Το γραφτό του Κασιμάτη προδίδει φόβο στην πρεμούρα του να χτυπήσει την κομμουνιστική ιδεολογία και δράση, για το γεγονός ότι τη φλόγα αυτών των αγώνων την κρατάει άσβεστη σήμερα το ΚΚΕ, στοιχειώνοντας τον ύπνο του Κασιμάτη, του Μαραντζίδη και της τάξης που υπηρετούν. Προδίδεται άλλωστε και ο ίδιος ο σχολιογράφος της «Καθημερινής» με αυτά που γράφει: «Δύσκολο να εξηγήσει κανείς, βάσει της λογικής, τι μπορεί να ωθεί έναν σημερινό κομμουνιστή να πανηγυρίζει τη μνήμη της τελικής ήττας (...) Είναι γι' αυτήν τη σχολαστική τεκμηρίωση με νέα στοιχεία που το βιβλίο του Ν. Μαραντζίδη κάνει το κατεστημένο των υμνητών της "εποποιίας" του ΔΣΕ να εκνευρίζεται. Θα τους περάσει όμως, όπως πέρασε και η ιδεολογία, εξαιτίας της οποίας οδήγησαν την Ελλάδα στον αιματηρότερο πόλεμο που γνώρισε κατά τον 20ό αιώνα». Ο μόνος εκνευρισμός που εμείς διακρίνουμε, είναι αυτός του Κασιμάτη. Και είναι απόλυτα δικαιολογημένος, επειδή ξέρει πως τα ιδανικά των μαχητών του ΔΣΕ είχαν ακαταμάχητη υπεροχή και αποτελούν παρακαταθήκη για τους σημερινούς λαϊκούς αγώνες, παρά την προσπάθεια της αστικής τάξης να τα συκοφαντήσει και να τα τσακίσει με λύσσα. Το ίδιο επιχειρεί και ο Κασιμάτης, διαφημίζοντας τους γνωστούς αμερικανοθρεμμένους «ιστορικούς». Δυστυχώς όμως γι' αυτόν και τους ομοίους του, είναι πολύ μικρό το μπόι τους.