Ψήφο εμπιστοσύνης έλαβε την Τρίτη το απόγευμα η κυβέρνηση του Ιταλού πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι (χωρίς αυτό να αποκλείει ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών), ενώ συνεχίζονται οι μαζικές διαδηλώσεις φοιτητών σε διάφορες πόλεις της χώρας που αντιτίθενται στις νέες αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που μειώνουν το διδακτικό προσωπικό, αλλά χτυπάνε κατάφωρα και τον έτσι και αλλιώς ψαλιδισμένο χαρακτήρα της δημόσιας εκπαίδευσης.

Φυσικά, τα πολιτικά παιχνίδια περί μομφής στην κυβέρνηση, που παίχτηκαν από τη λεγόμενη αντιπολίτευση του «Δημοκρατικού Κόμματος» όπως και η διαφοροποίηση μέσα στον αντιδραστικό συνασπισμό του Μπερλουσκόνι, ουδεμία σχέση έχουν με την ουσία της αντιλαϊκής πολιτικής που υπηρετεί τη στρατηγική του κεφαλαίου και προωθείται και στην Ιταλία όπως και σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο, την ΕΕ και όχι μόνο.

Η όποια αντιπολίτευση στον Μπερλουσκόνι και αυτή της «μαδημένης» κεντροαριστεράς και της λεγόμενης «Κομμουνιστικής Επανίδρυσης», που εισέπραξε τη λαϊκή καταδίκη και δε συμμετέχει ούτε καν στην παρούσα Βουλή, περιορίζεται σε μια ακόμα διαχειριστική εκδοχή στο πλαίσιο του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος. Αυτό έχει δείξει όλα τα προηγούμενα χρόνια η τακτική των συμβιβασμών, των κάθε λογής οπορτουνιστών που οδήγησε σε πετσόκομμα των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργαζομένων και πάντα «έβαζε» και «βάζει πλάτη», για να προχωράει η λογική του ευρωμονόδρομου και των συμφερόντων των μονοπωλίων της ΕΕ, στο όνομα της συναίνεσης για το ...ξεπέρασμα της κρίσης.

Στην Ιταλία, έρχεται τραγικά στο επίκεντρο το κρίσιμο ζήτημα της ανυπαρξίας ισχυρού ταξικού αγωνιστικού κινήματος και της πρωτοπορίας του που συμβάλλει αποφασιστικά στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, του κόμματος της εργατικής τάξης, του Κομμουνιστικού Κόμματος.