Την επικαιροποίηση του «δόγματος Τρούμαν» και τη σύνδεσή του με το νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ, επιχείρησε ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Ε. Βενιζέλος, με την ομιλία του, την περασμένη Παρασκευή στη Θεσσαλονίκη, σε συνέδριο με θέμα «Το νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ», που έγινε με την υποστήριξη του αμερικανικού και του γαλλικού προξενείου. Στις εργασίες του συνεδρίου συζητήθηκαν θέματα σχετικά με την «τρομοκρατία», τον πόλεμο στον κυβερνοχώρο, την πειρατεία, τις κλιματικές αλλαγές.

Υπενθυμίζεται ότι το νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ επεξεργάζεται ομάδα ειδικών, με επικεφαλής την πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Μαντλίν Ολμπράιτ. Η τελευταία έχει διοριστεί επικεφαλής ομάδας «σοφών» που ανέλαβε τη χάραξη της στρατηγικής του ΝΑΤΟ για την επόμενη δεκαετία, η οποία θα πάρει τη μορφή πολυσέλιδου κειμένου με τίτλο «Κεντρική ΝΑΤΟική Στρατηγική». Οι προτάσεις της Ολμπράιτ, που, ως γνωστόν, πρωτοστάτησε στις επιθέσεις του ΝΑΤΟ κατά της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας το 1999, θα παραδοθούν έως τις αρχές του Μάη και θα τεθούν προς συζήτηση και ψήφιση στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Πορτογαλία (Λισαβόνα), στο τέλος του 2010.

«Το ΝΑΤΟ - σύμφωνα με προηγούμενες δηλώσεις της Μ. Ολμπράιτ - πρέπει να μπορεί να απαντήσει σε απρόβλεπτες απειλές. Τρομοκρατικές, εθνικές συγκρούσεις, ενεργειακές κρίσεις, κλιματικές αλλαγές και ανθρωπιστικές καταστροφές είναι απειλές που απαιτούν προσοχή, τόσο εξατομικευμένη όσο και συνδυασμένη».

Με λίγα λόγια, η στρατηγική και η τακτική του ΝΑΤΟ στον 21ο αιώνα αποβλέπουν στην εδραίωση του παγκόσμιου επεμβατικού του ρόλου και στην προληπτική αντιμετώπιση κάθε ενδεχόμενης απειλής, ιδιαίτερα σε συνθήκες κλιμακούμενης οικονομικής κρίσης. Ουσιαστικά, στο στόχαστρο του ΝΑΤΟ, βρίσκονται οι λαοί και τα κινήματά τους, γι' αυτό οργανώνεται ως παγκόσμια κατασταλτική δύναμη.

Ο Ε. Βενιζέλος, στην προσπάθειά του να στηρίξει και να αναβαπτίσει το ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών στο πεδίο του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, αφού πρώτα υπενθύμισε το Περλ Χάρμπορ και την είσοδο των ΗΠΑ στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, έφθασε μέχρι και στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο και την ιμπεριαλιστική επέμβαση, για να δικαιολογήσει τον αμερικανική παρουσία στην Ευρώπη, στη βάση της προάσπισης του «αμερικανικού προβλήματος ασφάλειας».

Από εκεί ορμώμενος, κατέληξε στην εκτίμηση ότι οι ΗΠΑ αποτελούν εκ των πραγμάτων μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης (!) και κατά συνέπεια οι Αμερικάνοι δικαιούνται να έχουν ρόλο στα ευρωπαϊκά πράγματα. «Το πρόβλημα, είπε, της ευρωπαϊκής ασφάλειας δεν ήταν ποτέ ένα πρόβλημα στενά ευρωπαϊκό. Ηταν σχεδόν εξ αρχής και πάντως ήδη από τα μέσα του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου ένα πρόβλημα ευρύτερα δυτικό, όχι μόνο ευρωπαϊκό. Ηταν δηλαδή, ήδη, από τότε ένα πρόβλημα ευρωατλαντικό».

Για να συνεχίσει: «Εμφανίστηκε ως πρόβλημα με τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε νομίζω ότι οι ΗΠΑ συνειδητοποίησαν και λόγω της επίθεσης στο Περλ Χάρμπορ και λόγω του μετώπου του ελληνικού, ότι και το δικό τους πρόβλημα, το αμερικανικό πρόβλημα ασφάλειας δεν είναι ένα πρόβλημα αμερικανικό, ηπειρωτικό, αλλά ένα πρόβλημα διηπειρωτικό, ευρωατλαντικό. Και αυτό κατά μείζονα λόγο συνεχίστηκε μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, μετά το 1945 με τη Χάρτα του ΟΗΕ και, φυσικά, συνεχίστηκε πολύ πιο έντονα όταν διαμορφώθηκε το σκηνικό του ψυχρού πολέμου και η ισορροπία φόβου μεταξύ του δυτικού μπλοκ και της τότε Σοβιετικής Ενωσης μαζί με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας».

Ακολούθως, αναφέρθηκε στη δημιουργία του ΝΑΤΟ και τα έξι στρατηγικά δόγματά του, από τα οποία τα πέντε μέχρι τη δεκαετία του '90, οπότε «εμφανίστηκαν άλλου τύπου κρίσεις», για να φτάσει η 11ηΣεπτέμβρη 2001 και «να αποκτήσει υπόσταση και πιεστικό χαρακτήρα η λεγόμενη ασύμμετρη απειλή (...) να αποκτήσει επιτακτικό χαρακτήρα το ζήτημα της πρόληψης και της αποτροπής, άρα της αναζήτησης του εχθρού στην πηγή του».

Περιγράφοντας το ρόλο του ΝΑΤΟ, ως παγκόσμιας κατασταλτικής δύναμης, μίλησε για την ανάγκη κάλυψης του κενού που υπήρχε στην παγκόσμια διακυβέρνηση, λόγω αδυναμίας να το κάνει αυτό το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. «Και αυτό προφανώς, είπε, σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό διεκδικεί ή θα ήθελε να διεκδικήσει το ΝΑΤΟ. Αυτό είναι κατά βάθος το μεγάλο πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει η Σύνοδος Κορυφής της Λισαβόνας με βάση την εισήγηση της Επιτροπής Σοφών υπό την κα Ολμπράιτ για το Νέο Στρατηγικό Δόγμα του ΝΑΤΟ».

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο Ε. Βενιζέλος βάζει και την ευρωπαϊκή πολιτική ασφάλειας και άμυνας, αλλά και το ρόλο των ΗΠΑ στην Ευρώπη μέσω του ΝΑΤΟ. «Για την Ευρώπη συνολικά και για την Ευρωπαϊκή Ενωση συνολικά, είπε, είναι, είτε το θέλουμε είτε όχι, αναμφισβήτητη και θεσμικά πλέον αναγνωρισμένη μέσα στην ίδια τη μεταρρυθμιστική Συνθήκη της Λισαβόνας, η προτεραιότητα του ΝΑΤΟ». Αυτό, πρόσθεσε, δεν είναι καθόλου τυχαίο, καθώς «έχουμε πια μία πτέρυγα (σ.σ. χωρών στην ΕΕ), η οποία είναι με δεδηλωμένο και σαφή τρόπο φιλοαμερικανική».

Στο σημείο αυτό υπενθύμισε τοποθέτησή του «μήπως στην πραγματικότητα οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ήδη μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και η αλήθεια είναι πως defacto οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, επηρεάζουν τις πολιτικές αποφάσεις της σε στρατηγικό επίπεδο όχι μόνο σε θέματα ασφάλειας και άμυνας, αλλά και σε θέματα δικαιοσύνης και εσωτερικών υποθέσεων και σε θέματα διεθνών εμπορικών σχέσεων και σε θέματα νομισματικής πολιτικής, στο βαθμό που η Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί να ισχυριστεί ότι διαθέτει νομισματική πολιτική.

Και το ερώτημα είναι εάν κάνει ενσυνείδητη χρήση αυτής της θεσμικής ιδιότητας που έχει να είναι defacto μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτό σημαίνει ότι στην ευρωατλαντική συνεργασία πρέπει οι Ηνωμένες Πολιτείες να λαμβάνουν πάρα πολύ σοβαρά υπόψη το προνόμιο που έχουν να επηρεάζουν εσωτερικά τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ως εκ τούτου πρέπει να αποδίδουν μια προνομιακή διάσταση στη σχέση τους και τη συνεργασία τους και τη συζήτησή τους με τους Ευρωπαίους εταίρους τους στο ΝΑΤΟ».

Ο υπουργός Εθνικής Αμυνας περιέγραψε την ελληνική συνεισφορά στα ιμπεριαλιστικά κελεύσματα, επισημαίνοντας: «Η χώρα είναι μια συνεπής σύμμαχος που ξέρει τι σημαίνει να είσαι κράτος - μέλος του ΝΑΤΟ από την εποχή της Κορέας. Ξέρει τι σημαίνει να επενδύεις σε μια ρήτρα αλληλεγγύης, η οποία δεν εφαρμόζεται με τον τρόπο που θα έπρεπε να εφαρμοστεί τις κρίσιμες στιγμές. Γι' αυτό αποδίδουμε και πάρα πολύ μικρή σημασία στη ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής και στη ρήτρα αλληλεγγύης που έχει περιληφθεί στη μεταρρυθμιστική συνθήκη της Λισαβόνας, επειδή ξέρουμε πώς λειτουργούν αυτές οι έννοιες διεθνώς γενικά».

Και εξειδίκευσε, αναφέροντας ότι η Ελλάδα είναι: «Μια χώρα που είναι παρούσα με πολύ μεγάλη δύναμη στο Κοσσυφοπέδιο και διεκδικεί να παίξει ρόλο στη διοίκηση ενός τομέα ενδεχομένως σε συνεργασία με άλλη χώρα - μέλος της Συμμαχίας, αν το επιθυμεί η Συμμαχία και αν υπάρχει περιβάλλον εμπιστοσύνης από την άποψη αυτή. Μια χώρα που είναι παρούσα στη Σομαλία και στον αγώνα κατά της πειρατείας. Μια χώρα που είναι παρούσα στο Λίβανο σε όλες τις αποστολές.

Μια χώρα που είναι παρούσα και μετέχει με δυνάμεις ανάλογες με το μέγεθός της, που αναλαμβάνει τη διοίκηση του διεθνούς αεροδρομίου της Καμπούλ σε λίγους μήνες, που μετέχει με σημαντικές οικονομικές ενισχύσεις στο ταμείο για την ανασυγκρότηση του Αφγανικού Στρατού. Μια χώρα που έχει προθυμοποιηθεί να αναλάβει την εκπαίδευση πιλότων σε πολύ κρίσιμους τύπους μεταγωγικών αεροπλάνων. Μια χώρα που μετέχει σε πάρα πολλές πρωτοβουλίες από την άποψη αυτή και ετοιμάζεται να αναλάβει το 2012 ως ιθύνον έθνος, εδώ με στρατηγείο το 3ο Σώμα Στρατού και φυσικά μετέχει σε όλες τις ΝRF μέχρι τότε και έχει μια εθελοντική δήλωση διαθεσιμότητας δυνάμεων που φτάνει το 4% σε σχέση με το ΝRF».

Βέβαια, η Ελλάδα συμμετέχει και σε άλλες ιμπεριαλιστικές αποστολές. Σύμφωνα με την απόφαση του ΚΥΣΕΑ, το Νοέμβρη, δόθηκε παράταση για το 2010 της συμμετοχής της χώρας μας με μονάδα του Στόλου και πτήσεις αεροσκαφών στη ΝΑΤΟική επιχείρηση που εξελίσσεται στη Μεσόγειο με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, με την ονομασία «Ενεργή Προσπάθεια» (ACTIVE ENDEAVOUR).

Να επισημάνουμε ότι με την ίδια απόφαση η Ελλάδα αναλαμβάνει τη διοίκηση για το 2012 της Δύναμης Ταχείας Αντίδρασης του ΝΑΤΟ (NRF) μέσω της διάθεσης του ΝΑΤΟικού στρατηγείου χαμηλής ετοιμότητας, του πρώην Γ' Σώματος Στρατού (Γ΄ΣΣ / NDC - GR). Πρόκειται για μια δύναμη που σε πλήρη ανάπτυξή της θα ανέρχεται σε 2.900 άνδρες, ενώ ήδη διατίθεται το 2010 ένα ελληνικό αερομεταφερόμενο τάγμα και επιτελείς στη σημερινή ΝRF, που τελεί υπό δανική διοίκηση. Επίσης ανοιχτό έχει αφήσει η κυβέρνηση το ενδεχόμενο ελληνικής συμμετοχής στη λεγόμενη «αντιπυραυλική ασπίδα».

Ολα αυτά δείχνουν ότι η ενσωμάτωση της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς βρίσκεται σε νέα πιο επικίνδυνη φάση, καθώς η κυβέρνηση διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο στην ιμπεριαλιστική δράση, ενώ ταυτόχρονα ενισχύονται με γοργούς ρυθμούς, τόσο σε κρατικό όσο και διακρατικό επίπεδο, οι κατασταλτικές δομές, στρατιωτικού και πολιτικού χαρακτήρα, που στοχεύουν τους λαούς και τα δικαιώματά τους. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πήρε δυναμικά τη σκυτάλη από αυτήν της ΝΔ και ενισχύοντας μια σειρά δραστηριοτήτων των Ενόπλων Δυνάμεων (ασκήσεις, σεμινάρια), στο πλαίσιο της συμμετοχής τους στις ευρωΝΑΤΟικές στρατιωτικές δομές.