Το κλειδί για την ανάγνωση και την κατανόηση του έργου του Μακ Κάρεϊ περικλείεται σε κάτι που ο ίδιος κάποτε δήλωσε: «Κάθε ταινία, πρέπει να έχει κάτι από παραμύθι... Εγώ, αφήνω στους άλλους την κινηματογράφηση της ασχήμιας του κόσμου... και τολμώ μάλιστα να αποκαλώ κλοπή το να υπενθυμίζεις στο κοινό, πόσο άθλια είναι τα πράγματα... κι αυτό, να το βαφτίζεις διασκέδαση!». Με αυτήν τη διατύπωση ο Μακ Κάρεϊ τοποθετεί τον εαυτό του μεταξύ των συγγραφέων της δεκαετίας του '20 και του '30, την εποχή του μεγάλου κραχ, που υιοθέτησαν τη θέση «φαντασία της καλής θέλησης», θέση που θεμελιώνεται στη βάση που υπόθεση εργασίας έχει ότι, τα προβλήματα της χώρας θα μπορούσαν κάλλιστα να λυθούν εάν οι άνθρωποι γίνονταν λίγο πιο καλοί, ο ένας απέναντι στον άλλο. Βέβαια αυτό συνιστά την άλλη πλευρά του «Λαϊκισμού» (σαν κίνημα ιδεολογικό και πολιτικό της εποχής). Συνιστά την ανίσχυρη αντίδραση των μεσαίων στρωμάτων που απέρριπταν τη «New Deal» και εξέφραζαν απλώς συναισθήματα και ευχολόγια ότι με λίγο περισσότερη καλή θέληση η Αμερική θα μπορούσε να τα καταφέρει να βγει από την τρομερή καπιταλιστική κρίση και την «Depression» που η κρίση εγκατέστησε. Ο Μακ Κάρεϊ εκφράζει το «Λαϊκισμό» στην παρακμή του, όταν στρέφεται προς τα παραμύθια και τη φαντασία χωρίς κεντρικό πυρήνα ιδεών για την παλινόρθωση. Χαρακτηριστική ένδειξη είναι και το όνομα που ο ίδιος επέλεξε για την εταιρεία του παραγωγής «Rainbow Productions», όνομα που παράγει συνειρμούς για μια χώρα, κάπου πέρα από το ουράνιο τόξο, όπου στο τέλος της διαδρομής μπορεί κανείς ακόμα να βρει ένα δοχείο με χρυσάφι...