Η Αθανασία εργαζόταν στη «ΦΑΡΑΝ». Στο σεισμό του '99, που το κτίριο κατέρρευσε, της ακρωτηρίασαν το δεξί πόδι. Εμεινε άνεργη ώσπου βρέθηκε η δουλειά στην ΓΓΑ. «Εκτοτε το πρόβλημα της προσωρινής δουλειάς παραμένει ως σήμερα, παρά τα " μην ανησυχείτε", τις συνεχείς υποσχέσεις. Κάθε χρόνο αντιμετωπίζουμε το ίδιο πρόβλημα. Θα, και θα, και θα...

Θα φανεί παράξενο, αλλά υπάρχουν στιγμές που αυτήν τη συζήτηση τη θεωρώ και γελοία. Δεν γίνεται για μισθό 3 και 5 χιλιάρικα, αλλά "τρελαινόμαστε" για 700 ευρώ. Καλούμαι, λοιπόν, με αυτά τα χρήματα να πληρώσω το ενοίκιο του σπιτιού, τους λογαριασμούς, φαΐ, ρούχα και δύο παιδιά που σπουδάζουν.

Και αναγκάζομαι να ζητάω τη βοήθεια της μάνας μου, η οποία παίρνει σύνταξη 450 ευρώ (...).Με ενάμισι πόδι δούλευα, δεν καθόμουν. Και τώρα έρχονται και θα μου πούνε, πέρασε έξω. Οχι. Δεν διεκδικώ μόνο, απαιτώ να εξασφαλίσω μόνιμη και σταθερή δουλειά».

Ο Βαγγέλης είναι ο έτερος εργαζόμενος στη μηχανοργάνωση. «Για να καταλάβει κάποιος, αρκεί να πω ότι πέρυσι, όταν μας άφησαν χωρίς κάρτες (σ.σ. δεν είχε ανανεωθεί η σύμβαση και δεν είχαν δικαίωμα πρόσβασης στο χώρο εργασίας), έπαψε να λειτουργεί το δίκτυο στην ΓΓΑ. Δημιουργήθηκε πρόβλημα και δεν υπήρχε άτομο να το επισκευάσει.

Καλούμαστε από 1/1 να μείνουμε χωρίς δουλειά, αλλά να πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας. Και ήδη δεν βγαίνουμε με τον μισθό που παίρνουμε. Εχω ένα παιδί 2,5 χρόνων. Ευτυχώς, πάει σε δημόσιο παιδικό σταθμό. Δυστυχώς, αρρωσταίνει συχνά. Και αναγκάζομαι να πληρώνω κάθε τρεις και λίγο 50άρια ευρώ στον γιατρό. Εχω τρελαθεί κάθε μέρα να ξενυχτάω με το μικρό και να πληρώνω γιατρούς. Ημουνα όπως και οι υπόλοιποι δύο χρόνια ανασφάλιστος. Και όταν, όμως, είμαι ασφαλισμένος, η ασφάλεια δεν φτάνει. Δεν σε καλύπτει (...)».

«Εμείς - παρά τα προβλήματα - δουλεύουμε, παράγουμε στην ΓΓΑ», λέει ο Βαγγέλης. «Παραμένουμε όμως ξεκρέμαστοι. Μέχρι σήμερα, από την όποια κυβέρνηση, οτιδήποτε δινόταν από το κράτος στους δημοσίους υπαλλήλους, εμείς είμαστε απ' έξω. Αύξηση, επιδόματα, υπερωρίες, πάντα υπήρχε ένα κουτάκι που έγραφε "εξαιρούνται οι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου". Ποτέ δεν πήραμε κάτι.

Πριν από δύο χρόνια είχα ένα πολύ σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα. Και έπρεπε αναγκαστικά να πάρω δάνειο. Δεν μπορούσα γιατί η υπηρεσία δεν μου έδινε χαρτί ότι δουλεύω. Ηταν τραγικό το πρόβλημα. Για να το καλύψω, έφτασα σε πολύ άσχημα ­πράγματα. Κατάντησα να "φιλάω κατουρημένες ποδιές" και να παρακαλάω χίλιες φορές. Για κάτι τόσο απλό. Να μου δώσει η υπηρεσία ένα χαρτί...

Από 1.1.2010, λοιπόν, θα ξανατραβήξω μεγάλα ζόρια. Και η μάνα μου μια μικρή σύνταξη από τον πατέρα μου έχει. Πόσο να βοηθήσει. Δε μπορεί να με καλύψει. Αν χρειαστεί, θα δώσουνε κάτι και τα πεθερικά μου, αλλά αυτό δεν πάει να πει. Το κάτι είναι κάτι. Και με το κάτι δεν ζεις.

Περιμένουμε αν από το νέο χρόνο θα έχουμε δουλειά, για να αντεπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις και τις ανάγκες μας. `Η αν θα καταντήσουμε να βρεθούμε στο δρόμο, ξάπλα και να ζητιανεύουμε. Να λέω "δώστε κάτι, πεινάω εγώ, πεινάει το παιδί μου". Γιατί αυτά που μας υποσχέθηκαν όχι μόνο δεν τα κάνουν, αλλά έχουν γυρίσει και κάνουν τα ανάποδα. Είπανε ότι δε θα είμαστε άνεργοι και χιλιάδες άνθρωποι θα μείνουν εκτός δουλειάς.

Εχω αγανακτήσει. Δεν βλέπω μόνο το πρόβλημα ότι δεν θα έχω λεφτά να καλύψω βασικές μου ανάγκες. Εχω αγανακτήσει, μου σηκώνεται η τρίχα. Και μόνο που σκέφτομαι ότι τόσα χρόνια δουλεύω για να φτάσω κάθε χρόνο να παρακαλάω γι' αυτό που παράγω και δικαιούμαι»...