«Χρειαζόμαστε άλλον διαχειριστή», δήλωσε χτες το βράδυ στο «Mega» ο Καρατζαφέρης. Δεν είπε κάτι νέο, είπε αυτό που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο διακηρύσσουν διάφορα τμήματα της αστικής τάξης. Είτε ζητάνε εκλογές, είτε συγκυβέρνηση χωρίς εκλογές, ζητάνε άλλον διαχειριστή, με την αστική τάξη να παραμένει ανεμπόδιστη στην εξουσία και το λαό στα γόνατα.

Η εργατική τάξη πρέπει να κλείσει τ' αυτιά σε κάθε εκδοχή διαχείρισης. Τώρα περισσότερο από χτες πρέπει να δει το βασικό πρόβλημα. Το περιέγραψε στο πρώτο θέμα του ο κυριακάτικος «Ριζοσπάστης»:

«Δύο είναι τα βασικά δεδομένα που αυτήν την περίοδο καθορίζουν τις εξελίξεις στην ΕΕ και στην Ελλάδα: Πρώτο, η καπιταλιστική κρίση που βαθαίνει. Δεύτερο, οι οξύτατοι ανταγωνισμοί στο φόντο της κρίσης, για τον επιμερισμό της ζημιάς που συνεπάγεται η ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου. Το σύστημα δεν μπορεί να βρει λύση στη διαχείριση της κρίσης που να ικανοποιεί όλες τις μερίδες του κεφαλαίου. Εχει αδιέξοδα. Η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, στους τόπους δουλειάς, στους δρόμους με τα μικρομάγαζα, στις εργατογειτονιές να κλιμακώσουν τον αγώνα ενάντια στην πολιτική των μονοπωλίων, με ενιαίο μέτωπο, για να μπει τέλος στις θυσίες για την κρίση και την κερδοφορία της πλουτοκρατίας. Να διεκδικήσουν σύγχρονα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Να ανήκει στην εργατική τάξη και στο λαό ο πλούτος που παράγουν, με λαϊκή εξουσία, αποδέσμευση από την ΕΕ και διαγραφή του χρέους».

Για την αστική τάξη είναι όρος επιβίωσης η διατήρηση της εξουσίας με όποιον τρόπο. Γι' αυτό και αναμενόμενη η ένταση της επίθεσης στο ΚΚΕ, στο εργατικό - λαϊκό κίνημα συνολικά.

Σ' αυτήν την επίθεση καταγράφονται διαφορετικά επεισόδια με κοινό παρονομαστή. Μετά τη δολοφονική επίθεση στη διαδήλωση στις 20 Οκτώβρη, αφού είχαν κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να παρουσιάσουν το ΚΚΕ σαν συστημικό κόμμα που προστατεύει το κοινοβούλιο (σ.σ. και άρα - εννοούσαν - του πρέπει να καεί μαζί με το κοινοβούλιο, προτροπή που εμμέσως πλην σαφώς πέρασε από το ΒΗΜΑ ως την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ με ενιαία γραμμή), τώρα το γυρίζουν στη γραμμή Πάγκαλου: Το ΚΚΕ ευθύνεται για την ανομία αφού προπαγανδίζει την ανυπακοή (τα άρθρα στο ΒΗΜΑ και στο ΕΘΝΟΣ). Συγκάλυψαν την προβοκάτσια, ζητάνε και τα ρέστα.

Η απάντηση του εργατικού κινήματος δίνεται καθημερινά και μέσα από τις σελίδες του «Ριζοσπάστη», που εξηγούν τι είναι αυτό που ενοχλεί τους αστούς. Το γεγονός ότι έχουνε ζόρια. Οτι δεν μπορούν να τα φέρουν πέρα με την κρίση. Και ότι για να σηκώσουν κεφάλι απειλούν να τσακίσουν το εργατικό κίνημα.

Το ΚΚΕ θα επιμένει να δείχνει πως το πρόβλημα υπάρχει στο ίδιο το σύστημα και καλεί την εργατική τάξη να ανατρέψει τους συσχετισμούς, να εμπιστευτεί τη δύναμή της, να ενισχύσει το ΚΚΕ, να ανοίξει δρόμο για τη λαϊκή εξουσία.

Η αστική τάξη, επίσης, βλέπει μακριά. Δεν μπόρεσε να βάλει στο κάδρο το ΚΚΕ όταν το Μάη του 2010 φουσκωτοί από τα μπλοκ του ΛΑ.Ο.Σ. έκαναν έφοδο στη Βουλή παριστάνοντας το ΠΑΜΕ. Δεν μπόρεσε να περιθωριοποιήσει το ΚΚΕ όταν οι «αγανακτισμένοι» της «άμεσης δημοκρατίας» έβγαζαν φιρμάνια που απαγόρευαν στους κομμουνιστές και τα ταξικά συνδικάτα να διαδηλώνουν στο Σύνταγμα. Το επιχειρεί ξανά σήμερα με χτυπήματα «μία στο σφυρί και μία στο πέταλο». Από τη μια «συστημικό» κι απ' την άλλη «υποκινητής της ανομίας».

Το δεδομένο με το οποίο βρίσκονται αντιμέτωποι οι αστοί και τα προπαγανδιστικά επιτελεία τους είναι το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης. Είναι το γεγονός ότι στα σπίτια έφτασαν τα χαρτιά για το νέο χαράτσι. Οτι οι μισθοί έρχονται κομμένοι. Οτι οι τιμές τραβάνε την ανηφόρα. Οτι τα παιδιά σταματάνε τις σπουδές. Οτι τα γερόντια δεν έχουν ούτε φάρμακα. Οτι το νοσοκομείο γίνεται πια πολυτελής σουίτα για να οργώνουν οι εταιρείες. Οτι στο χώρο της Πρόνοιας χιλιάδες άνθρωποι σπρώχνονται στον Καιάδα.

Μπροστά σε τέτοια δεδομένα, όπου η λαϊκή οργή συναντιέται με το κάλεσμα του ΚΚΕ για οργάνωση και αντεπίθεση, η αστική τάξη προσπαθεί να προλάβει τη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων, την επαφή μεγάλων λαϊκών μαζών με την πολιτική του ΚΚΕ.

Το ενιαίο κέντρο που οργανώνει τις προβοκάτσιες δημιουργεί προπέτασμα καπνού για να περάσει ανεμπόδιστα αυτή η πολιτική.

Από την πλευρά του το εργατικό κίνημα οφείλει να εντείνει τη δράση του εκεί που πονάει τους καπιταλιστές. Στους χώρους δουλειάς για την οργάνωση των εργατών και την ανατροπή των συσχετισμών υπέρ του ταξικού κινήματος, στις γειτονιές για να ανατραπούν οι πολιτικοί συσχετισμοί, να χτιστεί πιο στέρεη η λαϊκή συμμαχία, που με την πάλη της θα παρεμποδίζει την κυβερνητική πολιτική απ' όποια αστική κυβέρνηση κι αν προωθείται, θα προβάλλει αιτήματα από την υπεράσπιση του λαϊκού εισοδήματος ως την ίδια την εξουσία για τη λαϊκή οικονομία, έτσι που ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος να είναι και κτήμα του λαού.