Αν προσπαθήσει κάποιος, έστω πρόχειρα, να μετρήσει το «ζεστό» χρήμα που μεταφέρθηκε φέτος από τα δημόσια ταμεία, δηλαδή, την τσέπη μας, προς τα ταμεία των επιχειρηματικών ομίλων, χάνει τον μπούσουλα. Στο όνομα και μόνο της κρίσης, χωρίς να υπολογίζουμε όσα σε τακτική ετήσια βάση ροκανίζουν οι διάφορες ομάδες των μεγαλοεπιχειρηματιών, μιλάμε για ποσά αρκετών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ. Ετσι, τη χρονιά του παγώματος των μισθών και συντάξεων, τη χρονιά της μεγάλης τρομοκρατίας των εργαζομένων και των απειλών για τα επακόλουθα της κρίσης, μέσα στο 2009, που εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά είδαν να επιταχύνονται οι ρυθμοί της χειροτέρευσης των συνθηκών ζωής τους, την ίδια χρονιά δόθηκαν:

• 28 δισ. ευρώ στις τράπεζες με το επονομαζόμενο σχέδιο ενίσχυσης της ρευστότητας της οικονομίας.
• 7,2 δισ. ευρώ με τη μορφή της επιδότησης σε επιχειρηματικούς ομίλους, στο πλαίσιο του νέου Επενδυτικού Νόμου, ο οποίος προβλέπει ότι το ποσοστό επιχορήγησης των ιδιωτικών επενδύσεων μπορεί να φτάνει μέχρι και το 60% των παρουσιαζόμενων ως κονδυλίων επένδυσης.
• 6 δισ. ευρώ που δίνονται σε επιλεγμένες ομάδες της πλουτοκρατίας μέσω των περίφημων «Συμπράξεων» του Δημοσίου με το ιδιωτικό κεφάλαιο.
• Επιχειρηματικά δάνεια ύψους 3,2 δισ. ευρώ, που δόθηκαν από τις τράπεζες, με κρατική εγγύηση και χρηματοδότηση του επιτοκίου από το Δημόσιο, με το περιβόητο Πρόγραμμα του ΤΕΜΠΜΕ.
• Ακόμα 3,2 δισ. ευρώ, με το λεγόμενο Σχέδιο Στήριξης της Απασχόλησης, για την πρόσκαιρη απασχόληση ή κατάρτιση εργαζομένων κλπ., που στην πραγματικότητα αποτελεί πληρωμή με δημόσιο χρήμα υποχρεώσεων της εργοδοσίας.
• Χρηματοδοτήσεις ύψους 1,5 δισ. ευρώ στο όνομα της ενίσχυσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ποσά που κατά κύριο λόγο ξεκοκαλίστηκαν από μεγάλες επιχειρήσεις.
• Χρηματοδοτήσεις 1,3 δισ. ευρώ προς διάφορες επιχειρήσεις, με την ενεργοποίηση του προγράμματος «Επιχειρηματικότητα και Ανταγωνιστικότητα».
• Τα δισεκατομμύρια που εισπράττουν, σε ετήσια βάση, μια χούφτα κατασκευαστικοί όμιλοι που λυμαίνονται τις Εθνικές Οδούς τσεπώνοντας τις εισπράξεις των διοδίων.

Δεν είναι μόνο αυτά, τα χοντρά. Εχουμε ακόμα:

• Τα 300 εκατ. ευρώ σε διάφορες επιχειρήσεις, μέσω ειδικής αύξησης του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων του προϋπολογισμού, «προκειμένου να προχωρήσει άμεσα η εκτέλεση έργων και να ενισχυθεί η ρευστότητα, ειδικά των τοπικών κοινωνιών».
• Τα 100 και πλέον εκατομμύρια ευρώ που δόθηκαν συμπληρωματικά - και με διάφορες μορφές - στις επιχειρήσεις του κλάδου του τουρισμού.
• Η έμμεση, αλλά χορταστική ενίσχυση των τραπεζών, μέσω της εισαγωγής του συστήματος leasing, για τις κρατικές προμήθειες όπως αυτοκίνητα, υπολογιστές, εξοπλισμός κλπ.
• Η έκπτωση από το φορολογητέο εισόδημα των εξαγωγικών επιχειρήσεων των εμφανιζόμενων κονδυλίων για δαπάνες έρευνας και ανάπτυξης.
• Η ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση της ρευστότητας των εξαγωγικών επιχειρήσεων με το διπλασιασμό της περιόδου (από 12 σε 24 μήνες) για το διακανονισμό του ΦΠΑ.
• Η θέσπιση φοροαπαλλαγής για τα ποσά που καταβάλλουν οι φορολογούμενοι για τη σύναψη συμβολαίων υγείας - ζωής με τις ασφαλιστικές εταιρείες.
• Η επιπλέον έκπτωση στο φορολογητέο εισόδημα των επιχειρήσεων 1.500 ευρώ ανά εργαζόμενο για ομαδικά προγράμματα ασφάλισης.
• Η εφαρμογή ειδικού προγράμματος στήριξης των εξαγωγικών επιχειρήσεων, ύψους 10 εκατ. ευρώ για ένα χρόνο.
• Η αύξηση κατά 80% της επιχορήγησης (16 εκατ. ευρώ) του Οργανισμού Προώθησης Εξαγωγών.

Η πρόκληση είναι ολοφάνερη, χωρίς να γίνουν σουμαρίσματα και αθροίσεις. Αυτά, τα περισσότερα από 50 δισεκατομμύρια ευρώ, που εκταμιεύθηκαν, από τους φόρους και τις εισφορές των εργαζομένων, προκειμένου να διασωθούν κάποιοι επιχειρηματικοί όμιλοι από την οικονομική κρίση, που το δικό τους σύστημα προκαλεί, αποδεικνύουν τον ταξικό χαρακτήρα της κοινωνίας και την επιθετικότητα που διακρίνει τις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Αυτά τα 50 δισ., που αποτελούν το ένα τρίτο του ΑΕΠ της χώρας, το οποίο παραχωρήθηκε στους εκπροσώπους της ολιγαρχίας πριν καν παραχθεί, φανερώνουν την ουσία του συνεχώς επαναλαμβανόμενου «δεν υπάρχουν πόροι», όταν οι εργαζόμενοι ζητούν ανθρώπινους μισθούς, αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής, κάλυψη των βασικών αναγκών διαβίωσης. Και βέβαια δεν υπάρχουν. Οταν με τέτοια απλοχεριά παραδίνεται ο πλούτος της κοινωνίας στην τάξη των εκμεταλλευτών, η άλλη πλευρά του νομίσματος μοιραία καταλήγει να είναι 0% αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, περισσότερες απολύσεις και υποαπασχόληση, αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, ολοκληρωτική διάλυση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, αύξηση των φόρων και ταυτόχρονα μειώσεις σε μισθούς, συντάξεις, στις δαπάνες για Παιδεία και Υγεία κ.ο.κ.

Αυτά τα 50 δισ. ευρώ, που στην πραγματικότητα είναι πολύ περισσότερα, αν συνυπολογίσουμε τα τόσα και τόσα κίνητρα, τις χρηματοδοτήσεις και άλλα προνόμια που ισχύουν για τους κεφαλαιοκράτες και μαζί το μεγάλο φαγοπότι που έχουν στήσει μια χούφτα επιχειρηματικοί κολοσσοί γύρω από τα προγράμματα του ΕΣΠΑ, προμηνύουν παράλληλα το περιεχόμενο της πρωθυπουργικής ομιλίας στη ΔΕΘ. Προδικάζουν την αντιλαϊκή ουσία των μέτρων και ρυθμίσεων που θα ανακοινώσει το επόμενο διάστημα η κυβέρνηση. Τα κονδύλια της χρηματοδότησης του κεφαλαίου προκάλεσαν, όπως ήταν φυσικό, νέα, ακόμα μεγαλύτερα ελλείμματα στο δημόσιο τομέα. Τα αυξημένα ελλείμματα οδηγούν στην άσκηση «σφιχτής δημοσιονομικής πολιτικής», ενώ η «σφιχτή» αυτή πολιτική είναι απόλυτα συνυφασμένη με την ένταση της λιτότητας σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και την κλιμάκωση των πολιτικών που αποβλέπουν στην εφαρμογή μέτρων που θα προωθούν παραπέρα το σύνολο των διαρθρωτικών αλλαγών.

Αυτά τα κονδύλια, τέλος, είναι απόλυτα βέβαιο ότι από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου έπιασαν τόπο. Το μαρτυρούν οι ισολογισμοί των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων για τα οικονομικά αποτελέσματα το πρώτο εξάμηνο, που δημοσιεύονται αυτές τις μέρες. Εδώ, δεν υπάρχει καμιά απολύτως κρίση. Η απόλυτη πλειοψηφία των επιχειρηματικών μονάδων που δημοσίευσαν ισολογισμό δείχνει ότι παρά την κάμψη της οικονομικής δραστηριότητας, παρά το δυσμενές κλίμα που υποτίθεται πως υπάρχει στις αγορές - και πράγματι υπάρχει - εξακολούθησαν να καταγράφουν ιδιαίτερα υψηλή κερδοφορία. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Τράπεζα Πειραιώς κατέγραψε κέρδη 161 εκατ. ευρώ, η Αγροτική Τράπεζα 84,7 εκατ. ευρώ, η «ΑΓΕΤ Ηρακλής» 11,3 εκατ. ευρώ, η «Μηχανική» 15,8 εκατ. ευρώ, ο «Σαράντης» 7,9 εκατ. ευρώ κ.ο.κ.

Το γεγονός ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις εξακολουθούν να εμφανίζουν κέρδη παρά τη σφοδρότητα της καπιταλιστικής κρίσης, καθόλου δεν έχει πτοήσει τους εκπροσώπους του κεφαλαίου να σηκώνουν τους τόνους και να αξιώνουν «εδώ και τώρα» υλοποίηση των δεσμεύσεων που έχουν αναληφθεί για μεταρρυθμίσεις στην οικονομία. Το ενδιαφέρον είναι ότι, παραμερίζοντας τα προσχήματα, οι εργοδοτικοί φορείς δεν απευθύνονται μόνο και απλά στη ΝΔ ή μόνο στο ΠΑΣΟΚ. Γνωρίζοντας την ταύτιση των στρατηγικών τους επιλογών και ξέροντας ότι προγραμματικά συμπίπτουν ακόμα και στις διατυπώσεις, αξιώνουν αποφασιστικότητα και σταθερότητα και από τα δύο κόμματα. Ζητούν συναίνεση και συνεργασία, αρκεί να επιταχυνθεί η διαδικασία προώθησης των πολιτικών που εξυπηρετούν τους κεφαλαιοκράτες.

Η κυβέρνηση έχει πιάσει το νόημα. Γι' αυτό η οικονομική κρίση και η ανάγκη προώθησης των ...αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών θα είναι το δίπτυχο πάνω στο οποίο οι κυβερνώντες χτίζουν την προπαγανδιστική τους γραμμή, ενόψει της πρωθυπουργικής ομιλίας στη ΔΕΘ, μια ομιλία που δεν μπορεί παρά να σκιαγραφήσει το περιεχόμενο της οικονομικής πολιτικής για το 2010. Η κυβέρνηση δε λέει τίποτα για τη Στρατηγική της Λισαβόνας. Ούτε για τα μέτρα που προωθούνται συνολικά στην ΕΕ - και στην Ελλάδα - προκειμένου να εξασφαλιστούν μέσα από αντιδραστικούς νόμους και ρυθμίσεις οι ανάγκες κερδοφορίας του κεφαλαίου στη σύγχρονη φάση εξέλιξης του συστήματος. Δεν αναφέρεται στις αποφάσεις που συνυπέγραψε στη Σύνοδο Κορυφής την περασμένη άνοιξη, ούτε στις δεσμεύσεις που αναλήφθηκαν στη Σύνοδο των υπουργών Οικονομίας. Προτιμά να συνεχίζει την εκβιαστική της τακτική σε βάρος των εργαζομένων, τρομοκρατώντας τους ότι αν δε δεχτούν τις «σκληρές αποφάσεις» για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, οι συνέπειες θα είναι πολύ χειρότερες για τα λαϊκά νοικοκυριά. Επιδιώκουν να καταστήσουν τους εργαζόμενους συνένοχους και συνυπεύθυνους για τη συνεχή αύξηση των δημοσίων ελλειμμάτων, τη θεωρούμενη χαμηλή ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων. Παριστάνουν πως τώρα επεξεργάζονται τα διαρθρωτικά σχέδια για μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, που δήθεν καθυστέρησαν δεκαετίες.

Προπαγανδιστικά παραμύθια, για να κρύψουν ότι στόχος της οικονομικής ολιγαρχίας και του πολιτικού της προσωπικού είναι οι παραπέρα παρεμβάσεις στον τομέα των παραγωγικών σχέσεων, με στόχο την ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων με ό,τι αυτό σημαίνει στις μέρες μας. Η μοναδική αλήθεια είναι ότι τις οικονομικές κρίσεις στον καπιταλισμό, μαζί και αυτή που βρίσκεται σε εξέλιξη, τις γεννούν οι ίδιες οι σχέσεις εκμετάλλευσης που κυριαρχούν στην κοινωνία, ενώ κάθε προσπάθεια να αντιμετωπιστούν, ρίχνοντας τα βάρη και τις συνέπειές τους στις πλάτες των εργαζομένων, δε σημαίνει ότι το κεφάλαιο λυτρώνεται από αυτές, απλά σηματοδοτείται το ξεκίνημα ενός νέου οικονομικού κύκλου που και πάλι στην κρίση θα καταλήξει. Μοναδική αλήθεια είναι ότι το σύνολο των αντιδραστικών διαρθρωτικών μέτρων (κοινωνικο-ασφαλιστικό, καθεστώς απασχόλησης και εργασιακές σχέσεις, αμοιβές εργαζομένων, απελευθέρωση υπηρεσιών και επαγγελμάτων) είναι στόχοι προαποφασισμένοι και προσυμφωνημένοι - και από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ - στην ΕΕ. Εκείνο που δεν έχει συμφωνηθεί είναι ο ακριβής ορίζοντας της εφαρμογής τους. Κι αυτό επειδή η υλοποίηση τέτοιων στόχων είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη λαϊκή αντίδραση, την αντίσταση του λαού, το βαθμό ετοιμότητας του ταξικού κινήματος να βάζει φραγμό και να ανατρέπει τα αντιλαϊκά σχέδια του κεφαλαίου.