Μέσα σε κλίμα αγανάκτησης για την αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης στην παιδεία που εκδηλώνεται αυτή την περίοδο με τις μαζικές συγχωνεύσεις σχολείων, το υπουργείο Παιδείας επιδιώκει να πείσει ότι η πολιτική του έχει ...λαϊκή έγκριση. Ετσι, χτες έδωσε στη δημοσιότητα έρευνα κοινής γνώμης που διεξήγαγε για λογαριασμό του εταιρεία δημοσκοπήσεων, στο επίκεντρο της οποίας βρίσκεται το λύκειο, το σύστημα εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση και η επαγγελματική εκπαίδευση. Η έρευνα έγινε το δεύτερο δεκαήμερο του Γενάρη, με 1.987 συνεντεύξεις σε δείγμα ηλικίας 16 έως 60 ετών. Από τα ερωτήματα είναι κάτι παραπάνω από προφανής η προσπάθεια του υπουργείου όχι απλά να διαμορφώσει μια πραγματικότητα στα μέτρα του, αλλά να παρουσιάσει εικόνα αποδοχής της πολιτικής του. Κάτι, που γίνεται ιδιαίτερα φανερό από ορισμένα ερωτήματα.

Οπως ήταν αναμενόμενο, η πλειοψηφία τοποθετείται αρνητικά στην σημερινή εικόνα του λυκείου. Για την πρόθεση του υπουργείου να δημιουργήσει νέο λύκειο, ενήμερο δηλώνει το 45,3%.

Το υπουργείο ρωτά αν η χρήση νέων τεχνολογιών και τα ψηφιακά βοηθήματα μπορούν να υποκαταστήσουν σε ένα βαθμό το φροντιστήριο. Κατευθύνουν προς τις νέες τεχνολογίες τις απαντήσεις των ερωτώμενων που αναζητούν διέξοδο από το τεράστιο οικονομικό βάρος των φροντιστηρίων, βάρος όμως, που δεν μπορεί να λυθεί μέσω των νέων τεχνολογιών.

Το υπουργείο με την έρευνά του παρουσιάζει σαν διέξοδο στο σημερινό σχολείο και στην αδιαφορία που προκαλεί στους μαθητές το αποξενωμένο από τις ανάγκες τους περιεχόμενο, την ελεύθερη επιλογή μαθημάτων πέρα από τα υποχρεωτικά. Ενα μέτρο που θα εκτινάξει την ταξική διαφοροποίηση, καταργώντας το όποιο δικαίωμα έχουν σήμερα τα παιδιά σε ενιαία μόρφωση ανεξάρτητα από το πού προέρχονται.

Σε ό,τι αφορά την δευτεροβάθμια τεχνολογική εκπαίδευση, πάνω από τις μισές απαντήσεις είναι υπέρ του να αποτελεί διακριτή εκπαιδευτική βαθμίδα, με προσανατολισμό την εξειδίκευση στα αντικείμενα που χρειάζεται η αγορά και η συντριπτική πλειοψηφία δηλώνει ότι θα έπρεπε να λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες της αγοράς εργασίας. Βέβαια, η ίδια η «αγορά» όταν μιλά για τις «ανάγκες» της, δεν αναφέρεται στον έλεγχο του αριθμού εκείνων που θα ασχοληθούν με συγκεκριμένους τομείς της παραγωγής, αφού κάτι τέτοιο έρχεται σε αντίθεση με τον σημερινό τρόπο οργάνωσης της οικονομίας. Οι ανάγκες της σχετίζονται κυρίως με το μοντέλο του εργαζόμενου που θα παράγει η εκπαίδευση, ευέλικτου, πρόθυμου, υποαμειβόμενου και χωρίς δικαιώματα και απαιτήσεις. Και είναι βέβαιο ότι κανένας γονιός δεν θέλει αυτή τη μοίρα για τα παιδιά του.