Είτε με διθυράμβους, είτε πιο προσεκτικά, κυβέρνηση και αστοί δημοσιολόγοι προσπαθούν με βάση την απόφαση της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ να δημιουργήσουν στο λαό ένα κλίμα ανακούφισης και αναμονής, με στόχο την υποχώρηση των λαϊκών αγώνων, την αναβολή βημάτων οργάνωσης της εργατικής τάξης, τη δημιουργία αναχωμάτων στη ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής συνείδησης ή ακόμα καλύτερα τη στράτευση του λαού στο σχέδιο που καταδικάζει το παρόν και υποθηκεύει το μέλλον του. Αυτοί που πρόδωσαν χίλιες φορές τις - φρούδες είναι αλήθεια - ελπίδες λαϊκών στρωμάτων για ευδαιμονία μέσα στον καπιταλισμό, τώρα προσπαθούν και πάλι να τον εξαπατήσουν με νέα σχέδια Μάρσαλ, ελπίζοντας ότι έχει σβήσει η λαϊκή μνήμη για το προηγούμενο σχέδιο Μάρσαλ.

Η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίθετη. Η κρίση είναι μπροστά, δεν άρχισε να ξεπερνιέται, γιατί δεν είναι κρίση χρέους, αλλά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, που εκφράζεται συγχρονισμένα σε πολλές χώρες της Ευρωζώνης, ακόμα και σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, πολύ ψηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα σε σχέση με την Ελλάδα. Μέτρα για την αντιμετώπισή της σε βάρος του λαού δεν παίρνονται μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ελπίζουν σε διέξοδο μέσω αύξησης της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, σε βάρος της ζωής εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων που τους καταστρέφουν, αλλά και της ελεγχόμενης καταστροφής κεφαλαίου. Η απόφαση της Συνόδου Κορυφής προσπαθεί να εξασφαλίσει τα συμφέροντα των δανειστών της Ελλάδας και να αποφύγει τον κίνδυνο παρενεργειών που θα παρασύρουν χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία, ακόμα και η Γαλλία. Αποτελεί έκφραση αναδιατάξεων μεταξύ ιμπεριαλιστικών κέντρων, προσωρινό συμβιβασμό ανάμεσα σε αντιτιθέμενα συμφέροντα μερίδων του κεφαλαίου, τόσο μέσα στις ίδιες τις χώρες, όσο και μεταξύ των χωρών. Είναι αστείο να θεωρείται λύση σε οποιοδήποτε οικονομικό πρόβλημα ένα σχέδιο που προβλέπει τριακονταετή συγκεκριμένη πορεία, όχι μόνο μιας χώρας, αλλά και του οικονομικού περιβάλλοντος γύρω της.

Ετσι κι αλλιώς, η απόφαση της Συνόδου Κορυφής δεν επιδιώκει να δώσει καμιά λύση στα προβλήματα του λαού. Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι είναι απλώς αυτοί που πρέπει με βιοτικό επίπεδο του προπερασμένου αιώνα να παράξουν τον πλούτο που θα πληρώσει τα χρέη που πήγαν σε βιομήχανους, εφοπλιστές, μεγαλέμπορους και τραπεζίτες, ντόπιους και ξένους, τον πλούτο που θα συνεχίσει την κερδοφορία του κεφαλαίου από δω και πέρα. Είναι αυτοί που θα πρέπει να ξεχάσουν την όποια εύθραυστη εργασιακή ασφάλεια μπορούσε να προσφέρει μέχρι χτες ο καπιταλισμός και να μάθουν να δουλεύουν όποτε υπάρχει δουλειά, όπως και όσο θέλει ο εργοδότης, με 500 ή 600 ευρώ μισθό στην καλύτερη περίπτωση. Χωρίς αληθινή προοπτική βελτίωσης, αλλά με πολλούς κινδύνους χειροτέρευσης.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να περιμένουν τίποτα καλό από αυτήν τη Συνάντηση Κορυφής, ούτε καν μικροπαροχές που θα γλυκαίνουν το χάπι. Για τον εργαζόμενο οι αποφάσεις αυτές εξασφαλίζουν μόνο ένα κουπί στη ...γαλέρα και το ρυθμικό χτύπο του τύμπανου και του βούρδουλα. Μοναδική διέξοδος για την εργατική τάξη και τη λαϊκή πλειοψηφία είναι με την πάλη της να ανατρέψει την εξουσία του κεφαλαίου, που, σε συνεργασία με τα διεθνή μονοπώλια, δημιουργεί και διαχειρίζεται το χρέος, σε βάρος της εργασίας μισθωτών και αυτοαπασχολουμένων.