το πρωί ορισμένοι θέλησαν να δουν την ήττα. Αυτοί που όρθωσαν το ανάστημά τους στους εφοπλιστές, αυτοί που βρήκαν δίπλα τους το σύνολο του εργατικού - λαϊκού κινήματος είδαν τα όρια του σημερινού συσχετισμού, έκαναν ένα βήμα εμπρός στο δρόμο που πρέπει να χαράξουν.