«Απαράδεκτο» και «απίστευτο» χαρακτήρισε ο Δημήτρης Στρατούλης το θάνατο του μετανάστη εργάτη, που σκοτώθηκε δουλεύοντας σε ιδιωτικό συνεργείο καθαρισμού και έπεσε από τον τρίτο όροφο του υπουργείου Εργασίας. Και ...αγανακτισμένο, επειδή το «ατύχημα» έγινε σε κτίριο του υπουργείου Εργασίας, το στέλεχος του ΣΥΝ ζητά «να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση και να καταλογιστούν οι πολιτικές, ποινικές και αστικές ευθύνες σε όσους τις έχουν, όσο ψηλά και αν βρίσκονται». Αλλά και «να σπάσουν τα χιλιάδες ορατά και αόρατα νήματα που συνδέουν στη χώρα μας δουλεμπόρους, εργολάβους, κυβερνητικά κόμματα και υπουργούς με θύματα εργαζόμενους που θυσιάζονται στο βωμό της επιχειρηματικής κερδοφορίας και της πολιτικής ιδιοτέλειας».

Ας δεχτούμε ως καλοπροαίρετες και τις ανησυχίες, και τις καταγγελίες του ΣΥΝ. Από πότε, όμως, είναι το «άπλετο φως» που λείπει από την καπιταλιστική οργάνωση της παραγωγής που θεωρεί τους εργάτες γρανάζια και γι' αυτό ή τους ξετινάζει ή τους αντικαθιστά; Πότε έκρυψε ο καπιταλισμός και η «ανταγωνιστικότητα» ότι τα δικαιώματα και οι ανάγκες των εργαζομένων είναι εμπόδιο στην κερδοφορία των επιχειρήσεων; Πότε έπαψαν ή αρνήθηκαν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου να μετρούν την υγεία και την αρτιμέλεια των εργαζομένων ως κάτι που τις ενδιαφέρει μόνον ως παράγοντας ενίσχυσης της παραγωγικότητας και ποτέ ως προϋπόθεση προσωπικής και οικογενειακής ευεξίας; Ποτέ. Οπως, επίσης, και ο ΣΥΝ ποτέ δεν «αγγίζει» τέτοια ζητήματα από τη σκοπιά των πραγματικών αιτιών και της εξάλειψής τους. Αλλωστε, άμα τα αποκάλυπτε και τα αντιπάλευε, δε θα ήταν αυτό που είναι, δηλαδή ένα κόμμα που δίνει άλλοθι και, τελικά, στήριγμα στην πολιτική που μετατρέπει τους τόπους δουλειάς σε κάτεργα.