Η... αδράνεια και η εσωστρέφεια αποτελούν κατά την «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΑΠ) τα σημερινά προβλήματα του συνδικαλιστικού κινήματος. Στην ανακοίνωσή της για την 1η Μάη, η παράταξη σημειώνει πως «τα συνδικάτα οφείλουν επιτέλους να βγουν από την ακινησία και την εσωτερική αναδίπλωση». Αλήθεια, πού την είδε η ΑΠ την «ακινησία»; Ακινησία είναι η καθημερινή προπαγάνδιση από ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ των αναγκών της ανταγωνιστικότητας; Ακινησία αποτελεί η ενεργέστατη συμβολή των συνδικαλιστικών ηγεσιών σε κατεύθυνση υπονόμευσης της ταξικής ενότητας των εργαζομένων, καλλιέργειας συντεχνιασμών, συμβιβασμού, μοιρολατρίας; Γιατί αυτά όχι μόνο δεν αποτελούν «ακινησία» αλλά, αντιθέτως, αποτελούν ιδιαίτερη κινητικότητα (θα μπορούσαμε να πούμε ακόμα και... πρωτοπόρα), όχι όμως υπέρ των εργαζομένων. Υπέρ της ενίσχυσης της θέσης των μονοπωλίων έναντι των αναγκών και συμφερόντων της εργατικής τάξης.

Αραγε, αποτελεί «εσωτερική αναδίπλωση» η ζέση με την οποία ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ τρέχουν στα τραπέζια των «κοινωνικών διαλόγων» ανταλλάσσοντας πλούσιες απόψεις με τους μεγαλοεργοδότες και το πολιτικό τους προσωπικό για το πώς θα προχωρήσουν οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις; Τα «σύμφωνα», που κάθε τρεις και λίγο υπογράφουν οι «κοινωνικοί εταίροι» μεταξύ αυτών και η ΓΣΕΕ (όπως τα 11 σημεία στα οποία συμφώνησαν προ διετίας ΣΕΒ - ΓΣΕΕ για το πώς οι βιομήχανοι θα ζημιωθούν το λιγότερο δυνατό από την κρίση) συνιστούν «αναδίπλωση»; 'Η μήπως είναι εμπλουτισμός και προσαρμογή του έργου τους ως ιμάντα στήριξης των συμφερόντων της πλουτοκρατίας με κάθε τρόπο και ευκαιρία;