Μάταιος κόπος αποδεικνύεται η αναζήτηση κάποιου σημείου ουσιαστικής διαφωνίας, που να δικαιολογεί την απόφαση του Αλ. Αλαβάνου και ορισμένων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ να συμπήξουν «μέτωπο», όπως ονομάζουν τη συσπείρωσή τους, προς το παρόν στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με σχετικά αυτόνομη δράση. Αλλού πρέπει να αναζητηθούν τα «ελατήρια» αυτής της πρωτοβουλίας και όχι σε κάποια διαφορετική στρατηγική θεώρηση των πραγμάτων.

Οι εμπνευστές της πρωτοβουλίας επί της ουσίας επιδιώκουν να συνδράμουν - ή να πάρουν τα σκήπτρα από το άλλο μισό του χώρου που ενιαία εκπροσωπούν - στον αποπροσανατολισμό των λαϊκών συνειδήσεων και την παρεμπόδιση της ριζοσπαστικοποίησής τους, εν μέσω κλιμακούμενων αναταράξεων στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Ερχονται και αυτοί από το ίδιο μετερίζι και με μοιρασμένους ρόλους να βάλουν πλάτη στο σύστημα, ώστε να κατορθώσει να διαχειριστεί τη διογκούμενη λαϊκή οργή, να την κατευνάσει, να καθυστερήσει τη μετουσίωσή της σε υλική δύναμη αμφισβήτησης και ανατροπής του. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το σύστημα, η εξουσία των μονοπωλίων, απολαμβάνει το προνόμιο της ...ανυπαρξίας στους κατά τα άλλα φλογερούς Φιλιππικούς των στελεχών του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Την περασμένη Πέμπτη, πραγματοποιήθηκε στο γήπεδο του Σπόρτιγκ συγκέντρωση με ομιλητή τον Αλ. Αλαβάνο. Επί ένα δίωρο, από το βήμα αυτής της συγκέντρωσης, ο λαός καλούνταν σε άνευ όρων συνθηκολόγηση. Κατευθείαν εκεί οδηγεί η πολιτική πρόταση που κατατέθηκε για αναβίωση του μεταπολιτευτικού ΠΑΣΟΚ, του οποίου ξέθαψαν ως και τα συνθήματα.

Ο Αλ. Αλαβάνος ήταν σαφής, όταν ζήτησε απ' τον «κοινωνικό χώρο του ΠΑΣΟΚ» συνεργασία, διευκρινίζοντας ότι δεν τον ενδιαφέρει η λεηλασία του, αλλά η από κοινού υπεράσπιση ιδρυτικών διακηρύξεων του ΠΑΣΟΚ.

Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να «αγκιστρωθούν» ξανά στο σύστημα όσοι «απαγκιστρώνονται» απ' αυτό, με «δόλωμα» προτάσεις πολύ πίσω απ' τις ανάγκες τους, πρακτικά ανεφάρμοστες στις σημερινές συνθήκες, που είναι ριζικά διαφορετικές απ' αυτές της δεκαετίας του '80.

Αλλωστε η όποια πρόταση, ακόμα και η πλέον προωθημένη, μένει μετέωρη, αν δεν αποσαφηνίζει σε ποια εξουσία μπορεί να υλοποιηθεί και είναι υποκριτική όταν ούτε κατ' ελάχιστο δεν αμφισβητεί την εξουσία των μονοπωλίων. Που όσο υπάρχει θα υποδεικνύει στους πολιτικούς της εκπροσώπους την πολιτική που ανταποκρίνεται στα συμφέροντά της.

Τα συνθήματα που δέσποζαν στη συγκέντρωση αυτή σωστά «πυροτεχνήματα»: «Να φύγει η κυβέρνηση - Οχι στο χρέος - Ντομινίκ Στρος Καν persona non grata»! Οι βερμπαλισμοί του Αλ. Αλαβάνου «βροχή»: «Η Ελλάδα έχει πρωθυπουργό την Μέρκελ», «κοινοβουλευτισμός και πολυκομματισμός σημαίνει πολλαπλότητα επιλογών, αλλιώς κ. Παπανδρέου, φωνάξτε πάλι τους συνταγματάρχες», «υποταγή στο ΔΝΤ και την ΕΚΤ», «δεν πληρώνουμε για υποβρύχια που γέρνουν, για άχρηστα έργα της "ΖΗΜΕΝΣ", για τις κομπίνες της Γκόλντμαν Σακς»...

Κι όλα αυτά πασπαλισμένα με ολίγον από Λένιν, Μαρξ και Ενγκελς, Στάλινγκραντ, αλλά και Πολωνία της «Αλληλεγγύης», ΕΑΜ και ΕΠΟΝ, Σπάρτακο και Γκεβάρα, Πέτρουλα, Κουμή, Κανελλοπούλου, αλλά και Αλ. Γρηγορόπουλο, Γαλλική Επανάσταση και ταϊλανδέζικα «κόκκινα πουκάμισα»... Ο οπορτουνισμός όλα τ' αλέθει, προκειμένου να προκαλέσει σύγχυση, αποπροσανατολισμό, να σπρώξει στην ενσωμάτωση.

Στο διά ταύτα: «Να σαρωθεί το πολιτικό σύστημα, ανένδοτος αγώνας. Αναδιαπραγμάτευση χρεών, αυτή είναι η εναλλακτική λύση. Αυτό που γίνεται σήμερα δεν έχει σχέση με την αυτονόητη μεταβίβαση εθνικών εξουσιών σε διεθνείς δημοκρατικούς θεσμούς. Ασφαλώς η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα, ευκταία είναι η στήριξη του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος με πολιτικές ισόρροπης ανάπτυξης και αύξησης του κοινοτικού προϋπολογισμού».

Είναι εμφανείς οι υπηρεσίες που προσφέρουν στην προσπάθεια αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού, εισηγούμενοι σαν λύση την αλλαγή φρουράς στο πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης. Στην προσπάθεια εξωραϊσμού της ΕΕ και, τελικά, της υπεράσπισής της. Στην προσπάθεια αθώωσης του καπιταλισμού με την ενοχοποίηση αποκλειστικά και μόνον ορισμένων μηχανισμών του, όπως το ΔΝΤ και η ΕΚΤ, σαν αυτοί να έπεσαν απ' τον ουρανό, ή ορισμένων «κομπιναδόρων», στα κόλπα των οποίων φορτώνουν την κρίση, για να υποδείξουν στη συνέχεια σαν λύση την αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Μια προσπάθεια που καταλήγει σε μια μεγαλοπρεπή γονυκλισία στο σύστημα.

Αλήθεια, τι συνέβη στην Αργεντινή, όταν, μεσούσης της κρίσης, η κυβέρνηση έφυγε νύχτα κι αυτή που τη διαδέχτηκε αναδιαπραγματεύτηκε το χρέος; Ποιος άλλος ωφελήθηκε εκτός απ' το σύστημα που κατόρθωσε με τέτοια τερτίπια να κατευνάσει τη λαϊκή οργή;

Με τέτοια συνθήματα - αιτήματα, πουκάμισα αδειανά, καλεί το λαό ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να αγωνιστεί. Το ΚΚΕ και το οργανωμένο και με ταξικό προσανατολισμό εργατικό λαϊκό κίνημα τους χαλάνε τα σχέδια. Γι' αυτό και ο Αλ. Αλαβάνος έπλεξε το εγκώμιο της «αυτοοργάνωσης» και του «ειρηνικού αντάρτικου πόλεων», αλλά και του «εναλλακτικού πολιτικού υποκειμένου»... Που θα εκφράζει τι; Ποιας τάξης τα συμφέροντα, εναντίον ποιας; Ερωτήματα που δεν τέθηκαν καν για να απαντηθούν, αφού για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ όλων των αποχρώσεων είναι δεδομένη η απάντηση και καταγράφεται στη στρατηγική του.

Ανεξάρτητα των αντιπαραθέσεων που μαίνονται στους κόλπους του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αυτές δεν αφορούν την ουσία. Οπως ο Αλ. Αλαβάνος, έτσι και ο Αλ. Τσίπρας ρητορεύουν για την εν Ελλάδι πρωθυπουργία της Μέρκελ, για τη δήθεν παραδομένη κυβέρνηση, αποκρύπτοντας ότι οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ συναποφάσισαν και υλοποιούν την πολιτική που έχει ανάγκη το κεφάλαιο για να βγει απ' την κρίση.

«Στάση δουλοπρέπειας» προσάπτει στην κυβέρνηση ο Αλ. Αλαβάνος και καταγγέλλει «ιδιόμορφη κατοχή», για «άθυρμα και εκτελεστικό όργανο των αγορών» την κατηγορεί ο Π. Λαφαζάνης και καταγγέλλει «μισοαποικία», ότι «πηγαίνει από σφαλιάρα σε σφαλιάρα» διαπιστώνει ο Αλ. Τσίπρας.

Στοχοποιούν το ΔΝΤ και το αντιπαραθέτουν σαν τον «κακό» της υπόθεσης στην «καλή και άγια» ΕΕ, θέλοντας να πειστεί ο λαός ότι ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές και τους μηχανισμούς τους υπάρχουν «καλοί» και «κακοί». Ανακαλύπτουν «κομπιναδόρους» και «τυχοδιώκτες», για να συγκαλύπτουν ότι και η κρίση και η κερδοσκοπία και η διαφθορά είναι σύμφυτα του καπιταλισμού.

Προτάσσουν σαν λύση την αναδιαπραγμάτευση του χρέους, καταθέτοντας προτάσεις επί προτάσεων για το πώς μπορεί η χώρα να αντιμετωπίσει την «κρίση χρέους και δανεισμού», όλες εντός και επί τα αυτά του συστήματος, στα ευρωενωσιακά πλαίσια που θεωρούν ιερά κι απαραβίαστα. Κρύβουν ότι η κρίση δεν είναι δημοσιονομική, ή χρηματοπιστωτική, αλλά τυπική κυκλική καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής.

Ο αρμόδιος για τις θεωρητικές και οικονομικές επεξεργασίες του ΣΥΝ Γ. Δραγασάκης έγραφε τις προάλλες στην «Αυγή» ότι η λύση βρίσκεται σε «μία μείωση βαρών και σε ό,τι αφορά στις διεθνείς δανειακές υποχρεώσεις» της χώρας «σε συνδυασμό με μια ελάφρυνση για τα οικονομικά αδύνατα στρώματα, με αναδιανομή, πρέπει ο άνεργος να βρει δουλειά και ο φτωχός να μπορεί να ικανοποιήσει τις βασικές του ανάγκες».

Ελεημοσύνη στους φτωχούς δηλαδή, στα θύματα των καπιταλιστών. Για τους οποίους, όμως, είναι γενναιόδωρος, προτείνοντας «καταπολέμηση της φοροδιαφυγής», ούτε καν αύξηση της φορολογίας τους, «εσωτερικό δανεισμό και έκδοση έντοκων ομολόγων σε ευρώ ειδικής εσωτερικής χρήσης», να δανείσουν, δηλαδή, η εργατική τάξη και οι άνθρωποι του μόχθου το αστικό κράτος για να μπορεί αυτό να επιδοτεί τους άρπαγες του μόχθου τους.

Ακόμα, ζητάει «μέτρα ανάσχεσης της ύφεσης», δηλαδή ζεστό χρήμα στο κεφάλαιο για να κάνει δήθεν επενδύσεις, «κρατικοποίηση κάθε τράπεζας που χάνει την κεφαλαιακή της επάρκεια», δηλαδή να κοινωνικοποιηθούν τα χρέη των τραπεζών.

Οσο για τα περί αναδιαπραγμάτευσης του χρέους, ας δούμε τι γράφει ο Γ. Δραγασάκης: «Η χώρα που επιχειρεί μια διαπραγμάτευση του χρέους δε θα πρέπει να είναι με την πλάτη στον τοίχο. Θα πρέπει να έχει επιτύχει κάποια σχετική σταθεροποίηση της οικονομίας και να έχει μειώσει τις άμεσες δανειακές της ανάγκες. Αν περιμένεις να πληρώσεις τις συντάξεις και τους μισθούς με εξωτερικά δάνεια, τι διαπραγμάτευση να κάνεις;»! Τι περισσότερο θα μπορούσε να πει η ίδια η κυβέρνηση, προκειμένου να πείσει για τη δήθεν αναγκαιότητα των μέτρων - καρμανιόλα;

Αντί επιλόγου, ένα εξαιρετικά επίκαιρο απόσπασμα ανακοίνωσης της ΚΕ του ΚΚΕ («Ριζοσπάστης» 17/1):

«Η διαμάχη ανάμεσα στις τάσεις και τις πολιτικές ομάδες εντός ΣΥΡΙΖΑ και εντός ΣΥΝ έχει οξυνθεί, με επίκεντρο την άμεση ή έμμεση συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, τη στάση απέναντι στο ΚΚΕ, προκειμένου να αποκτήσουν προβάδισμα στο εκλογικό πεδίο και όχι μόνο. Το ερώτημα "σε σύμπλευση με τη σοσιαλδημοκρατία, άρα ανάχωμα συνολικά απέναντι σε κάθε πνεύμα αφύπνισης και ριζοσπαστισμού ή ανάχωμα απέναντι στο ΚΚΕ" πλανάται ανοικτά ή συγκαλυμμένα στις αντιπαραθέσεις των διάφορων τάσεων και μερίδων (...) Το πώς θα εξελιχθεί η αντιπαράθεση μεταξύ τους είναι θέμα που θα φανεί στο επόμενο διάστημα ή τα αμέσως επόμενα χρόνια, αν θα παραμείνει ένα ενιαίο σχήμα πολύγλωσσο, αλλά σαφώς σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης, ή αν θα διασπαστεί σε δύο σχήματα, ένα φιλο-ΠΑΣΟΚ ανάχωμα ή σε ένα σχήμα με δήθεν αριστερό λόγο που θα μπορεί να καμουφλάρεται ως ανάχωμα προς το ΚΚΕ.

(...) Ανεξάρτητα από τις εξελίξεις, παραμένει η ανάγκη όξυνσης του ιδεολογικού μετώπου κατά του οπορτουνισμού, παράλληλα και ταυτόχρονα και σε συνδυασμό με την πολύμορφη διαπάλη με την αστική ιδεολογία και το ρεφορμισμό. Οπως σημειώνεται στο 18οΣυνέδριο, η ιδεολογική διαπάλη σήμερα παίζει ακόμα πιο σημαντικό ρόλο στην οργάνωση της ταξικής πάλης, της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, στη διεύρυνση του ριζοσπαστικού ρεύματος που παλεύει στο έδαφος των οξυμένων προβλημάτων με κατεύθυνση την επίλυση του προβλήματος της εξουσίας».