Η γυναίκα ενός από τους συνομιλητές μας «πάσχει από ανίατη ασθένεια. Είναι ασφαλισμένη μέσα από μένα. Τα δύο χρόνια που ήμουν ανασφάλιστος - όπως και τα υπόλοιπα παιδιά - προφανώς δεν είχε και αυτή ασφάλεια. Είχαμε λοιπόν το επιπλέον άγχος μην προκύψει κάτι. Αν μείνω και εγώ άνεργος, θα πρέπει να βασιστούμε στους γονείς. Και αυτοί τι είναι, συνταξιούχοι είναι με μια χαμηλή σύνταξη. Είμαι 36 ετών, δεν τραβάει έτσι. Να περιμένεις από τους άλλους».

Η Βάλια τονίζει - και όλοι συμφωνούν μαζί της - ότι «κάποιος που διαβάζει όλα αυτά, μπορεί να μην τα καταλάβει. Να του φαίνονται τραβηγμένα ή και μελό. Δεν είναι, ούτε αυτή είναι επιδίωξή μας. Είναι να καταλάβουν όλοι πως μας αναγκάζουν, οι κυβερνώντες, να "ζήσουμε" με τα "κωλοεφτακόσια" ευρώ» .

Ο Νίκος, που βρίσκεται στην υπηρεσία από το '98, παραδέχεται ότι «μπήκα όπως οι περισσότεροι συνομήλικοί μου βρίσκουν δουλειά σε ιδιωτικό ή δημόσιο φορέα. Δηλαδή, μέσω γνωστού. Το να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο, δεν έγινε γιατί αυτή είναι η νοοτροπία μου. Είναι η πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας, είναι αυτό που μας αναγκάζουν να κάνουμε, για να βρούμε μια δουλειά.

Δεν ήθελα αυτό το πράγμα. Αλλά το έχουν επιβάλλει, δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Εχω σπουδάσει κοινωνιολογία αλλά δεν μπορώ να ασχοληθώ με αυτό. Μας αναγκάζουν και μας χρησιμοποιούν με αυτόν τον τρόπο. Αυτοί ευθύνονται που είμαστε τόσα χρόνια εδώ. Δικό τους είναι το πρόβλημα, όχι δικό μας. Προσπαθούν να μεταθέσουν το πρόβλημα στους ωρομίσθιους. Γιατί, δηλαδή, δέχτηκα εγώ αυτό το πλαίσιο. Αυτοί το δημιούργησαν και το φορτώνουν σε μας. Αντί να πληρώσουν αυτοί, βρίσκουν εξιλαστήρια θύματα τους ωρομίσθιους».