Οι χτεσινές αντιδράσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στη νέα κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης επιβεβαιώνουν περίτρανα για ακόμα μια φορά πως οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ούτε θέλουν ούτε μπορούν να οργανώσουν την ταξική αντεπίθεση με στόχο την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής, ακριβώς γιατί είναι ένας από τους πυλώνες της. Στην πραγματικότητα αυτό που τους νοιάζει είναι να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων και να διασωθούν από την οργή τους, παρά να οργανώσουν την πάλη των εργαζομένων να μπλοκάρουν τα βάρβαρα μέτρα, ακριβώς επειδή πιστεύουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στην εφαρμοζόμενη πολιτική και κατ' επέκταση στον καπιταλισμό. Καταφεύγουν, λοιπόν, στους φραστικούς λεονταρισμούς: «Να μη διανοηθεί η κυβέρνηση, για μια ακόμα φορά, να επιτεθεί μέσω της κατάργησης της συλλογικής προστασίας και των συλλογικών συμβάσεων στα φτωχά στρώματα του πληθυσμού που πληρώνουν για μια κρίση που καθόλου δεν ευθύνονται γι' αυτήν», δήλωσε, για παράδειγμα, χτες ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Κι όμως η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έχει κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να υπονομεύσει τις συλλογικές συμβάσεις, αποδεχόμενη τις επιχειρησιακές συμβάσεις, την εκ περιτροπής απασχόληση, τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, κ.ο.κ. Γιατί να τους πάρουν στα σοβαρά η κυβέρνηση και κυρίως οι εργαζόμενοι; Αντίστοιχα στην ανακοίνωση της ΑΔΕΔΥ ο εχθρός είναι «η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης και των δανειστών». Συνεχίζουν δηλαδή να καλλιεργούν αυταπάτες στους εργαζόμενους ότι μπορεί να υπάρξει μια φιλολαϊκή διαχείριση και έξοδος από την καπιταλιστική κρίση προς όφελος των εργαζομένων... Η συμπόρευση με το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ είναι μονόδρομος για την εργατική τάξη και το λαό.