Την ίδια στιγμή, οι τιμές σε βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης και υπηρεσίες αυξάνονται συνεχώς, και μάλιστα στην περίοδο της κρίσης. Ετσι, στο διάστημα Σεπτέμβρης 2009 - Σεπτέμβρης 2010, σημειώθηκαν οι ακόλουθες αυξήσεις:

• 17,7% στην ομάδα μεταφορές (αυξήσεις στις βενζίνες, τιμές αυτοκινήτων, διόδια - τέλη κυκλοφορίας).
• 17,7% στην ομάδα αλκοολούχα ποτά - καπνός (λόγω της τριπλής αύξησης των φόρων κατανάλωσης και του ΦΠΑ).
• 8% στην ομάδα στέγαση (αυξήσεις σε πετρέλαιο θέρμανσης, ηλεκτρισμού, ενοίκιο κατοικιών).
• 4,5% στην ομάδα άλλα αγαθά και υπηρεσίες (αυξήσεις σε ασφάλιστρα αυτοκινήτων, κοσμήματα, ρολόγια, κ.λπ.)
• 3,2% στην ομάδα ξενοδοχεία - καφέ - εστιατόρια.
• 3% στην ομάδα επικοινωνίες, λόγω αύξησης των τιμών της κινητής τηλεφωνίας.
• 2,4% στην ομάδα ένδυση - υπόδηση.
• 2,1% στην ομάδα διατροφή - μη αλκοολούχα ποτά.
• 1,6% στην ομάδα διαρκή αγαθά είδη νοικοκυριού, ενώ ακολουθούν οι άλλες ομάδες με μικρότερες αυξήσεις.

Και ενώ αυξάνονται οι τιμές, οι μισθοί των εργαζομένων όχι απλά παραμένουν καθηλωμένοι σε επίπεδα πολύ πίσω από τις σύγχρονες ανάγκες, αλλά επί της ουσίας έχουν υποστεί μείωση εξαιτίας των συνεχόμενων ανατιμήσεων. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι με βάση την κλαδική σύμβαση των ξενοδοχοϋπαλλήλων (πλειοψηφούν οι κυβερνητικές - εργοδοτικές δυνάμεις), ο καθαρός μισθός στην τελευταία κατηγορία διαμορφώνεται στα 672,64 ευρώ καθαρά (μεικτός 878,70 ευρώ). Ο μεικτός μισθός ενός υπαλλήλου γραφείου είναι στα 860 περίπου ευρώ και εκεί περίπου κινούνται οι μισθοί για τη μεγάλη πλειοψηφία στις υπηρεσίες και το εμπόριο. Οσο η παραγωγή και η οικονομία ρυθμίζεται από τους κανόνες της αγοράς, θα χτυπιέται αμείωτα και η ανάγκη για εργασία με πλήρη δικαιώματα και η πρόσβαση της λαϊκής οικογένειας σε φτηνά και ασφαλή προϊόντα. Τα μονοπώλια που κονταροχτυπιούνται για τον έλεγχο της αγοράς δεν «τσακώνονται» για το ποιο θα εξυπηρετήσει καλύτερα τη λαϊκή οικογένεια, αλλά για το ποιο θα διασφαλίσει τα μεγαλύτερα κέρδη.

Η πραγματικότητα, που ενδεικτικά καταγράφεται με τα παραπάνω στοιχεία, αποκαλύπτει ότι το κεφάλαιο ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες κρίσης έχει στα χέρια του όλα τα όπλα που του δίνει η πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ, προκειμένου να την ξεπεράσει σε βάρος των εργαζομένων μειώνοντάς τους δραστικά το εισόδημα. Σ' αυτό, άλλωστε, αποσκοπεί ο νόμος για τις επιχειρησιακές συμβάσεις που καταργεί τις κλαδικές, στέλνοντας στον Προκρούστη τους μισθούς, ενώ την ίδια ώρα η ακρίβεια φουντώνει. Εδώ, ουσιαστικά, έχουμε καταστροφή εργατικής δύναμης με την αδυναμία ικανοποίησης στοιχειωδών αναγκών των εργατικών οικογενειών, ενώ την ίδια ώρα αυξάνει τις τιμές όχι λόγω μισθών, αλλά για αύξηση των κερδών του. Πραγματικότητα, που θα συνεχιστεί το ίδιο επώδυνη για τους εργαζόμενους και μετά την κρίση. Να γιατί χρειάζεται οργάνωση στα ταξικά συνδικάτα, ενίσχυσή τους, ένταση της ενιαίας ταξικής πάλης εργατών, αυτοαπασχολούμενων, φτωχών αγροτών για την ικανοποίηση όλων των αναγκών τους, κόντρα στην πολιτική του κεφαλαίου, ως την ανατροπή της εξουσίας του.