Διψήφιο ποσοστό έπιασε η ανεργία στα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης το Σεπτέμβρη του 2010, φτάνοντας στο 10,1% (από 9,8% τον περασμένο Σεπτέμβρη). Οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 656 χιλιάδες τον ίδιο μήνα σε σχέση με τον Σεπτέμβρη του 2009, εκτινάσσοντας το συνολικό αριθμό των ανέργων στις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης στα 23,109 εκατομμύρια.

Τη μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας εμφανίζουν η Εσθονία από 13,4% το δεύτερο τρίμηνο του 2009 σε 18,6% το αντίστοιχο τρίμηνο του 2010. Η Λιθουανία από 13,5% (το δεύτερο τρίμηνο του 2009) στο 18,2% (το αντίστοιχο τρίμηνο του 2010) και η Ελλάδα από 9,2% (το δεύτερο τρίμηνο του 2009) στο 12,2% (το δεύτερο τρίμηνο του 2010).

Το ποσοστό ανεργίας των νέων κάτω από 25 ετών είναι στο 20,3%, ενώ μεταξύ των κρατών - μελών τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας στους νέους εμφανίζει η Ισπανία (42,5%), η Λιθουανία (37,6% το δεύτερο τρίμηνο του 2010) και η Εσθονία (37,2% το δεύτερο τρίμηνο του 2010).

Μεταξύ των κρατών - μελών τον Σεπτέμβρη του 2010 τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας εμφανίζουν η Ισπανία (20,8%), η Λετονία (19,4% το δεύτερο τρίμηνο του 2010), η Εσθονία (18,6% το δεύτερο τρίμηνο του 2010) και η Λιθουανία (18,2% το δεύτερο τρίμηνο του 2010). Το ποσοστό ανεργίας των ανδρών είναι στο 9,9% και των γυναικών στο 10,3%.

Τέλος, το ποσοστό ανεργίας στις ΗΠΑ είναι στο 9,6% και στην Ιαπωνία στο 5,1% (τον Αύγουστο του 2010).

Την ίδια στιγμή που για τους νέους η ανεργία αποκτά διαστάσεις επιδημίας, οι κυβερνήσεις του ευρωενωσιακού κεφαλαίου των νέων προσφέρει στο κεφάλαιο πάμφθηνα εργατικά χέρια, στρώνοντας, παράλληλα, το έδαφος για οριστική κατάργηση της σταθερής και με πλήρη δικαιώματα εργασίας. Τέτοια είναι και τα προγράμματα που ανακοίνωσε πριν 10 μέρες η κυβέρνηση, πανηγυρίζοντας για τα νέα πακέτα δισ. ευρώ που μοιράζει σε επιχειρηματίες. Σε σχετική της ανακοίνωση η Γραμματεία Νέων του ΠΑΜΕ επισημαίνει:

«Το νέο πρόγραμμα του ΟΑΕΔ που εξαγγέλθηκε ως μεσσίας στο πρόβλημα της ανεργίας, η εργατική τάξη πρέπει να το επιστρέψει ως απαράδεκτο και επικίνδυνο. Υπάρχει συνολική εμπειρία για το τι ρόλο αναλαμβάνουν να παίξουν τέτοιου είδους προγράμματα στο εμπόριο ελπίδας σε νέους ανθρώπους, στη μεγιστοποίηση της ομηρίας τους. Η μείωση της αξίας της εργατικής δύναμης ως δείκτης της ανταγωνιστικότητας περνάει μέσα και από τέτοια προγράμματα.

Αποκαλύπτεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ο ταξικός χαρακτήρας αυτών των προγραμμάτων. Οταν τα ταξικά σωματεία διεκδικούσαν μέτρα προστασίας για τους ανέργους, ώστε να ανακουφίζονται προσωρινά αυτοί και οι οικογένειές τους, η απάντηση ήταν "πως τα ταμεία είναι άδεια".

Το νέο πρόγραμμα πρέπει να επιστραφεί ως απαράδεκτο και επικίνδυνο γιατί:

• Νομιμοποιεί για πολλοστή φορά την ανήλικη εργασία, καθώς απευθύνεται σε νέους μαθητές 16 ετών. Δημιουργεί διαδρόμους διαφυγής στο μεροκάματο με τους χειρότερους όρους, όταν την ιδία στιγμή απλώνει παντού εμπόδια, ώστε ένας νέος άνθρωπος να μην μπορεί να τελειώνει το σχολείο.
• Ταΐζει συνεχώς με τζάμπα και φτηνή εργατική δύναμη το αχόρταγο στομάχι της εργοδοσίας, η οποία απαλλαγμένη από βαρίδια διεκδικήσεων και δικαιωμάτων, μπορεί να απολύει ελεύθερα τους μη επιδοτούμενους εργάτες και συνεχώς να ανακυκλώνει το εργατικό δυναμικό.
• Προκαλεί συνθήκες ομηρίας στην ίδια τη ζωή του νέου εργάτη δυσκολεύοντας τις προϋποθέσεις να φτιάξει την οικογένειά του και να ανεξαρτητοποιηθεί από το σπίτι του. Το πολιτικό σύστημα θέλει συνεχώς τον νέο εργάτη όμηρο στους μηχανισμούς του, να είναι στη ζητιανιά για εργασία και να εργάζεται με κάθε είδους ρευστή εργασιακή σχέση μακριά από το καθολικό δικαίωμα στη σταθερή εργασία.
• Ανοίγει ο δρόμος στην ατομική διαπραγμάτευση, μακριά από συλλογικές κατακτήσεις, δρόμος ο οποίος θα τραβήξει συνολικά τα δικαιώματα προς τα κάτω.
• Χτυπάει στη ρίζα τις συλλογικές συμβάσεις, ορίζοντας ως βασικό μισθό τα 590 ευρώ. Κανένας νέος εργάτης δεν πρέπει να έχει την αυταπάτη ότι μετά το πέρας των προγραμμάτων θα επανέλθει σε μισθούς που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες του.

Οι νέοι εργάτες που θα επιλέξουν από ανάγκη να ενταχθούν σε αυτά τα προγράμματα θα πρέπει παράλληλα να επιλέξουν και το δρόμο της αντίστασης και της απειθαρχίας δίπλα στα ταξικά σωματεία και το ΠΑΜΕ. Παράλληλα, τα ταξικά σωματεία έχουν ευθύνη να οργανώσουν τη νέα βάρδια, να ακουμπήσουν στις ανάγκες και τα προβλήματα ενός κομματιού της εργατικής τάξης που μπαίνει στην παραγωγή χωρίς κανένα δικαίωμα και με τους χειρότερους όρους».