«Είναι δύσκολο να επαναπροσδιορίσουμε σοσιαλισμό σήμερα (...) Εμείς οι σοσιαλιστές, πάντα αγωνιστήκαμε για τη δημοκρατία, τόσο ενάντια στους κομμουνιστές, όσο και ενάντια στους συνταγματάρχες».
Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο από τα όσα είπε ο Ελληνας πρωθυπουργός στη συνέντευξη που παραχώρησε στην ιστοσελίδα του «Christian Science Monitor». Πιστός στις βρώμικες παραδόσεις της σοσιαλδημοκρατίας, ο Γ. Παπανδρέου επιχειρεί μια χυδαία ταύτιση της δικτατορίας (και κατ' επέκταση του φασισμού) με τον κομμουνισμό, επαληθεύοντας ότι οι σοσιαλδημοκράτες υπήρξαν πάντα οι πιο φανατικοί αντικομμουνιστές. Για τους χιλιάδες αγωνιστές που πάλεψαν στη χώρα μας ενάντια στο φασισμό και συμμετείχαν στον αντιδικτατορικό αγώνα, στον οποίο το ΚΚΕ πρωτοστάτησε με όλες του τις δυνάμεις, οι ομολογίες του πρωθυπουργού αποτελούν πρόκληση πρώτου μεγέθους. Επιβεβαιώνουν ότι το χτύπημα και η συκοφάντηση των κομμουνιστών σε κάθε ιστορική περίοδο ήταν, είναι και παραμένει στρατηγικός στόχος της σοσιαλδημοκρατίας και ταυτόχρονα όρος αναγκαίος για να υπηρετήσει πιο αποτελεσματικά τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.
****
«(...) Σήμερα, αγωνιζόμαστε κατά της πολιτικής που έχει καταληφθεί από τα οργανωμένα συμφέροντα της Wall Street και της παγκόσμιας οικονομικής εξουσίας, η οποία, λόγω έλλειψης διαφάνειας και λογοδοσίας, δεν υπόκειται σε κανενός είδους έλεγχο ή ρύθμιση (...) Αντί για έναν "τρίτο δρόμο", θα έλεγα ότι χρειαζόμαστε έναν "τέταρτο δρόμο" (ο οποίος θα) εξαρτάται από τους δημοκρατικούς θεσμούς που θέτουν την παγκόσμια αλληλεγγύη πάνω από εθνικά συμφέροντα. Χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση. Πολυμερείς οργανισμοί, όπως το G20 και ο ΟΗΕ, πρέπει να είναι πιο συμμετοχικοί και πιο αντιπροσωπευτικοί».
Μετά τον «τρίτο δρόμο» που επινόησε το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80, για να ενσωματώσει το ανερχόμενο λαϊκό κίνημα, να θολώσει, να κακοποιήσει και τελικά να απομακρύνει την προοπτική του σοσιαλισμού, ο Γ. Παπανδρέου ανακαλύπτει τώρα τον «τέταρτο δρόμο» (!) για να ισχυροποιήσει τα συμφέροντα των μονοπωλίων, να θολώσει τα νερά για τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, να ευνουχίσει το λαϊκό κίνημα και τις ανερχόμενες αντιδράσεις. Με απλά λόγια, ο Γ. Παπανδρέου ισχυρίζεται ότι για την κρίση φταίει ο «κακός» καπιταλισμός και ότι «σοσιαλιστικό» σήμερα είναι να αγωνίζεται κανείς για έναν «καλό» καπιταλισμό! Στον οποίο, σύμφωνα με τον Γ. Παπανδρέου, οι αγορές δε θα είναι ανεξέλεγκτες, αλλά θα κυριαρχεί η συνεννόηση ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες! Η κυβέρνηση, από τη μια, στηρίζει με κάθε μέσο την απελευθέρωση όλων των τομέων της οικονομίας όπου μπορεί να δραστηριοποιηθεί κερδοφόρα το κεφάλαιο, και, από την άλλη, ζητάει υποκριτικά χαλινάρι στη δράση του! Αποσπά τις χρηματοπιστωτικές «αγορές» από το καπιταλιστικό σύστημα, για να θολώσει τα νερά ως προς τις πραγματικές αιτίες της κρίσης και να στρέψει τα λαϊκά πυρά μακριά από το σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Το οποίο δεν παίρνει κανένα ρετουσάρισμα, παρά μόνο ανατροπή.
****
«Δεν έχουμε εγκαταλείψει την κοινωνική μας ατζέντα. Φυσικά, οι περικοπές στις αμοιβές είναι επώδυνες. Αλλά η κατάσταση που κληρονομήσαμε ήταν τόσο δεινή, ώστε η μόνη εναλλακτική λύση ήταν η χρεοκοπία, η οποία θα έπληττε ακόμα περισσότερο (τα εισοδήματα). Η αλλαγή είναι πάντα δύσκολη, αλλά τελικά οι μεταρρυθμίσεις αυτές θα είναι προς όφελος όλων των Ελλήνων».
Για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, «κοινωνική πολιτική» είναι το πετσόκομμα των μισθών και των συντάξεων, το βάθεμα της ιδιωτικοποίησης σε Υγεία - Πρόνοια - Παιδεία, το χαντάκωμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και η δουλειά μέχρι τον τάφο, στη βάση του ψευτοδιλήμματος της χρεοκοπίας. Είναι αδίστακτοι στην προπαγάνδα και την τρομοκρατία μέσω των οποίων προσπαθούν να υπηρετήσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, που είναι και το μόνο υπεύθυνο για την κρίση, τα ελλείμματα και τα χρέη. Οι εργαζόμενοι και ο λαός καλούνται να βγάλουν σοβαρά συμπεράσματα. Η σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ και οι άλλοι πολιτικοί στυλοβάτες της πλουτοκρατίας είναι επικίνδυνοι για τα λαϊκά συμφέροντα. Η πολιτική τους καταδίκη σε όλα τα μέτωπα είναι όρος αναγκαίος για να ορθοποδήσει ο λαός, να ανοίξει ο δρόμος στην προοπτική της δικής του εξουσίας και οικονομίας.
Περ. Κ.