Για την Ελλάδα, το έμμεσο μήνυμα είναι κάτι περισσότερο από σαφές: 'Η εφαρμόζονται τα μέτρα του μνημονίου ή σταματάει η χρηματοδότηση, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η χώρα εκτός ευρωζώνης. Πρόκειται για απροκάλυπτο εκβιασμό με αποδέκτη τον ελληνικό λαό, ο οποίος καλείται να επιλέξει τη Σκύλλα του καπιταλισμού με ευρώ ή τη Χάρυβδη του καπιταλισμού με δραχμή ή όποιο άλλο εθνικό νόμισμα. Και στις δύο περιπτώσεις η λαϊκή χρεοκοπία είναι δεδομένη.

Στο κεφάλαιο για την Ελλάδα, η έκθεση της Κομισιόν καθιστά σαφές ότι «η συνέχιση της παροχής διεθνούς βοήθειας» στη χώρα εξαρτάται άμεσα από την πλήρη και έγκαιρη εφαρμογή της «δημοσιονομικής σταθεροποίησης» και την υλοποίηση των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» που έχουν συμφωνηθεί στο πλαίσιο του προγράμματος. Επισημαίνει εξάλλου ότι η «αποφασιστικότητα» των ελληνικών αρχών σχετικά με την αυστηρή τήρηση των πολιτικών που έχουν συμφωνηθεί, θα ελεγχθεί τους επόμενους μήνες, όταν θα καθοριστούν τα μέτρα ύψους 5,5% του ΑΕΠ για το κλείσιμο της δημοσιονομικής τρύπας της περιόδου 2013-2014.

Εκβιαστικά και απροκάλυπτα αναφέρει η έκθεση, ότι «οι κίνδυνοι για την εφαρμογή (των μεταρρυθμίσεων) παραμένουν πολύ υψηλοί», για να προσθέσει αμέσως μετά πως «η διεθνής στήριξη θα συνεχιστεί μόνο εφόσον βελτιωθεί η εφαρμογή» των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων. Θέτει ευθέως ζήτημα νέας μεγάλης μείωσης των μισθών - στο όνομα πάντα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας - νέων ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις, απελευθέρωσης των κλειστών επαγγελμάτων και λήψης όλων των «αναγκαίων μέτρων» που θα οδηγήσουν στη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος και της ανταγωνιστικότητας.

Στο θέμα της «εσωτερικής υποτίμησης» της νέας δηλαδή δραστικής μείωσης των μισθών, η έκθεση της Επιτροπής, είναι ξεκάθαρη, καθώς επισημαίνει ότι μεσοπρόθεσμα παρατηρείται «ένταση» μεταξύ του «εσωτερικού αποπληθωρισμού» και της δημοσιονομικής σταθεροποίησης. Για το λόγο αυτόν, επιμένει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητα μέσα από τον εσωτερικό αποπληθωρισμό, δηλαδή μέσα από τη μείωση των τιμών και του λεγόμενου «κόστους παραγωγής», σε σχέση με τους ανταγωνιστές της και να υπάρξει μετάβαση της οικονομίας, από την έμφαση στην κατανάλωση, στην τόνωση των εξαγωγών.

Το θέμα της μείωσης των τιμών - εκτός από τη μείωση του «κόστους παραγωγής» - το είχαν θέσει από το 1ο μνημόνιο. Στην πράξη όμως αυτά που κατεδαφίστηκαν ήταν οι μισθοί και οι συντάξεις, ενώ οι τιμές συνέχισαν να ανεβαίνουν. Με περισσό μάλιστα θράσος, υπογραμμίζουν ακόμα ότι επειδή θα απαιτηθεί χρόνος προκειμένου να υπάρξουν οφέλη στην ενίσχυση της παραγωγικότητας, απαιτείται «εμπροσθοβαρής» μείωση στους ονομαστικούς μισθούς και στο λεγόμενο «μη μισθολογικό κόστος». Ζητούν δηλαδή την άμεση μείωση των μισθών, αλλά και των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, με στόχο την ενίσχυση της παραγωγικότητας.

Σημειώνουν επίσης ότι θα απαιτηθούν συμπληρωματικές προσπάθειες και στοχευμένα μέτρα προκειμένου να υπάρξει ανάπτυξη και να δημιουργηθούν θέσεις απασχόλησης. Πίσω φυσικά από τις λέξεις «ανάπτυξη» και «απασχόληση» υποκρύπτονται οι μύχιοι πόθοι του κεφαλαίου, για τσάκισμα των αμοιβών και των εργασιακών δικαιωμάτων.

Με ωμό τρόπο, τέλος, παρεμβαίνουν υπέρ των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, καθώς διαμηνύουν ότι «η ημερομηνία της επόμενης αποστολής αξιολόγησης (της τρόικας) εξαρτάται από την πολιτική έκβαση των επαναληπτικών εκλογών», ενώ προσθέτουν ότι «η αποστολή έχει προγραμματιστεί προς το παρόν να πραγματοποιηθεί στα τέλη Ιουνίου/ αρχές Ιουλίου του 2012, ωστόσο η ημερομηνία ίσως αλλάξει μέσα στις επόμενες εβδομάδες».

Αντίστοιχες -ως προς τα αντιλαϊκά μέτρα- είναι οι «συστάσεις» που απευθύνει η Κομισιόν και στα άλλα κράτη - μέλη, επιβεβαιώνοντας ότι με μνημόνια ή χωρίς, η στρατηγική ενάντια στους λαούς είναι ενιαία στην ιμπεριαλιστική ΕΕ. Μεταξύ άλλων, η Κομισιόν ζητάει «την εφαρμογή δημοσιονομικών μέτρων και οικονομικών μεταρρυθμίσεων, με στόχο την ενίσχυση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, την τόνωση της ανάπτυξης και τη δημιουργία απασχόλησης σε ολόκληρη την ΕΕ».