«Η ΚΕ χαιρετίζει με περηφάνια τα νιάτα της ΚΝΕ, τους φίλους και οπαδούς, όλους εσάς που ήρθατε για πρώτη φορά, για να μας γνωρίσετε, σε μια μεγάλη πολιτική πολιτιστική εκδήλωση που επιζεί, γίνεται κάθε χρόνο, χωρίς να έχει πέσει στην παγίδα της ρουτίνας. Ολους εκείνους που πρόσφεραν για να στηθεί το Φεστιβάλ με πρόγραμμα που προσφέρει προβληματισμό, ανάταση, χαρά, συγκίνηση, πολιτισμό.

Το σύνθημα "Δίνε το χέρι σε όποιον σηκώνεται... Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία", είναι από τα ωραιότερα συνθήματα που έχει αναδείξει η ΚΝΕ, είναι απολύτως επίκαιρο, δυναμικό, ρεαλιστικό, ανθρώπινο, συγκινητικό, παραστατικό.

Είναι σύνθημα που αναγνωρίζει ότι ο υποκειμενικός παράγοντας, δηλαδή το εργατικό λαϊκό κίνημα και οι σύμμαχοί του, επίσης η μαθητική, φοιτητική, σπουδάζουσα νεολαία δεν βρίσκονται ακόμα από πλευράς οργάνωσης, πολιτικού προσανατολισμού στο ύψος των περιστάσεων και των αναγκών. Ωστόσο, άνθρωποι του μόχθου, της φτώχειας, της ανεργίας, νέοι και νέες που σκέπτονται να σηκωθούν, θέλουν να κάνουν έστω και κάτι.

Εμείς οφείλουμε χωρίς καμία προκατάληψη, ακόμα και αν δε συμφωνούν μαζί μας σε όλα, ακόμα και αν κουβαλάνε στην πλάτη τους τις προκαταλήψεις που τους πέρασε ο πολυπλόκαμος αντίπαλος, να τους δώσουμε το χέρι, να τους αναπτύξουμε τα πλεονεκτήματα των δικών μας ιδεολογικών και πολιτικών όπλων, της ταξικής πάλης. Οσο και να διστάζουν και να κοντοστέκονται, να μη φοβηθούμε να τους δείξουμε ότι μπορούν να σηκώσουν ανάστημα στην εκμετάλλευση, στην αδικία, στην καταπίεση, στην πλύση εγκεφάλου.

Αυτό το σύνθημα βροντοφωνάζει ποιο είναι το καθήκον σήμερα του Κόμματος, σε συνθήκες όπου το κίνημα δεν έχει μπει στο δρόμο της αντεπίθεσης, ενώ οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες είναι κυρίαρχες ακόμα και στις γραμμές του ταξικού αγώνα.

Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν το χαρακτήρα της εξουσίας, να είστε βέβαιοι ότι θα είχαν κηρυχθεί παράνομες. Αν οι εκλογές δημιουργήσουν κίνδυνο για την κυρίαρχη τάξη, τότε θα βρει τρόπο να τις ακυρώσει, να ματαιώσει τα όποια επικίνδυνα αποτελέσματα προκύψουν. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχει αξία το ΚΚΕ να είναι ισχυρό, όσο γίνεται πιο ισχυρό, και κοινοβουλευτικά.

Δεν είναι εύκολο το σήκωμα, από την απάθεια, την άγνοια και την ημιμάθεια που σε καταδικάζει το σύστημα. Δεν είναι εύκολο να νικήσεις το φόβο της απόλυσης, όταν γύρω σου η ανεργία έχει ξεπεράσει το 1.200.000 άτομα και θα φτάσει στο 1.500.000. Ομως, δε σώζεσαι όσο και αν υποταχθείς στο σύστημα, γιατί η επίθεσή του δεν αφορά ένα χώρο, έναν κλάδο, μια κατηγορία, μια ομάδα εργαζομένων, είναι καθολική, ενιαία. Η επίθεση είναι παγκόσμια, αγκαλιάζει όλες τις χώρες. Η διαφορά είναι από ποιο επίπεδο κατακτήσεων ξεκινά κάθε λαός, σε ποια φάση, σε ποιο επίπεδο βρίσκεται η ανάπτυξη του καπιταλισμού σε κάθε χώρα.

Εχουμε αφήσει προ πολλού τη 10ετία του '70, του '80, ακόμα και των αρχών του 2000. Τώρα, τα ταξικά βάρβαρα μέτρα αφορούν το Δημόσιο και ημιδημόσιο, τον ιδιωτικό τομέα, όλους τον πρωτογενή αγροτικό τομέα, τον δευτερογενή, που αφορά τη βιομηχανία, τον τριτογενή, που αφορά στις υπηρεσίες.

Οι βάρβαρες εργασιακές σχέσεις, η κατάργηση του 8ωρου, το ξήλωμα κατακτήσεων του 20ού αιώνα αφορά όχι μόνο λιγότερο αναπτυγμένες χώρες, αλλά και τις πιο αναπτυγμένες.

Η στρατηγική που εκπονείται στην ΕΕ δεν επιβάλλεται μόνο από την κρίση, αλλά και από το γεγονός ότι, ιδιαίτερα μετά τη νίκη της αντεπανάστασης, εμφανίστηκαν ανερχόμενες καπιταλιστικές χώρες που παίρνουν μέρος στον ανταγωνισμό για τον έλεγχο και το ξαναμοίρασμα των αγορών σε ζητήματα ενέργειας, νερού, τηλεπικοινωνιών, μεταφορών αλλά και βιομηχανικών και αγροτικών προϊόντων.

Θυμάστε τι έλεγαν οι οπορτουνιστές μετά την αντεπανάσταση; Οτι γεννιέται ένας πολυπολικός κόσμος που είναι πολύ καλύτερος από τη διπολική αντιπαράθεση ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό. Και μόνη αυτή η θέση τους είναι ο καθρέπτης των πραγματικών τους προθέσεων.

Το σύστημα, αν και βρίσκεται σε πορεία βαθιάς σήψης, ωστόσο σημείωσε επιτυχίες για λογαριασμό του στη χειραγώγηση των μαζών. Μόλις η κλασική δικομματική εναλλαγή στην Ελλάδα άρχισε να τρώει τα ψωμιά της, βγήκαν στην επιφάνεια οι κυβερνήσεις συνεργασίας. Χρησιμοποίησε την προβοκάτσια, έστησε ή αξιοποίησε μηχανισμούς βίας και καταστολής ή μηχανισμούς που τάχα δικαιολογούν τη βία και την καταστολή.

Θυμηθείτε ότι μετά το έγκλημα στο υποκατάστημα της "Μαρφίν" το εργατικό κίνημα γνώρισε "κοιλιά". Θυμηθείτε την αξιοποίηση μηχανισμών των λεγόμενων φιλάθλων που τα κάνουν λίμπα, τις ομάδες αποστράτων και χρυσαυγιτών, που εξασκήθηκαν και εξασκούνται στις πλάτες του λαϊκού κινήματος και των μεταναστών. Ακόμα και κινήματα στήθηκαν ή κυρίως αξιοποιήθηκαν με διείσδυση, προκειμένου ο λαός να μην τραβήξει στις γραμμές του ταξικού αγώνα, τον μόνο που φοβούνται και τρέμουν.

Θυμηθείτε πόσο αξιοποιήθηκαν οι διάφορες ομάδες που τα σπάνε και επιχειρούν να κάνουν "ντου" στη βουλή, για να ματαιώσουν - όπως ισχυρίζονται - την κυρίαρχη πολιτική. Αλήθεια, τι έγινε το περίφημο κίνημα των αγανακτισμένων, που απειλούσε θεούς και δαίμονες; Που πλασαρίστηκε ως το νέο κίνημα από τα κάτω, ή το κίνημα μέσω e-mail; Είχε δίκιο ή άδικο το ΚΚΕ όταν έθεσε ερωτηματικά; Χωρίς να αφορίζει τους απλούς ανθρώπους που συσπειρώθηκαν έστω και για το πρώτο διάστημα.

Βεβαίως, ξέρουμε ότι το αυθόρμητο δεν καταργείται, ίσα - ίσα αναπτύσσεται κάτω από την επίδραση του συνειδητού όσο μπαίνουν στη μάχη νέες λαϊκές δυνάμεις. Δεν έχουμε τίποτε να φοβηθούμε από το γνήσιο, το αυθόρμητο, από τη στιγμή που έχουμε καλή πυξίδα, τη στρατηγική μας.

Το θέμα είναι, το λέμε ξανά και ξανά, ενσωμάτωση και υποταγή ή ρήξη και ανατροπή.

Οι αγώνες που έγιναν δεν ματαίωσαν τα βάρβαρα μέτρα, γιατί όσο και αν ήταν ηρωικοί και μαζικοί, ήταν πίσω από τις ανάγκες. Δεν πήρε μέρος η μεγάλη μάζα των εργαζομένων. Οι γνωστές συνδικαλιστικές ηγεσίες και οι σύμμαχοί τους βλέπουν τους αγώνες ως διάλειμμα στην απραξία και τη συνενοχή με την κυβερνητική πολιτική και την εργοδοσία.

Και όσο η οργάνωση, ο προσανατολισμός και οι δυναμικοί σταθεροί αγώνες μένουν πίσω από τις ανάγκες, τόσο θα προκαλούν κούραση και απογοήτευση, συντηρητική ακόμα αναδίπλωση ή θα χειραγωγούνται από τη δήθεν αριστερή προπαγάνδα.

Το θέμα όμως είναι να μη χαθεί άλλος πολύτιμος χρόνος, γιατί εν τω μεταξύ δε χάνει μόνο η τσέπη του εργαζόμενου λαού και των συνταξιούχων, δε μένει ξεκρέμαστη μόνο η νεολαία, τα νέα ζευγάρια για τα επόμενα και μεθεπόμενα χρόνια, αλλά καταστρέφονται οι ίδιες οι παραγωγικές δυνάμεις και δυνατότητες της χώρας.

Λόγου χάρη, όταν χωράφια μένουν ακαλλιέργητα, αφού δε συμφέρει τον παραγωγό ή γιατί δε γίνεται άρδευση, πέφτει η παραγωγή κάτω από τις πραγματικές ανάγκες, πιο εύκολα διαδίδονται τα εισαγόμενα προϊόντα. Οταν σχεδόν χάνεται η ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, χάνεται και η τεχνογνωσία που έχουν κατακτήσει οι εργαζόμενοι.

Οταν καθυστερούν έργα υποδομών, τότε οι καταστροφές μπορεί να γίνουν ανυπολόγιστες, να υπάρχει τεράστιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Οταν κλείνουν παραγωγικές μονάδες, δεν ανεβαίνει μόνο η ανεργία, καταστρέφονται ανθρώπινες παραγωγικές δυνάμεις, υλικός πλούτος, μέσα παραγωγής που για να ξαναγίνουν θα χρειαστούν βάσανα και θυσίες. Οταν η Παιδεία και η Υγεία "κουρεύονται", σημαδεύεται η ζωή και τα δικαιώματα των επόμενων γενιών.

Το θέμα είναι πόσος χρόνος θα σπαταληθεί ακόμα από το λαό, προκειμένου να συνειδητοποιήσει και να απορρίψει τα διάφορα σενάρια διαχείρισης της κρίσης σε βάρος του.

Οι τελευταίες εκλογές ήταν ένας κόλαφος για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, όμως δεν ήταν κόλαφος για το σύστημα, αφού του έδωσε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει και άλλα σχήματα. Ηδη, έχουν δρομολογηθεί σενάρια για νέο αστικό πολιτικό σύστημα, με ένα δεξιό ή κεντροδεξιό πόλο και ένα αριστερό - σοσιαλδημοκρατικό. Με τον ΣΥΡΙΖΑ που αναγορεύτηκε σε αριστερή και μάλιστα φουλ ανανεωτική δύναμη, ενώ οδεύει ταχύτατα προς ένα κανονικό κεντρώο κόμμα.

Μήπως πρέπει ο λαός να τον δοκιμάσει στην πλάτη του για να καταλάβει ότι πρέπει να προχωρήσει σε επιλογή ρήξης και ανατροπής; Τότε όμως θα έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος. Να πού φθάσαμε σήμερα, να τσακώνεται το ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ ποιος είναι ο πιο πιστός στη Διακήρυξη της "3ης του Σεπτέμβρη". Εδώ ταιριάζει το "πιάσ' τ' αυγό και κούρευτο".

Και καλά, μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί μεσαία στρώματα, η εργατική αριστοκρατία, τμήματα των εργαζομένων στον κρατικό μηχανισμό και στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του, γιατί ολόκληρες ΠΑΣΟΚικές οργανώσεις μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ, με το όνομα του Α. Παπανδρέου στα χείλη. Είναι, όμως, δυνατόν σήμερα, ο εργάτης, ο φτωχός μικρός επιχειρηματίας, ο φτωχός αγρότης να περιμένει την εξ ύψους παρηγοριά του ΣΥΡΙΖΑ ή άλλων πολιτικών κομμάτων που βγήκαν από την αγκαλιά της ΝΔ, ή να θεωρεί τη φασιστική δολοφονική "Χρυσή Αυγή" ως δύναμη αντισυστημική, ενώ διατρέφεται καλά από θύλακες του συστήματος;

Προειδοποιούμε: Η κρίση θα πιάσει πάτο, δεν έχει φτάσει ακόμα εκεί. Αρα τα λαϊκά προβλήματα δεν έχουν πιάσει πάτο και στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Ηδη έχει γίνει παραδεκτό ότι θα εκδηλωθεί σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ που ακόμα δεν τα έχει κτυπήσει. Ανάλογα και σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ακόμα και αν έλθει κάποια ανάκαμψη, δηλαδή καπιταλιστικές εγχώριες και ξένες επενδύσεις, ο λαός θα είναι ήδη στον πάτο, δεν πρόκειται να του δώσουν χέρι να σηκωθεί. Αυτήν την ανάκαμψη υποσχέθηκε σήμερα (σ.σ. το Σάββατο) ο κ. Σαμαράς. Αυτήν την ανάκαμψη υπόσχονται και τα άλλα κόμματα που βρίζουν τον Σαμαρά και τον λένε προδότη. Δηλαδή ανάκαμψη κερδών.

Επομένως, τίθεται εξ αντικειμένου το πρόβλημα να απαλλαγούμε από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και καταπίεσης, από τα δεσμά της ΕΕ και των κινδύνων του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Δεν αρκεί - όσο κι αν πρέπει να γίνεται και το κάνουμε εμείς βεβαίως - να προβάλλουμε μέτρα ανακούφισης της φτωχολογιάς. Δεν αρκεί να τρέχουμε για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, για τα νοικοκυριά που δεν μπορούν να πληρώνουν νοίκι, φως, ακόμα και νερό. Ναι, θα παλέψουμε και γι' αυτά, αλλά δε θα κάνουμε τίποτε αν δε διαλέξουμε το δρόμο ρήξης και ανατροπής. Οσες θυσίες κι αν απαιτηθούν, θα είναι πολύ λιγότερες από το κόστος της αυταπάτης και της υποταγής.

Το πραγματικό δίλημμα είναι: Με τα μονοπώλια, το κεφάλαιο να κάνουν κουμάντο στην οικονομία, να έχουν την πολιτική εξουσία και με το λαό υποταγμένο ραγιά ή με το λαό αφέντη στην οικονομία, στην εξουσία;

Απορρίπτουμε κάθε δίλημμα που αναγκάζει τον ελληνικό λαό να διαλέξει ανάμεσα σε δύο κακά, ανάμεσα στο λεγόμενο μεγαλύτερο ή μικρότερο κακό.

Η οικονομική κρίση δυναμώνει τις ανισότιμες καπιταλιστικές σχέσεις αλληλεξάρτησης. Προκαλεί νέο γύρο ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων για τον έλεγχο και το ξαναμοίρασμα των αγορών, των εδαφών, των ενεργειακών και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Αρα συνεπάγεται τον πόλεμο, την επέμβαση από τα έξω προς τα μέσα για ανάδειξη κυβερνήσεων που είναι στο χέρι της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης, ώστε να διευκολύνεται το ξαναμοίρασμα και ο έλεγχος. Η Αφρική και η Μέση Ανατολή βράζουν. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η ιμπεριαλιστική ειρήνη μας αφορούν, αφού η Ελλάδα είναι μέλος στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, έχει αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις, έχει γεωστρατηγική θέση στη διεξαγωγή ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Σε αυτήν τη φάση, πρέπει ο λαός να αποδείξει ότι έχει το κουράγιο, ότι είναι σε θέση να απαλλαγεί από τις αυταπάτες που καλλιεργούν οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ και στηρίζουν την ανάπτυξη των μονοπωλίων. Να γυρίσει την πλάτη στα τρομοκρατικά και εκβιαστικά διλήμματα.

Οποιαδήποτε κυβέρνηση δεξιά, κεντροδεξιά, κεντροαριστερή η αριστερή τύπου ΣΥΡΙΖΑ θα έχει την ίδια αντιλαϊκή στρατηγική, οι διαφορές θα είναι δεύτερης ή άνευ ουσιαστικής σημασίας για τη ζωή του λαού. Η ΔΗΜΑΡ ξέπεσε με την έννοια ότι στηρίζει τα αντιλαϊκά μέτρα σε αντίθεση με πιο ήπιες θέσεις που είχε προεκλογικά, γιατί έγινε "κυβερνώσα αριστερά". Αν αύριο έχουμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και χωρίς άλλη συνεργασία, θα ξεπέσει εντελώς σε αντιλαϊκή κυβέρνηση, γιατί αυτό αντιπροσωπεύει η "κυβερνώσα αριστερά". Κάτι που επιβεβαιώνεται από την παλαιότερη και πρόσφατη ευρωπαϊκή πείρα και όχι μόνο.

Ακούμε από τον κ. Σαμαρά και τα άλλα κόμματα της συγκυβέρνησης ότι τα μέτρα είναι σκληρά και οδυνηρά, αλλά αναγκαία.

Ακούμε, επίσης, από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης ότι το Μνημόνιο απέτυχε, γιατί οδήγησε στην ύφεση, στην εσωτερική υποτίμηση. Το Μνημόνιο δεν απέτυχε, είναι το εργαλείο για τη διαχείριση της κρίσης σε βάρος του λαού και υπέρ των μονοπωλίων. Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση αναπτύσσονται διαφορετικές συνταγές που έχουν τον ίδιο σκοπό, ανάλογα με την οικονομική θέση του κάθε καπιταλιστικού κράτους στην ΕΕ. Ολες οι προτάσεις οδηγούν στο ίδιο αντεργατικό και αντιλαϊκό αποτέλεσμα, είτε προτάσσουν την ανάπτυξη είτε προτάσσουν τη μείωση του χρέους και των ελλειμμάτων.

Είτε με δραχμή είτε με ευρώ, είτε με σύνδεση του εθνικού νομίσματος με δολάριο, στερλίνα, γεν, γουάν ή ρούβλι η ζωή των λαών δεν θα άλλαζε. Το ίδιο ισχύει αν προχωρήσει η λεγόμενη ευρωπαϊκή ενοποίηση ή η διάσπαση. Εννοούμε το ίδιο για τους λαούς. Η μόνη διαφορά θα ήταν ότι ένα τμήμα του κεφαλαίου θα τα έβγαζε καλύτερα πέρα, έναντι ενός άλλου.

Αλλοι επιχειρηματίες βγάζουν τα χρήματά τους και προτιμούν το ελβετικό νόμισμα, άλλοι ποντάρουν στην ελεγχόμενη χρεοκοπία με "κούρεμα" και άλλοι ποντάρουν στη σύνδεση με το ένα ή το άλλο νόμισμα, στην παραμονή στη ζώνη του ευρώ. Αλλά αυτά όλα για το λαό σημαίνουν βάσανα για πολλά πολλά χρόνια.

Οποιος δηλώνει "αντιμνημονιακός", ας ψηφίσει την πρόταση του ΚΚΕ για κατάργηση του Μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων, αντί να ασχολείται με εισαγγελικές ανακρίσεις για να ποινικοποιηθεί η μια μορφή διαχείρισης και να εξαγνισθεί η άλλη. Δικαστής να γίνει ο λαός. Η πραγματική καταδίκη είναι η ανατροπή.

Οσο γίνεται περισσότεροι εργαζόμενοι, σωματεία, ΕΚ, οργανώσεις των αυτοαπασχολουμένων, των αγροτών, της νεολαίας, των γυναικών πρέπει να στηρίξουν την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ που λέει για κατάργηση του Μνημονίου με νόμο και των δανειακών συνθηκών, μονομερή διαγραφή του χρέους χωρίς καμία διαπραγμάτευση, γιατί η διαπραγμάτευση είναι χαμένη για το λαό. Να στηρίξουν την αναγκαιότητα της αποδέσμευσης, να γίνει λαϊκή περιουσία ό,τι ανήκει στο λαό, απαλλαγή από τα δεινά της ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης των μονοπωλίων και της ΕΕ. Δεν υπάρχει μέση λύση και οδός.

Οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για να ζήσει ο λαός πολύ καλύτερα υπάρχουν στην Ελλάδα. Αυτό που χρειάζεται είναι να κοινωνικοποιηθούν τα μονοπώλια που εισβάλλουν όλο και πιο βαθιά σε όλες τις πτυχές της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, ενώ η νέα τεχνολογία μπορεί να εξασφαλίσει και μείωση του χρόνου εργασίας προς όφελος του ελεύθερου χρόνου, ενώ στα χέρια των μονοπωλίων μειώνει τις θέσεις εργασίας ακόμα και σε συνθήκες αυξημένης παραγωγής.

Ολα τα κόμματα από τη ΝΔ έως τον ΣΥΡΙΖΑ και τη "Χρυσή Αυγή" λένε να δοθεί βάρος στην ανάπτυξη, το ίδιο ακούγεται και στην ΕΕ, λες και είναι καινοτομία η θέση αυτή.

Τι εννοούν παραγωγική ανασυγκρότηση;

Την ανάδειξη της Ελλάδας σε κόμβο μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων. Τη συνεκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων στο Αιγαίο, στο Ιόνιο, στη Νότια Κρήτη.

Οταν μιλάνε για ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής εννοούν την ισχυροποίηση των καπιταλιστικών ομίλων που έχουν σχέση με την αγροτική παραγωγή, τη δημιουργία νέων, ενώ δεν κάνουν κουβέντα για το τι θα γίνει με τον ποταμό εισαγωγών και πώς θα βάλουν φραγμό, όταν υμνούν και προσκυνούν την ΕΕ που δεν επιτρέπει απαγόρευση διακίνησης εμπορευμάτων, δε δέχεται δασμούς.

Οταν μιλάνε για στήριξη των επενδύσεων, εννοούν προφανώς τη στήριξη των ισχυρών μονοπωλίων και ενός μέρους μεσαίων επιχειρήσεων που αποτελούν συνεργάτες και στεφάνη των μονοπωλίων.

Μιλάνε για την καπιταλιστική ανάπτυξη, που γεννά το νέο κύκλο της κρίσης, την αναρχία, τον ανταγωνισμό, την πολιτική λιτότητας, την εμπορευματοποίηση της κοινωνικής πολιτικής και παιδείας, τον πόλεμο.

Ολα τα άλλα κόμματα π.χ. μιλάνε για ειρηνική συνύπαρξη μονοπωλίων και εργαζομένων. Τέτοια δεν υπήρξε και δεν υπάρχει ούτε πρόκειται να υπάρξει, γιατί τα συμφέροντά τους είναι ασυμφιλίωτα. Οσο κερδίζει ο ένας χάνει ο άλλος και αντίστροφα.

Τα κόμματα δε χαρακτηρίζονται από τα συνθήματά τους, ούτε ακόμα και τις προτάσεις τους έστω και αν αυτές περιέχουν θετικά αιτήματα για τους εργαζόμενους. Χαρακτηρίζονται από τη στάση τους απέναντι στα μονοπώλια, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, τη στάση τους απέναντι στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ιμπεριαλιστική ειρήνη που τον διαδέχεται.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ φθαρμένα εντελώς κόμματα στην πολιτική εξουσία δεν μπορούν να υπόσχονται θεαματικά πράγματα. Το κυριότερο, έχουν χάσει σε μεγάλο βαθμό την όποια λαϊκή εμπιστοσύνη είχαν κατακτήσει άδικα, όμως την είχαν κατακτήσει.

Ομως, το σύστημα δεν έχει αδιέξοδα, έχει ακόμα επιλογές στα χέρια του. Ανεξάρτητα αν βλέπει με μεγάλη ή μικρή συμπάθεια τον ΣΥΡΙΖΑ, ξέρει καλά ότι είναι βασικό χαρτί για την αναχαίτιση και την υπονόμευση, διαφθορά του εργατικού λαϊκού ριζοσπαστισμού, ακριβώς γιατί χρησιμοποιεί αριστερά πολιτικά συνθήματα, ενώ στο πεδίο της οικονομίας δεν αμφισβητεί καθόλου μα καθόλου το καπιταλιστικό σύστημα, την ΕΕ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναδειχθεί σε σημαντική δύναμη του συστήματος στη συκοφάντηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, της επιστημονικής θεωρίας του σοσιαλισμού. Δεν υπάρχει καλύτερο όπλο για το εσωτερικό του κινήματος από τον ΣΥΡΙΖΑ, ύστερα μάλιστα από την απότομη εκλογική του αύξηση, σε συνδυασμό με τη μεγάλη φθορά του ΠΑΣΟΚ.

Τρία ζητήματα κρίνουν την αποτελεσματικότητα των αγώνων:

ΠΡΩΤΟ ζήτημα, η γραμμή συνεργασίας και αγωνιστικής συσπείρωσης, με αφετηρία τη θέση ότι η κρίση δεν είναι κρίση διαχείρισης ή χρέους, αλλά οικονομική καπιταλιστική κρίση που έρχεται ως συνέπεια του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Οποια αρχιτεκτονική και αν διαμορφωθεί ως νέα επιλογή στην Ευρώπη, είτε ως εμβάθυνση της πολιτικής ενοποίησης είτε ως διάσπαση, η τραγωδία των λαών θα είναι στην πρώτη γραμμή. Από την ΕΕ δεν προκύπτει καμία Ευρώπη των λαών.

ΔΕΥΤΕΡΟ, η ανάγκη άμεσης και θεαματικής αλλαγής του συσχετισμού δύναμης στο κίνημα υπέρ των κομμουνιστών και ριζοσπαστών, από τα κάτω προς τα πάνω.

Δεν θα έχουμε νικηφόρους αγώνες όσο η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων δεν είναι οργανωμένη στον τόπο δουλειάς και στον κλάδο. Το θέμα δεν είναι τυπικό να είσαι γραμμένος στο μητρώο, είναι να γίνονται γενικές συνελεύσεις που οι εργαζόμενοι να συζητούν, να αποφασίζουν, να παίρνουν μέρος στην οργάνωση όλων των μορφών πάλης. Να αποφασίζουν με βάση το ταξικό τους συμφέρον και όχι χειραγωγημένοι από τρομοκρατικά διλήμματα, με λειψή πίστη στον εαυτό τους, να περιμένουν την εναλλαγή στην κυβέρνηση, ώστε στη θέση του ενός κακού να έλθει το δήθεν μικρότερο.

ΤΡΙΤΟ, το κίνημα πρέπει να βασίζεται στη συνεργασία - συμμαχία όλων των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον να αντιπαλέψουν τα μονοπώλια, το κεφάλαιο. Δηλαδή, συμμαχία των εργατοϋπαλλήλων, των αυτοαπασχολουμένων στην πόλη και στην ύπαιθρο, ενώ η δυναμική σηματοδοτείται από την ανεβασμένη συμμετοχή γυναικών και νεολαίας που ανήκουν στην παραπάνω ταξική διαστρωμάτωση. Το κίνημα πρέπει να κατευθύνεται στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Η κυβέρνηση της λαϊκής εξουσίας θα κάνει λαϊκή περιουσία τη σημερινή ιδιοκτησία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, όλων των υποδομών και χερσαίων, θαλάσσιων, εναέριων μέσων μεταφοράς, της γης.

Θα προωθήσει τον παραγωγικό συνεταιρισμό των μικρομεσαίων αγροτών και επαγγελματιών, και θα διασφαλίσει αυτό που σήμερα ονειρεύεται η πλειοψηφία του λαού: Δουλειά για όλους, εξάλειψη της ανεργίας. Διατροφική επάρκεια για όλο το λαό. Δημόσια, δωρεάν Υγεία, Πρόνοια για όλους, με κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Μόρφωση για όλους. Αξιοποίηση του επιστημονικού δυναμικού, της έρευνας και της τεχνολογίας. Δωρεάν κρατική φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες. Φθηνή και ποιοτική λαϊκή στέγη, με ρεύμα, θέρμανση, ύδρευση. Αθλητισμό, πολιτισμό, διακοπές για όλους με οργανωμένες υποδομές.

Θα πρωτοστατήσει για διεθνείς οικονομικές σχέσεις με κριτήριο το αμοιβαίο όφελος των λαών. Με το λαό κυρίαρχο και δυνατό, που παλεύει για την ευημερία του, θα απαλλαγεί η χώρα από τις ιμπεριαλιστικές συμφωνίες και το ΝΑΤΟ, την εμπλοκή της σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Αλλά να είναι καθαρό ότι μαζικό, καλά οργανωμένο κίνημα, χειραφετημένο από την κυρίαρχη πολιτική και τις συνταγές της ΕΕ, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ισχυρό ΚΚΕ.

Με γενική απεργία να υποδεχτούμε τα νέα μέτρα, όχι για να ζήσουμε τον παλμό μιας ακόμα απεργίας, αλλά για το ξεκίνημα μιας αντεπίθεσης χωρίς πισωγύρισμα.

Καλούμε γι' αυτούς τους λόγους την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από την επιλογή που έκαναν στις εκλογές, σε ανοιχτή συζήτηση και οργάνωση κοινής πάλης ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα, για να απαλλαγούμε από το βραχνά της πτώχευσης, το ζυγό της κυριαρχίας των μονοπωλίων και της εξουσίας τους, να απαλλαγούμε από τις επιλογές και δεσμεύσεις της ΕΕ.

Κάτω οι φόροι και τα χαράτσια. Οχι κατασχέσεις και πλειστηριασμοί για τα υπερχρεωμένα λαϊκά νοικοκυριά.

Δυνάμωμα της αλληλεγγύης από τα συνδικάτα, τους μαζικούς φορείς, τις λαϊκές επιτροπές, με ταυτόχρονη διεκδίκηση και αγωνιστικές μορφές πάλης.

Δεν πρέπει να μείνει κανένας μόνος του στα νύχια του εκμεταλλευτή εργοδότη, στα νύχια της εφορίας και άλλων μηχανισμών του κράτους, χωρίς στέγη, τροφή, φάρμακα, με παιδιά να οδηγούνται στον υποσιτισμό. Κανένας μόνος του απέναντι στην καταστολή και τον αυταρχισμό του αστικού κράτους.

Το ΚΚΕ, με αυτήν την πρόταση διεξόδου και σ' αυτά τα μέτωπα πάλης θα πρωτοστατήσει δίπλα σε κάθε εργαζόμενο, δίπλα στον άνεργο, στον πτωχευμένο, στον ανήμπορο να σηκώσει τα νέα βάρη.

Να ανατρέψουμε την ηττοπάθεια, με τη δύναμη της πρότασής μας και με εμπιστοσύνη στον εργαζόμενο λαό.

Να ανοίξουμε δρόμο στους νέους και στις νέες να αποκτήσουν τη δύναμη της πολιτικής ωριμότητας, της αυτενέργειας και της πρωτοβουλίας.

Ολοι μαζί οι εργαζόμενοι, αλλά με γραμμή συσπείρωσης κατά των μονοπωλίων και με προοπτική ένα όραμα που μπορούν οι εργαζόμενοι να του δώσουν σάρκα και οστά: Τη δική τους εξουσία. Αυτή είναι η θέση του ΚΚΕ και αυτό το Φεστιβάλ πρέπει να συνδράμει σ' αυτήν τη μεγάλη πορεία.

Σήμερα, η Θεσσαλονίκη έδωσε το "παρών" με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο συλλαλητήριο. Δεν έχει σημασία, πραγματικά η ΔΕΘ έχει χάσει το νόημά της. Μια χώρα σε κρίση, μια χώρα της ανεργίας, δεν μπορεί να γιορτάζει τη ΔΕΘ. Δεν είναι δυνατόν.

Ωστόσο, πρέπει εδώ να θυμίσουμε το εξής πράγμα: Αυτή η πορεία - και θα το πούμε για άλλη μια φορά - για το ΚΚΕ ήταν προδιαγεγραμμένη, δεν αιφνιδιαστήκαμε, κι αυτό πρέπει ο λαός να το πάρει πολύ σοβαρά υπόψη του. Οταν του λέμε είτε ανεξέλεγκτη, είτε ελεγχόμενη χρεοκοπία, δεν πιάσαμε πάτο και θα πιάσουμε, τώρα πρέπει να το πάρει δέκα φορές υπόψη του. Δε μας πίστεψε πριν χρόνια. Τώρα πρέπει να το δει πάρα πολύ σοβαρά.

Και να το πούμε και καθαρά, αδυναμίες και ελλείψεις έχουμε, και πρέπει να τις ξεπεράσουμε. Δεν έχουμε καμία δικαιολογία. Αλλά αυτές δεν έπαιξαν τον καθοριστικό ρόλο στο αν το κίνημα είχε ή δεν είχε αποτελεσματικότητα, στο αν το εκλογικό αποτέλεσμα οδήγησε από καλύτερες θέσεις να δίνει ο λαός τη μάχη ή όχι. Αυτά δεν τα λέμε για να πάρουμε άφεση αμαρτιών όταν κάνουμε λάθη ή όταν έχουμε αδυναμίες και ελλείψεις. Οχι. Αλλά σε καμία περίπτωση δε δεχόμαστε να μας φορτώνουν εμάς από σκοπιμότητα και γιατί π.χ. δεν πήγαμε να γίνουμε "κυβερνώσα αριστερά", να φορτώνουν στο ΚΚΕ αυτές τις εξελίξεις.

Αλλωστε, δοκίμασαν οι εργαζόμενοι, αδυνάτισαν το ΚΚΕ, ενίσχυσαν άλλους. Είναι δυνατόν να θέλεις να έχεις θετικές πολιτικές εξελίξεις και να ζητάς την εξαφάνιση μιας δύναμης που εδώ και 93 χρόνια δεν έλειψε από κανέναν αγώνα και που ναι, το λέμε χωρίς εγωισμό, πολλές κατακτήσεις δε θα υπήρχαν στην Ελλάδα χωρίς το ΚΚΕ;

Μ' αυτή την έννοια, η ΚΝΕ σηκώνει κι αυτή μεγάλες ευθύνες στην πλάτη της, είναι νεότερα τα παιδιά και χωρίς, αν θέλετε, την απαιτούμενη πολιτική πείρα. Αλλά η ΚΝΕ, όταν απευθύνεται στη νεολαία, απευθύνεται και με την πείρα του ΚΚΕ, με τη στρατηγική του ΚΚΕ, αλλά και με την απαιτούμενη νεανικότητα που έχει η ίδια.

Η ΚΝΕ είναι η νεολαία εκείνη η πραγματικά κομμουνιστική και επαναστατική, που πάνω απ' όλα, με όσες αδυναμίες κι αν έχει, σηκώνει στην πλάτη της τη μεγάλη, τη μοναδική αλλαγή που χρειάζεται ο λαός, την αλλαγή εξουσίας. Κι αυτό το Φεστιβάλ είναι ένα σκαλοπάτι για τη νεολαία και για το ίδιο Κόμμα προς τα εμπρός».