Είναι γεγονός ότι σε κάθε ιστορική επέτειο για το κομμουνιστικό κίνημα - ιδιαίτερα αν πρόκειται για επέτειο που φέρνει στο νου ηγέτες του κινήματος, η δράση των οποίων είναι δεμένη με κοσμοϊστορικά γεγονότα - τότε η μνήμη γίνεται ένα με το σήμερα. Οχι μόνο γιατί αποτιμά το επαναστατικό τους έργο, μα γιατί αυτό το έργο είναι υλική δύναμη για το μέλλον της ιστορικής εξέλιξης. Δύναμη, που συμβάλλει στη διαμόρφωση και την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης. Ετσι μόνο μπορεί να μετατρέπεται σε παράγοντα, που επιδρά στην ανάπτυξη του αγώνα της εργατικής τάξης για την εκπλήρωση του τελικού σκοπού, την ανατροπή του καπιταλισμού, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και της κομμουνιστικής κοινωνίας. Πολύ περισσότερο δε, όταν πρόκειται για επέτειο που αφορά στη μεγαλύτερη προσωπικότητα που ανέδειξε το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα στον 20ό αιώνα, τον Β. Ι. Λένιν, έναν από τους κλασικούς της κοσμοθεωρίας της εργατικής τάξης, που δικαίως φέρει και το δικό του όνομα: Μαρξισμός - Λενινισμός.

Ηταν 21 Γενάρη του 1924 που η καρδιά του Βλαντιμίρ Ιλιτς Ουλιάνοφ Λένιν έπαψε να χτυπά. Μα η κληρονομιά που άφησε τον κράτησε και τον κρατά ζωντανό στην καρδιά και το νου των απλών ανθρώπων του μόχθου.

Το τεράστιο ιστορικό έργο του Λένιν αποκαλύπτει ότι το σύνθημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» προβάλλει ως η μόνη ελπίδα των λαών σήμερα. Ο καπιταλισμός είναι ιστορικά ξεπερασμένος. Η οικονομική κρίση του στις μέρες μας αποκαλύπτει ότι τα ιστορικά του όρια είναι ξεπερασμένα.

To όνομα του Λένιν είναι ταυτισμένο με τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Αλλά η επανάσταση δεν είναι έργο μιας πράξης. Πίσω από το συγκεκριμένο γεγονός, τομή στην Ιστορία της ανθρωπότητας γιατί άνοιγε ο δρόμος του περάσματος από τις ταξικές κοινωνίες στον κομμουνισμό, την αταξική κοινωνία, υπάρχει ένα τεράστιο επαναστατικό έργο, συνέχεια του έργου των Μαρξ - Ενγκελς. Αλλά και μετά την πραγματοποίηση της Επανάστασης, υπάρχει η πορεία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, τις βάσεις της οποίας, θεωρητικά και πρακτικά, ανέπτυξε ο Λένιν.

Ο Λένιν, λοιπόν, είναι ταυτισμένος με την επαναστατική θεωρία της εργατικής τάξης, την ανάπτυξη του μαρξισμού στην εποχή του ιμπεριαλισμού, αλλά ανέπτυξε και τις θεωρητικές βάσεις της οικοδόμησης της νέας κοινωνίας. Ταυτόχρονα, είναι ταυτισμένος με την επαναστατική πρακτική, σπουδαίο, επίσης, ζήτημα και διαλεκτικά δεμένο με τη θεωρία, προκειμένου η εργατική τάξη, μαζί με τους συμμάχους της, να επιτελούν το ιστορικό έργο του περάσματος των κοινωνιών από τα εκμεταλλευτικά συστήματα στην κατάργηση της εκμετάλλευσης, από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας.

Αυτό το έργο, που δίκαια πήρε τη θέση του στην Ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, ο λενινισμός, είναι ο μαρξισμός στην εποχή του ιμπεριαλισμού, και ο Λένιν αποτελεί μαζί με τους Μαρξ - Ενγκελς τους θεμελιωτές της κοσμοθεωρίας της εργατικής τάξης, για την παγκόσμια νίκη του κομμουνισμού.

H επαναστατική του δράση ξεκινά από τα νεανικά του χρόνια. Καταπιάνεται με τη μελέτη του μαρξισμού, αλλά και τη διάδοσή του στους εργάτες της Πετρούπολης, με τους οποίους συνδέεται από τα φοιτητικά του χρόνια. Στράφηκε στο μαρξισμό και την οργάνωση της πολιτικής πάλης της εργατικής τάξης, παρά και ενάντια στο ρεύμα της εποχής, το ναροντνικισμό, που δρούσε με μορφές πολιτικής πάλης, όπως η ατομική τρομοκρατία ενάντια στον τσάρο, ως το μέσον για την κοινωνική απελευθέρωση της αγροτιάς. Είναι χαρακτηριστικό ότι με την εκτέλεση του μεγαλύτερου αδελφού του Αλέξανδρου, μετά τη σύλληψη και καταδίκη του σε θάνατο για απόπειρα δολοφονίας του τσάρου Αλέξανδρου ΙΙΙ, ο ίδιος λέει ότι «εμείς θα ακολουθήσουμε άλλο δρόμο».

Επιμένει στην προπαγάνδα και τη ζύμωση, εκλαϊκεύοντας το μαρξισμό στους εργάτες, αλλά, ταυτόχρονα, ο ίδιος δουλεύει για την ανάπτυξη του επιστημονικού σοσιαλισμού στη Ρωσία.

Σήμερα, παρουσιάζουμε αποσπάσματα ενός από τα πρώτα έργα του για την εκλαΐκευση του μαρξισμού στη Ρωσία, με τίτλο: «Χαρακτηρισμός του οικονομικού ρομαντισμού - Ο Σισμόντι και οι φίλοι του» που απαντά στο ζήτημα της οικονομικής κρίσης και στις λαθεμένες θεωρίες για τις αιτίες της.

Στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, τα εμπορεύματα παράγονται όχι με τη μεμονωμένη εργασία του εμπορευματοπαραγωγού, αλλά με τη συλλογική εργασία πολλών μαζί εργατών. Η παραγωγή, επομένως, γίνεται κοινωνική. Η παραγωγή στον καπιταλισμό είναι διαρθρωμένη σε χιλιάδες ξεχωριστές επιχειρήσεις, ιδιοκτησίας διαφορετικών καπιταλιστών, αλλά αυτές οι επιχειρήσεις αποτελούν κρίκους της κοινωνικής παραγωγής. Οι καπιταλιστές παράγουν όχι για την κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας, αλλά για το κέρδος. Ενδιαφέρονται, λοιπόν, και πραγματοποιούν την αναπαραγωγή του κεφαλαίου τους με βάση τα ατομικά τους συμφέροντα, κυνηγώντας δηλαδή μεγαλύτερα κέρδη, γι' αυτό και αυξάνουν τις διαστάσεις του κεφαλαίου τους και της παραγωγής. Η συνεχώς διευρυνόμενη καπιταλιστική παραγωγή από τις ξεχωριστές επιχειρήσεις και η τάση για την αποκόμιση ολοένα και μεγαλύτερων κερδών οδηγεί στην αναρχία της παραγωγής, στη δυσαναλογία ανάμεσα στους διάφορους κλάδους, στην υπερπαραγωγή. Δεν υπάρχει πάντα δυνατότητα πραγματοποίησης όλων των εμπορευμάτων της παραγωγής στην αγορά. Τα εμπορεύματα, η παραγωγή των οποίων συνεχώς αυξάνεται, δεν μπορούν συνεχώς να πουλιούνται όλα, ή γιατί υπάρχει προσφορά πάνω από τις κοινωνικές ανάγκες στη δοσμένη στιγμή, δηλαδή πάνω από τις δυνατότητες κατανάλωσης, ή γιατί δεν υπάρχει οικονομική δυνατότητα από τους καταναλωτές να αγοράζουν. Αυτό ισχύει και στην παραγωγή μέσων παραγωγής και στην παραγωγή μέσων κατανάλωσης.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η παραγωγή είναι κοινωνική, αλλά η ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της δεν είναι κοινωνική, είναι ατομική - καπιταλιστική. Τα αποτελέσματά της τα καρπώνονται οι καπιταλιστές. Αυτή είναι βασική αντίθεση του καπιταλισμού.

Αυτή η κατάσταση οδηγεί στη διακοπή της διευρυμένης αναπαραγωγής και εκδηλώνεται η κρίση. Ετσι, λοιπόν, η βασική αιτία της οικονομικής κρίσης βρίσκεται στο γεγονός ότι η παραγωγή είναι κοινωνική, αλλά η ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της ατομική - καπιταλιστική. Η βασική αιτία λοιπόν για τις οικονομικές κρίσεις βρίσκεται στη βασική οικονομική αντίθεση του καπιταλισμού.

Μια από τις μορφές εκδήλωσης της βασικής οικονομικής αντίθεσης στον καπιταλισμό, δηλαδή της κοινωνικοποίησης της παραγωγής και της ατομικής ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της, είναι η αντίθεση ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση. Η παραγωγή μπορεί να διευρύνεται αλλά η κατανάλωση από τις λαϊκές μάζες να μην ακολουθεί αυτή την αύξηση της παραγωγής ή και να μειώνεται. Η εκδήλωση της συγκεκριμένης αντίθεσης ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση αποτελεί ένα σημαντικό κρίκο του μηχανισμού που δημιουργεί τις οικονομικές κρίσεις. Δεν μπορεί όμως η συγκεκριμένη αντίθεση, αυτή καθ' εαυτή από μόνη της, να εξηγήσει το αναπόφευκτο των κρίσεων, παρά το γεγονός ότι η ίδια η εκδήλωση της κρίσης υποδηλώνει αδυναμία πραγματοποίησης όλων των παραχθέντων εμπορευμάτων και επιβεβαιώνει από μια άποψη την αληθοφάνεια μιας ερμηνείας ότι η κρίση οφείλεται στην αντίθεση παραγωγής - κατανάλωσης. Πάνω σ' αυτό διατυπώθηκε η λαθεμένη θεωρία τους υποκατανάλωσης ως αιτία της κρίσης.

Για παράδειγμα, ο Ελβετός Σισμοντί έλεγε ότι χαρακτηριστική αντίθεση του καπιταλισμού είναι η αντίθεση ανάμεσα στην τάση για απεριόριστη διεύρυνση της παραγωγής και στα περιορισμένα όρια της κατανάλωσης των λαϊκών μαζών. Απ' αυτή του τη διαπίστωση έβγαζε το συμπέρασμα ότι είναι αδύνατη η διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Αλλά αυτή όμως πραγματοποιείται και για τον Σισμόντι, όταν πραγματοποιείται, αυτό οφείλεται στην ύπαρξη της εξωτερικής (έξω από τα όρια του έθνους - κράτους) αγοράς. Αυτό όμως δεν είναι σωστό, παρά το γεγονός ότι σωστά επισημαίνεται η αντίθεση. Ο Σισμοντί θεωρούσε ότι το συνολικό κοινωνικό προϊόν που παράγεται αγοράζεται μόνο με εισόδημα. Και έφτασε σ' αυτό το συμπέρασμα, γιατί στην αξία του συνολικού κοινωνικού προϊόντος δεν υπολόγισε την αξία των μέσων παραγωγής, του συνολικού σταθερού κεφαλαίου. Ετσι, δεν έπαιρνε υπόψη του ότι εκτός από την εργατική τάξη που αγοράζει εμπορεύματα ατομικής χρήσης και τους καπιταλιστές που επίσης αγοράζουν τέτοια για τις ατομικές ανάγκες τους (φαγητό, ρούχα, παπούτσια κ.λπ.), οι καπιταλιστές πρώτ' απ' όλα ενδιαφέρονται για την αγορά μέσων παραγωγής. Επομένως, παρά την ύπαρξη της αντίθεσης παραγωγής - κατανάλωσης, αυτή δεν μπορεί να εξηγήσει το αναπόφευκτο της οικονομικής κρίσης.

Σ' αυτά απαντά το απόσπασμα από το συγκεκριμένο έργο του Λένιν.