«Το αστικό πανεπιστήμιο αποτελεί προκεχωρημένο φυλάκιο της αστικής ιδεολογίας. Δεν μπορούσε άλλωστε να είναι κάτι άλλο. Οχι μόνο μέσα από εκδηλώσεις που συμμετέχει και διοργανώνει, αλλά κυρίως μέσα από την αστική διδασκαλία, όπου ξεδιπλώνεται μια λιγότερο ή περισσότερο ανοιχτή επίθεση στο σοσιαλισμό», σημείωσε ο Κύριλλος Παπασταύρου, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ, μιλώντας το βράδυ της Τετάρτης σε εκδήλωση της Οργάνωσης ΑΕΙ - ΤΕΙ Θεσσαλονίκης της ΚΝΕ, με θέμα «Η συκοφάντηση του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα». Το αμφιθέατρο της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, γέμισε από φοιτητές που αναζητούν να μάθουν την άποψη του ΚΚΕ, την απάντησή του απέναντι στην αντικομουνιστική - αντισοσιαλιστική επιχείρηση που έχει στηθεί και εξελίσσεται μέσα κι έξω από τα πανεπιστήμια σε συνεργασία με την πρεσβεία της Γερμανίας και διάφορους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Οπως είπε ο Κ. Παπασταύρου, αναφερόμενος στο αστικό πανεπιστήμιο, «στα μαθήματα οικονομίας, ιστορίας, φιλοσοφίας, δικαίου, προσπαθούν να τεκμηριώσουν ότι ο καπιταλισμός αποδείχθηκε ανώτερο σύστημα από το σοσιαλισμό. Θεωρούμε ότι σ' αυτές τις συνθήκες δεν φτάνει απλά η κριτική αλλά χρειάζεται η συνολική απόρριψη της αστικής διδασκαλίας για το σοσιαλισμό ως διδασκαλίας που είναι απολογητής ενός ιστορικού πισωγυρίσματος που εξυπηρετεί το φρενάρισμα της κοινωνικής εξέλιξης, που προσπαθεί να πείσει ότι ο καπιταλισμός αποτελεί το τέλος της ιστορικής ανάπτυξης.

Το ποιος έχει το δίκιο και το άδικο σε έναν πόλεμο δεν αποδεικνύεται από το ποιος νίκησε και ποιος ηττήθηκε. Η ήττα του σοσιαλισμού φανερώνει ότι ο αντίπαλος ήταν πιο δυνατός, φανερώνει κυρίως ότι ο σοσιαλισμός αδυνάτισε και έτσι ηττήθηκε.

Η σύγκριση καπιταλισμού - σοσιαλισμού πρέπει να γίνει σε ζητήματα που αφορούν τη σχέση οικονομίας - πολιτικής».

Απαντώντας στο γιατί γίνεται τέτοια επίθεση στο σοσιαλισμό σήμερα, σημείωσε μεταξύ άλλων πως η πρόσκαιρη δυνατότητα του καπιταλισμού να εμφανισθεί ως το νέο, το σύγχρονο το προοδευτικό δεν είναι το ίδιο ισχυρή όπως πριν, καθώς τα χρόνια που ακολούθησαν από το 1989, έφεραν στην επιφάνεια την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών που οδήγησαν σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους ακόμα και στην Ευρώπη.

«Σήμερα γίνεται περισσότερο κατανοητό ότι είναι τάση εγγενής στον καπιταλισμό η ένταση της εκμετάλλευσης και συμπίεση της εργατικής δύναμης. Η περίοδος όπου στα πλαίσια της καπιταλιστικής ανάπτυξης δόθηκαν και ορισμένες παροχές στην εργατική τάξη έχει περάσει ανεπιστρεπτί γιατί εξαλείφθηκαν οι λόγοι που οδήγησαν σ' αυτή τη δυνατότητα. Δηλαδή, η μεταπολεμική περίοδος της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ο διεθνής συσχετισμός δύναμης με την εργατική τάξη στην εξουσία σε ΕΣΣΔ και άλλες χώρες.

Σε όλη αυτή την περίοδο δημιουργήθηκε οικονομική βάση πάνω στην οποία θεμελιώθηκε η εξαγορά τμημάτων της εργατικής τάξης για την καλλιέργεια αυταπατών σχετικά με το χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Το γεγονός ότι έχουμε εισέλθει σε μια νέα φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού κάνει πιο ξεκάθαρο το χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η επίθεση ενάντια στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό αποσκοπεί να πείσει ότι δεν υπάρχει προοπτική διέξοδος προς όφελος των λαϊκών αναγκών. Η κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού γνωρίζουν ότι βάζει εμπόδια στη στράτευση, στην οργάνωση.

Και κατέληξε: «Οι αποφάσεις του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ έχουν ενοχλήσει την αστική τάξη όχι μόνο γιατί μάχονται ενάντια στην προσπάθεια να συκοφαντηθεί η σοσιαλιστική οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ, ενάντια στον αντισταλινισμό που αποτελεί αιχμή του δόρατος της αντικομουνιστικής - αντισοσιαλιστική επίθεσης. Πολύ περισσότερο, ενοχλούν γιατί συμβάλουν στον εμπλουτισμό της σύγχρονης αντίληψης για το σοσιαλισμό, δηλαδή ενισχύουν την πάλη για τη σοσιαλιστική προοπτική, την προβολή της αναγκαιότητας του σοσιαλισμού, των νομοτελιών που τον διέπουν, των βασικών του αρχών, την προβολή της σοσιαλιστικής προοπτικής απαλλαγμένη από τις στρεβλώσεις».