Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να εξασφαλίσει το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Είναι ένα σύστημα που γεννά την ανεργία και, ταυτόχρονα, με κριτήριο το τι υπηρετεί την ανάγκη κερδοφορίας των κεφαλαιοκρατών εισάγει και επεκτείνει τις ελαστικές μορφές εργασίας σε βάρος της μόνιμης και σταθερής απασχόλησης. Δίπλα στους ανέργους παρατάσσει τους ευκαιριακά απασχολούμενους, τη δουλειά με το κομμάτι, τη μέρα ακόμα και την ώρα. Οι στρατιές των χιλιάδων συμβασιούχων στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα είναι πολιτική επιλογή και έργο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Θέλουν πάμφθηνους εργαζόμενους, χωρίς δικαιώματα, ακόμα και ανασφάλιστους, έρμαια των ορέξεων της εκάστοτε κυβέρνησης. Πιο πειθήνιοι μπροστά στο φόβο της απόλυσης ή την ελπίδα της ανανέωσης της σύμβασης. Είναι ακόμα ο «δούρειος ίππος» για να χτυπηθούν, όπως συμβαίνει ξεκάθαρα πλέον σήμερα, τα δικαιώματα των μόνιμων εργαζομένων. Για να χτυπηθεί, τελικά, το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία.

Την αγωνία και τον αγώνα των χιλιάδων συμβασιούχων για την επιβίωση σπεύδουν να εκμεταλλευτούν διάφοροι προστάτες. Μαζί με τις εργοδοτικές - κυβερνητικές πλειοψηφίες σε Συνομοσπονδίες, Ομοσπονδίες, σωματεία, καλλιεργούν αντιλήψεις που στην πραγματικότητα είναι ενάντια στο δικαίωμα στη δουλειά. Συγκαλύπτουν ότι ο καπιταλισμός όχι μόνο δεν μπορεί να εξασφαλίσει το δικαίωμα αυτό αλλά και το χτυπά. Συγκαλύπτουν, επομένως, ότι πρόκειται πάνω από όλα για ένα πολιτικό πρόβλημα που η ριζική αντιμετώπισή του απαιτεί πολιτικούς αγώνες. Υπονομεύουν τον αγώνα για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, αφού έχουν βάλει πλάτες να περάσει η μερική απασχόληση, οι συμβασιούχοι, οι ελαστικές μορφές δουλειάς. Ανάγουν, δε, σε βασικό μέσο διεκδίκησης την προσφυγή στα δικαστήρια. Μόνιμη επιδίωξή τους είναι να εγκλωβίζουν τους συμβασιούχους σε ατέρμονες και αναποτελεσματικές νομικίστικες διαδικασίες, που, κατά κύριο λόγο, δεν τους δικαιώνουν. Χαρακτηριστική είναι η αρνητική πρόταση του εισαγγελέα και του εισηγητή στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, την περασμένη Πέμπτη. Ομως, ακόμα και αν υπάρχει, αραιά και που, μια θετική έκβαση μέσα από μια νομική διαδικασία, αυτή δεν μπορεί να εξασφαλίσει το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους και για πάντα.

Μια ακόμα παγίδα που στήνουν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου, οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες και τα διάφορα δικηγορικά γραφεία είναι η επιχειρηματολογία που αναπτύσσουν περί «πάγιων και διαρκών αναγκών». Στην πραγματικότητα, αντί να υπερασπίζονται τους συμβασιούχους, υπερασπίζονται τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες ενός αστικού κράτους, οι οποίες με τη σειρά τους διαμορφώνονται από τις ανάγκες του κεφαλαίου. Και που δεν εξαλείφουν το φαινόμενο των συμβασιούχων, που τους χειραγωγούν, ανακυκλώνοντας την ανεργία.

Για τους εργαζόμενους, υπάρχει μόνο μία πάγια και διαρκής ανάγκη, το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία. Η πάλη για την κατάκτησή του είναι άμεσα δεμένη με τη σύγκρουση και ρήξη με τις πολιτικές δυνάμεις των κεφαλαιοκρατών. Με την ανατροπή, τελικά, της εξουσίας των μονοπωλίων και την εγκαθίδρυση της εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Μέσα σε μια λαϊκή οικονομία, η μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους αποτελεί απαραίτητο όρο ύπαρξής της και αναγκαίο αποτέλεσμά της. Αυτή η πορεία σύγκρουσης με το κεφάλαιο και το κράτος του και το αποτέλεσμά της δεν είναι ουτοπία, είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος.