Το σκηνικό στήθηκε εκ νέου: Μία ακόμη μαύρη τρύπα στον τραπεζικό τομέα «αποκαλύφθηκε» μετά τα αποτελέσματα του νέου «κρας τεστ» των τραπεζών του πάλαι πότε «Κέλτικου Τίγρη» (του λεγόμενου και «ιρλανδικού θαύματος») ένα έλλειμμα 24 δισ. ευρώ πέραν των 46 δισ. ευρώ που έχουν ήδη δοθεί για τη διάσωσή τους. Το συνολικό ποσό διάσωσης των τριών μεγάλων ιρλανδικών τραπεζών εκτοξεύεται, προς το παρόν πάντα, στα 70 δισ. ευρώ, που σημαίνει ότι θα χρειαστούν 10 δισ. ευρώ επιπλέον, πέραν των 35 δισ. που έχουν ήδη δοθεί από το δάνειο των 85 δισ. ευρώ που χορηγείται στο πλαίσιο του «μνημονίου» της Ιρλανδίας από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Με ακόμη πιο απλά λόγια, το μέχρι στιγμής ποσό για τη διάσωση αυτού του «βαρελιού χωρίς πάτο» αντιστοιχεί σε 17.000 ευρώ ανά κάτοικο. Αμέσως μετά, ο διαβόητος οίκος αξιολόγησης Standard's & Poors υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της Ιρλανδίας κατά μία μονάδα...

Το σενάριο εξαθλίωσης των Ιρλανδών εργαζομένων προς όφελος του κεφαλαίου μπορεί να συνεχιστεί απρόσκοπτα, μόλις ένα μήνα μετά την «κόκκινη κάρτα» που έδειξαν οι Ιρλανδοί στην προηγούμενη κυβέρνηση του Fianna Fial, κυβέρνηση που είχε προωθήσει όχι ένα, αλλά τέσσερα πακέτα μέτρων λιτότητας. Μπορεί το Fianna Fail να καταποντίστηκε στις εκλογές της 25ης Φλεβάρη (μόλις 15% από 42% και μόλις 8% στην πρωτεύουσα Δουβλίνο, οι χειρότερες εκλογικές του επιδόσεις εδώ και έναν αιώνα), μπορεί το Εργατικό Κόμμα να σημείωσε το καλύτερο ποσοστό της Ιστορίας του σε πανιρλανδικό επίπεδο, κερδίζοντας το 20% των ψήφων, όπως και το Σιν Φέιν, που απέσπασε το 10% των ψήφων. Ομως, τίποτε δεν άλλαξε. Το Εργατικό Κόμμα κατέληξε σε κυβερνητική συμφωνία με το κεντροδεξιό Fine Gael με βασικό «συγκολλητικό συστατικό» την «αναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου», την αναδιαπραγμάτευση του χρέους», τη μείωση των επιτοκίων δανεισμού κ.λπ. Ωστόσο το πρόγραμμά τους είναι αποκαλυπτικό ως προς τις προθέσεις τους: Συνέχεια της κανιβαλικής λιτότητας και της ανηλεούς επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων.

Τα κύρια σημεία της κυβερνητικής συμφωνίας των δύο κομμάτων για την ακρίβεια αντιπροσωπεύουν όχι μόνο τη συνέχιση, αλλά και την εντατικοποίηση των περικοπών και της λιτότητας, πολιτική που εφαρμόστηκε από τον προηγούμενο κυβερνητικό συνασπισμό Fianna Fail και Πρασίνων, πολιτική που καταδικάστηκε από τον ιρλανδικό λαό. Ενδεικτικό είναι ότι αμέσως μετά την κατάληξη της συμφωνίας ανακοινώθηκε ότι η νέα κυβέρνηση προσανατολίζεται στην άμεση κατάργηση 25.000 θέσεων εργασίας στο δημόσιο τομέα.

Εξάλλου, εξαρχής ήταν δεδομένο ότι πρωταρχικό καθήκον της νέας κυβέρνησης συνασπισμού Fine Gael και Εργατικού Κόμματος δεν θα ήταν άλλο από τη συνέχιση των τρομακτικών περικοπών στο δημόσιο τομέα και τις αθρόες απολύσεις, ούτε ώστε να διασφαλιστεί η συνέχεια της διάσωσης της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Συγκεκριμένα, στην προγραμματική συμφωνία, διατυπώνεται ότι ο κυβερνητικός συνασπισμός δεσμεύεται για:

• Τη διατήρηση και εφαρμογή του προγράμματος λιτότητας της προηγούμενης κυβέρνησης, ύψους 6 δισ. ευρώ, κάνοντας μόνο μια απροσδιόριστη αναφορά περί της «δυνατότητας του επαναπροσδιορισμού των στόχων στον προϋπολογισμό του 2013».
• Τη συνέχιση του προγράμματος ευρείας κλίμακας ιδιωτικοποιήσεων των δημόσιων υπηρεσιών.
• Τη συνέχιση του χαμηλού φορολογικού καθεστώτος της Ιρλανδίας για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις πολυεθνικές.

Οσο για την «επαναδιαπραγμάτευση του «μνημονίου» με την ΕΕ και το ΔΝΤ, που και τα δύο κόμματα είχαν υποσχεθεί προεκλογικά, αποδείχθηκε απάτη, που φυσικά αποδόθηκε στην αδιαλλαξία της Γερμανίδας καγκελαρίου Αγγελα Μέρκελ, όπου στην τελευταία Σύνοδο της ΕΕ απέκλεισε κάθε τροποποίηση, δηλώνοντας ξεκάθαρα: «Δεν είναι αυτό το θέμα. Πρέπει να βρούμε λύσεις που ταιριάζουν στο νομοσχέδιο. Πάντα θα υπάρχει δούναι και λαβείν», για να καταλήξει ότι «για να γίνουν δυνατά ορισμένα πράγματα είναι αναγκαίες πρόσθετες δεσμεύσεις, περαιτέρω προϋποθέσεις»... Οι «πρόσθετες δεσμεύσεις» αφορούν φυσικά την «υποχρέωση» της νέας κυβέρνησης να εντατικοποιήσει τα μέτρα λιτότητας που απαιτεί το εγχώριο και το διεθνές κεφάλαιο για να κάνει ακόμη πιο φτηνή την εργατική δύναμη.

Ενδεικτικό είναι ότι τις προηγούμενες μέρες, το γκρουπ «Ireland First», μία ομάδα μεγάλων επιχειρηματιών και «σοφών ειδικών και πολιτικών» που διατείνονται ότι κινούνται με γνώμονα «την αντιμετώπιση των προκλήσεων που αντιμετωπίζει η Ιρλανδία» παρέδωσε στην κυβέρνηση ένα άλλο «μνημόνιο» 38 σελίδων, που το ονόμασαν «Σχεδιάγραμμα για την ανάκαμψη της Ιρλανδίας» (Blueprint for Ireland's Recovery). Αξίζει να σημειωθεί ότι ανάμεσά τους συγκαταλέγονται ορισμένα από τα «εξέχοντα στελέχη» του χρηματοπιστωτικού τομέα, ακριβώς αυτού του τομέα που αποτελεί το «βαρέλι δίχως πάτο» που έχει κυριολεκτικά ξεκληρίσει τον ιρλανδικό λαό. Αλλά και στελεχών «ιδρυμάτων», όπως Goldman Sachs, HSBC Private Wealth Managers, Societe General Gestion, Credit Suisse Asset Management, Aberdeen Asset Management (London), BNP Paribas, Nordea Investment Management, Deutsche Asset Management κ.ά.

Ορισμένες από τις «συστάσεις» προς τη νέα κυβέρνηση Fine Gael και Εργατικών ήδη εμπεριέχονται στο πρόγραμμα της κυβέρνησης, αλλά ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην «αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στις δομές διακυβέρνησης και της πολιτικής εξουσίας που έχει υπονομευτεί εξαιτίας της κρίσης» και καλεί συνάμα την κυβέρνηση να εξαλείψει όλους τους περιορισμούς της σχετικά με την «αποδοτικότητα και την κερδοφορία των επιχειρήσεων», να προχωρήσει άμεσα στην πώληση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων και επιχειρήσεων και εάν δεν είναι σε θέση να πωληθούν να προχωρήσει ακόμη και στο κλείσιμό τους. Επίσης καλεί την κυβέρνηση για τη συρρίκνωση του δαπανηρού «κράτους πρόνοιας» και να προωθήσει σειρά μέτρων για τη μείωση των αποδοχών των εργαζομένων στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Μάλιστα, παρέχουν και συγκεκριμένα παραδείγματα του ξεπουλήματος που προτείνουν: Ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων και των λιμανιών της χώρας, και προώθηση ενός κανονιστικού μοντέλου για τη λειτουργία των επιχειρήσεων με στόχο φυσικά την απάλειψη και των ελάχιστων όρων και κανονισμών που υπάρχουν σήμερα. Εξαιρετικό ενδιαφέρον, ωστόσο, στο 38σέλιδο μνημόνιό τους, συνιστούν και οι συστάσεις για τη μείωση των τοπικών αρχών με τις συγχωνεύσεις δήμων (από 34 που είναι σήμερα σε 9 τελικά, δηλαδή «Καλλικράτης» και εκεί) με στόχο την εξοικονόμηση 1,5 δισ. από μισθούς στο δημόσιο τομέα, ενώ στόχος θα πρέπει να είναι οι δημόσιες δαπάνες που σήμερα φτάνουν τα 21 δισεκατομμύρια ετησίως να μειωθούν στα 10 δισ. μέχρι το 2015.

Εννοείται ότι το «μνημόνιο» αυτό ζητά να ληφθούν και όλα τα μέτρα, ώστε να μην υπάρχουν λαϊκές αντιδράσεις μέσω της «αναδιοργάνωσης πολιτικού συστήματος».

Ουσιαστικά, πρόκειται για «οδικό χάρτη» για τη συνέχιση της αντιλαϊκής λαίλαπας, μιας λαίλαπας που εντείνεται, αλλά οι αρχές της ανάγονται στις εποχές του «ιρλανδικού θαύματος», όπου δικαιώματα θυσιάστηκαν κατά κόρον στο βωμό της ανταγωνιστικότητας. Αυτήν την πορεία μπορεί να ανατρέψουν μόνον οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, ξεπερνώντας και τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που υπέγραφαν τη «θανατική τους καταδίκη» και οξύνοντας την ταξική πάλη, διεκδικώντας, όχι αλλαγή κυβέρνησης και πολιτικού προσωπικού, αλλά της τάξης στην εξουσία.