Στο συμπέρασμα ότι το ΚΚΕ «δεν θέτει πολιτικό στόχο την ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης» και πως «στο επίπεδο του κινήματος προσβλέπει μόνο στην ενδυνάμωση του ΠΑΜΕ, χωρίς να μελετά συνολικά την κίνηση της εργατικής τάξης ή να έχει πρόταση διαμόρφωσης αγωνιστικής ταξικής ενότητας στη βάση των εργαζόμενων, σε ανεξαρτησία και σύγκρουση με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία», καταλήγει η ανάλυση της εφημερίδας ΠΡΙΝ (ΝΑΡ). Εύκολα τα λόγια, δύσκολα όμως τα πειστικά επιχειρήματα, ειδικά για ομάδες που χρησιμοποιούν υπερεπαναστατική φρασεολογία και επιμένουν σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση να παίζουν το ρόλο του προσκολλώμενου στις συγκεντρώσεις της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας, την οποία κατά τα άλλα καταγγέλλουν. Το κατά πόσο οι δυνάμεις του ΚΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα και το ΠΑΜΕ βάζουν στόχο την αποτροπή των μέτρων, το γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα οι χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι που συμμετείχαν στις αλλεπάλληλες απεργιακές κινητοποιήσεις το τελευταίο μόνο διάστημα. Που πάλεψαν για απεργιακές αποφάσεις στο σωματείο και το χώρο δουλειάς τους, αναμετρήθηκαν με την εργοδοσία και υπάκουσαν στο καθήκον της τάξης τους να συμμετέχουν στην απεργία ακόμα και αν οι πλειοψηφίες στα σωματεία τους δεν πήραν απεργιακές αποφάσεις.

Αυτή τη μορφή συσπείρωσης και οργάνωσης της πάλης προκρίνει το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, μακριά από κομματικούς διαχωρισμούς και σε ευθεία σύγκρουση με τη «συνδικαλιστική γραφειοκρατία», την οποία το «ΠΡΙΝ», και ο πολιτικός χώρος που εκπροσωπεί, αφορίζει μεν στα λόγια, χαϊδεύει δε στις πράξεις, σιγοντάροντας όπως και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ την καλλιέργεια αυταπατών και συγχύσεων στις εργατικές λαϊκές συνειδήσεις. Και επειδή η ειλικρίνεια δε βλάπτει παρά μόνο εκείνους που έχουν κάτι να κρύψουν, ας ρίξουν μια ματιά στα κείμενα που οι ίδιοι έγραφαν στο «ΠΡΙΝ» λίγες μέρες πριν την απεργία στις 17 Δεκέμβρη και στο αντίστοιχο φύλλο της εφημερίδας τους λίγες μέρες πριν την απεργία στις 10 του Φλεβάρη. Στην πρώτη, το ΠΑΜΕ βγήκε μπροστά με τόση ορμή και τράβηξε με τέτοιο τρόπο τον εργατόκοσμο στην απεργία, που υποχρέωσε ακόμα και τους ΝΑΡίτες να γράψουν για την κινητοποίηση. Η κήρυξη απεργίας από τη «συνδικαλιστική γραφειοκρατία» της ΑΔΕΔΥ στις 10 Φλεβάρη τους έλυσε το πρόβλημα και παρά το γεγονός ότι οι ταξικές δυνάμεις ήταν αυτές που πάλεψαν για την απεργία και την επιτυχία της, οι υπερεπαναστάτες λιβάνιζαν την ΑΔΕΔΥ και μερικά πρωτοβάθμια σωματεία του ιδιωτικού τομέα, αποσιωπώντας το ΠΑΜΕ.

Για να φτάσει όμως κανείς σε μια τέτοια ανάλυση για το ΚΚΕ, θα πρέπει να έχει και το ανάλογο ιδεολογικό υπόβαθρο. Και σε ό,τι αφορά στο «ΠΡΙΝ», το ιδεολογικό βάθρο απ' όπου εφορμά, καταγράφεται σε άλλη στήλη της εφημερίδας, όπου επιχειρείται η ανάλυση των μέτρων που προωθεί η κυβέρνηση. Γράφει η εφημερίδα: «Αυτά τα μέτρα, ακόμα και αν εφαρμοστούν στην ολότητά τους, δε θα λύσουν τη δημοσιονομική κρίση, δε θα μειώσουν τα ελλείμματα, δε θα φέρουν τα αναμενόμενα έσοδα στα δημόσια ταμεία. Θα αποτύχουν παταγωδώς γιατί θα οδηγήσουν σε μια πρωτοφανή ύφεση που θα παρασύρει και την οικονομική δραστηριότητα, με αποτέλεσμα να μείνουν στα χαρτιά τα αυξημένα φορολογικά έσοδα που προβλέπονται. Το αποτέλεσμα έτσι θα είναι χρεοκοπία, η οποία θα φέρει φαρδιά - πλατιά τη σφραγίδα ΕΕ - ΠΑΣΟΚ - ΝΔ (...) Τεράστια επίσης ευθύνη για το δημοσιονομικό εκτροχιασμό και τη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης, πέραν της ελληνικής αστικής τάξης, έχει και το πολυεθνικό κεφάλαιο. Ειδικά οι Γερμανοί, που τώρα κόπτονται για τη δημοσιονομική πειθαρχία, είναι αυτοί που οδήγησαν σε παροξυσμό τις ιστορικές, δομικές αντιφάσεις του καπιταλισμού. Το έλλειμμα και το χρέος ποτέ δε θα είχαν φτάσει σε τέτοια ύψη αν... (ακολουθεί απαρίθμηση γερμανικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην ελληνική αγορά)». Για τα κυβερνητικά μέτρα κάνει λόγο διαπιστώνοντας ότι δε λύνουν τη «δημοσιονομική κρίση», δηλαδή δεν εξυγιαίνουν τον καπιταλισμό! Μεγάλο καημό επίσης έχει το «ΠΡΙΝ» και ο πολιτικός του χώρος για το έλλειμμα της ελληνικής πλουτοκρατίας, όπως και για το ποιο κεφάλαιο (το γερμανικό, το ελληνικό, το αμερικάνικο ή το ...χαβανέζικο) θα κλέβει τον ιδρώτα του λαού, με δεδομένη μάλιστα την ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού. Το αμέσως επόμενο βήμα δεν μπορεί να είναι άλλο από το να καλέσει σε παλλαϊκό αγώνα για την απελευθέρωση της ελληνικής αστικής τάξης από το γερμανικό ζυγό...