Σε άρθρο στην «Καθημερινή» αναφέρεται: «Μια απλή ανάγνωση του Μνημονίου δείχνει ότι αυτό ταυτίζεται, σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό, με τα προεκλογικά προγράμματα του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Επομένως, τόσο τα πολιτικά στελέχη, όσο και τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων, αποτελούν, κατά τεκμήριο, εν δυνάμει θιασώτες του εκσυγχρονισμού της χώρας, έστω κι αν αυτή επιτελείται σήμερα μέσω του Μνημονίου».

Ο συντάκτης του άρθρου προσπαθεί να περάσει την άποψη πως αφού ό,τι αναφέρεται στο μνημόνιο, είναι το ίδιο με ό,τι περιέχεται στα προγράμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τότε οι οπαδοί αυτών των κομμάτων είναι υπερασπιστές του μνημονίου.

Ας αφήσουμε στην άκρη την απάντηση που πιθανόν θα δώσουν αύριο οι ίδιοι οι οπαδοί αυτών των κομμάτων όταν θα φτάσει και γι' αυτούς η ώρα να τοποθετηθούν με πρακτικό τρόπο σε ζητήματα που αφορούν στην καθημερινότητά τους. Οταν θα πληρώνουν τους νέους λογαριασμούς της ΔΕΗ, όταν το καλάθι από τη λαϊκή θα πηγαίνει στο σπίτι μισό, όταν το δικαίωμα στην περίθαλψη θα είναι μόνο επί πληρωμή, όταν και οι δικές τους συμβάσεις εργασίας θα έχουν χάσει ό,τι ήταν αυτονόητη κατάκτηση ως τώρα και θα έχουν γίνει λάστιχο μαζί με το σύνολο της ζωής τους.

Ποια είναι η άμεση χρησιμότητα αυτού του άρθρου;

Προσπαθεί να υποστηρίξει ότι τόσο η κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχουν κανένα λόγο να σκέφτονται το πολιτικό κόστος, αφού αυτονόητα, κατά τον αρθρογράφο, οι οπαδοί αυτών των κομμάτων ως πρόβατα έχουν αποδεχθεί τη σφαγή τους προεκλογικά.

Οσο κι αν έχει βάση ότι πολλοί έβαλαν τα χεράκια τους να βγάλουν τα ματάκια τους, αυτή η θεώρηση δεν ψάχνει να αποκαταστήσει την αλήθεια, αλλά να επιβάλει τη δική της αλήθεια ως συλλογική. Οπως σ' όλα έτσι κι εδώ άλλη η αλήθεια που βλέπει - προβάλλει η αστική τάξη κι άλλη αυτή των λαϊκών στρωμάτων. Οι δεύτεροι τη νιώθουν στο πετσί τους και οι πρώτοι τη μετράνε στο πουγκί τους.

Κανένας οπαδός της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν είναι υποχρεωμένος επειδή τους ψήφισε να δεχτεί και την πολιτική που εφαρμόζουν. Αντίθετα, τώρα που οι μάσκες έπεσαν απόλυτα έχει κάθε λόγο να τους αφήσει γεια. Εχει κάθε λόγο να ψάξει να βρει τρόπο έκφρασης με βάση την τάξη του. Εχει κάθε λόγο να βρει τρόπο να παλέψει. Κι επειδή αυτό αργά ή γρήγορα θα συμβεί, οι αρθρογράφοι της αστικής τάξης κάνουν ενέσεις αισιοδοξίας στους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου για να μην κάνουν πίσω τώρα που τα πράγματα είναι σε κρίσιμη καμπή.

Ποιο είναι το απόλυτο δεδομένο αυτού του καιρού; Μνημόνιο και ξανά μνημόνιο, μέτρα και ξανά μέτρα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, κύρια σε βάρος της εργατικής τάξης. Και πανηγυρισμοί απ' ορισμένους που δεν κρατιούνται και δηλώνουν πως όπως ηττήθηκαν οι φορτηγατζήδες, όπως πέρασε το Ασφαλιστικό, έτσι θα ηττηθεί και κάθε άλλος στη συνέχεια.

Απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα που προαναγγέλλει και την αντίσταση σ' αυτή, από διάφορους έχουν αρχίσει τα ρεσιτάλ φιλολαϊκότητας. Δημοσιογράφοι εμφανίζονται ξαφνικά να υπερασπίζονται το δικαίωμα στην απεργία, αφού τα έντυπά τους έχουν ήδη συκοφαντήσει κάθε απεργό. Η κυβέρνηση εκπονεί κώδικα δεοντολογίας για τους υπουργούς της που τους επιβάλλει να τηρούν τη νομιμότητα! Και στο αποκορύφωμα θα έρθει, λέει, και ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, που όμως δε θα έχει οικονομικό αντίκρισμα αλλά κάτι σε «φάτε μάτια ψάρια...».

Ο εμπαιγμός είναι τέτοιος που και τα δικά τους έντυπα αρχίζουν να διαβάζουν ανάποδα κάθε δήλωση από την κυβέρνηση, χαρακτηριστικό πώς αντιμετωπίστηκαν οι διαβεβαιώσεις Λοβέρδου, την ώρα που ήδη εξελισσόταν η συζήτηση με την τρόικα για τα νέα αντεργατικά μέτρα.

Στο τέλος τέλος, όλα αυτά θα αποδειχτεί πως έχουν μικρή σημασία απέναντι στην ίδια την πραγματικότητα. Κι αυτή καταγράφεται στη λαϊκή, στο χασάπη, στους λογαριασμούς. Εκεί που κάθε μέτρηση βγάζει πως όλο και περισσότερα λείπουν απ' το τραπέζι. Εκεί που κάθε μέτρηση βγάζει πως το «δεν πάει άλλο» δεν μπορεί πια να είναι μια ατομική έκρηξη της στιγμής, αλλά συλλογικός, οργανωμένος αγώνας που επιβάλλεται να έχει απέναντί του καθαρό τον αντίπαλο, καθαρή και την προοπτική.